บทที่ 1 ยามเช้าในฤดูหนาว

ยามเช้าในฤดูหนาว ณ หมู่บ้านชนบทแสนห่างไกล

"อือ~" สายฝนส่งเสียงแปลกๆที่แสดงถึงความสุขและความสบายของเขาออกมา เขาบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนลุกจากเตียง

ฟิ้ว~

หน้าต่างถูกเปิดออก สายลมเย็นๆของฤดูหนาวพัดผ่านร่างสายฝนเข้ามาภายในห้องนอน เขายืนรับลมอยู่เงียบๆ เป็นโอกาสที่หายากนัก ในฤดูหนาวของประเทศไทยมีเพียงวันสองวันเท่านั้นที่อากาศจะหนาว

นับวันประเทศไทยอากาศยิ่งร้อนขึ้นเรื่อยๆซึ่งนั่นทำให้สายฝนไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่ เมื่อวานอากาศไม่ได้เย็นเหมือนวันนี้ ไม่สิ มันไม่มีความเย็นเลยแม้แต่น้อย เขาไปซื้อไอศกรีมแท่งจากร้านค้าในหมู่บ้าน เชื่อไหมว่าไม่กี่นาทีต่อมาไอศกรีมละลายกลายเป็นนํ้าหมดเลย เรื่องนี้ทำให้สายฝนสิ้นหวังและหดหู่ใจ เขาซื้อมายังไม่ทันกินหมดก็ละลายเป็นนํ้าซะแล้ว หากวันข้างหน้าอากาศยังเป็นแบบนี้ต่อไปเขาคงไม่กลายเป็นเนื้อย่างหรอกนะ

'หวังว่าวันพรุ่งนี้อากาศจะเย็นเหมือนวันนี้'

สายฝนคิดในใจแต่ก็ไม่ได้คาดหวังอะไรนัก ตั้งแต่เด็กเขาเคยหวังแบบนี้มาหลายครั้งหลายหนแล้วทว่ามันกลับไม่เป็นไปตามที่เขาหวังไว้ บางทีอากาศเย็นๆแบบนี้อาจมีแค่วันนี้วันเดียวก็ได้ พรุ่งนี้อาจกลับมาอากาศร้อนเหมือนเดิม

"เฮ้อ~" สายฝนถอนหายใจและเลิกคิดเรื่องนี้ไป

บางครั้งอากาศเย็นก็ไม่ดีเหมือนกัน เพราะอากาศเย็นสายฝนจึงรู้สึกไม่อยากอาบน้ำ ในหมู่บ้านห่างไกลความเจริญเช่นนี้แน่นอนว่าต้องไม่มีเครื่องทำนํ้าอุ่น

"..." คิดไปคิดมาเขาก็ตัดสินใจไม่อาบนํ้า

เขาเดินไปทางโต๊ะคอมพลางขยี้ตา สายฝนยังไม่ตื่นดีนัก เมื่อคืนเขาเล่นเกมดึกไปหน่อย และเพราะวันนี้อากาศหนาวทำให้เขาไม่สามารถฝืนทนนอนต่อได้แม้เขาจะใช้ผ้าห่มคลุมทั้งตัวก็ตาม ตามที่กล่าวไปวันนี้เขาจึงตื่นเช้ากว่าปกติ สรุปแล้วสายฝนได้นอนแค่5ชั่วโมงเท่านั้น

หลังมาถึงหน้าโต๊ะคอมสายฝนก็นั่งลงบนเก้าอี้ ไม่รอช้าเขารีบเปิดคอมพิวเตอร์ทันที หน้าจอสว่างขึ้น ใช้เวลาไม่นานหน้าจอเดสก์ท็อปก็ปรากฏ

[เฮ้! ฝนนายตื่นยังอะ เมื่อวานฉันพึ่งซื้อเกมใหม่มาเล่นโคตรเจ๋งเลย! ช่วงนี้มันกำลังลดราคาอยู่ ราคาเหลือแค่25บาทเท่านั้น แม้แต่คนยากจนแบบฉันยังซื้อได้เลยทำไมนายไม่ลองซื้อมาเล่นดูล่ะ]

ตามด้วยชื่อเกมและภาพต่างๆภายในเกม

ข้อความและรูปภาพเด้งขึ้นหน้าจอฉับพลัน สายฝนกดเข้าไปในไลน์เพื่ออ่านข้อความ เขาก็อปชื่อเกมลองไปค้นหาตามอินเทอร์เน็ต

เนื่องจากที่ที่เขาอยู่เป็นหมู่บ้านชนบทห่างไกลความเจริญเน็ตของสายฝนเลยช้า มันใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าสิ่งที่เขาต้องการจะปรากฏ เขากดเข้าไปในเว็บรีวิวเกมที่พอมีชื่อเสียงอยู่บ้าง

สายฝนใช้เวลาไปกับการหาข้อมูลเกมนี้เกือบชั่วโมง ท้ายที่สุดเขาจึงตัดสินใจซื้อมัน เป็นเพราะคุณภาพของเกมอยู่ในระดับดีเยี่ยมอีกทั้งยังอยู่ในช่วงลดราคาเขาจึงไม่ลังเลที่จะกดมันลงตระกร้าและสั่งซื้อทันที

เขามองเงินที่สูญหายไปจากบัญชีแล้วรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย แน่นอนว่ามันเป็นเงินจำนวนเล็กน้อยสำหรับเขาทว่าสายฝนก็ยังเจ็บปวดที่เสียเงินอยู่ดี

เงินที่เขาใช้ไม่ได้มาจากพ่อแม่แต่เป็นเงินที่เขาหามาเองจากการขายไอดีเกม ขายไอเทมในเกม แต่งนิยาย สตรีมเกม

แน่นอนสายฝนสามารถขอเงินจากพ่อแม่ของเขาได้ ครอบครัวเขาแม้ไม่ได้รวยที่สุดในประเทศทว่าก็เป็นครอบครัวที่มีเงินเยอะ แต่สายฝนไม่อยากยุ่งกับพวกเขาทั้งสองนัก เขาชื่นชอบการดูหนัง ดูเมะ อ่านนิยาย และเล่นเกมมาตั้งแต่เด็กแล้ว เรื่องนี้พ่อกับแม่เขาไม่เห็นด้วยและคอยบอกเขาเสมอว่าให้เลิกมันซะ แน่นอนสายฝนไม่มีวันยอมเลิกเด็ดขาด

นั่นทำให้ความสัมพันธ์ของสายฝนกับคนในครอบครัวไม่ดีนัก แต่ก็ไม่ถึงขั้นเกลียดชังหรือตัดความสัมพันธ์กัน

สายฝนไม่ใช่คนเรียนไม่เก่ง กลับกันเลย เขาเป็นคนที่เรียนเก่งมาก ทว่าเมื่อเรียนมหาลัยจบเขาเอาแต่อยู่บ้านอย่างเดียวไม่ไปทำงาน สายฝนสามารถหางานดีๆได้อย่างง่ายดายแต่เขาเลือกที่จะไม่ทำงาน

เขาชื่นชอบที่จะอยู่คนเดียวและทำตามสิ่งที่อยากทำมากกว่า เพื่อไม่ให้ตนเองเป็นภาระของพ่อแม่สายฝนจึงเดินทางไกลมายังหมู่บ้านแห่งนี้ เป็นพื้นที่ชนบท เมื่อมาถึงเขาก็รู้สึกสดชื่นไม่เหมือนในเมือง

เป็นเวลาสองปีแล้วที่เขาอยู่อาศัยที่หมู่บ้านนี้ เขาไม่ค่อยออกนอกบ้านบ่อย ออกเฉพาะตอนกินข้าวหรือเรื่องที่จำเป็นจริงๆ กิจวัตรประจำวันก็ไม่มีอะไรมาก ตื่น อาบน้ำ เล่นเกม ดูหนังดูการ์ตูน อ่านนิยาย กินข้าว และนอน เพียงแค่นี้จริงๆ

กลับมาที่เวลานี้หลังซื้อเกมใหม่สำเร็จ สายฝนไม่รอช้ากดเริ่มเกมอย่างรวดเร็ว เขาหันไปเห็นเวลาตรงมุมหน้าจอแล้วตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ /31_1_2564/ วันนี้เป็นวันอาทิตย์!

หลังการค้นหาข้อมูลเกมสายฝนรู้ว่าเกมนี้สามารถเล่นกับผู้เล่นอื่นได้เขาจึงทักไลน์ไปหาเพชรเพื่อนของเขาที่แนะนำเกมนี้มา

/เคๆ/ ตอบสั้นๆจากนั้นก็โทรมาด้วยดิสคอส

"ฝนฉันไม่ได้เล่นเกมกับนายมานานเท่าไหร่แล้วนะ?" เพชรพูดออกมา ดูเหมือนเขากำลังระลึกถึงความหลัง

"น่าจะสองปีแล้วมั้ง?" สายฝนตอบ เขาจำได้ว่าตั้งแต่จบมหาลัยเขาก็ไม่ได้เล่นเกมกับเพชรอีกเลย แน่นอนว่าตลอดสองปีนี้พวกเขายังติดต่อกันอยู่ เพราะพวกเขาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่มัธยมเพียงแค่จบมหาลัยแล้วเลิกเป็นเพื่อนกันมันก็ยังไงอยู่

"น่าคิดถึงจัง ถ้ามีโอกาศครั้งที่สองฉันอยากจะใช้ชีวิตในมหาลัยให้คุ้มกว่านี้" เพชรกล่าวด้วยนํ้าเสียงเศร้า

"ฮ่าๆๆๆ นายคิดว่านายเป็นพระเอกในนิยายรึไงถึงสามารถย้อนเวลากลับไปสมัยมหาลัยได้" ได้ยินคำพูดเพชร สายฝนหัวเราะเสียงดัง

เพชรแกล้งทำเป็นพูดแบบหดหู่ "นั่นสิ! ฉันไม่ได้เป็นแบบพระเอกในนิยายซักหน่อยที่จะได้พบมหาโชคลาภที่สามารถทำให้ย้อนเวลาได้"

"เอาล่ะๆ เลิกทำเป็นหดหู่ได้แล้ว ฉันรู้ว่านายเป็นคนยังไง แค่คำพูดล้อเล่นนิดเดียวของฉันมันไม่สามารถทำให้นายหดหู่ได้หรอก"

"ก็จริง เร็วๆ มาเล่นเกมกันเหอะ" เพชรเร่งเร้า

"แป๊ปดิจะรีบไปไหน ฉันจะไลฟ์สตรีมเกมนี้" สายฝนบอก

"หึหึ ดูเหมือนวันนี้ฉันจะโชคดีได้เล่นเกมกับคนดัง"

สายฝนกล่าวอย่างรำคาญ "คนดังบ้าอะไรล่ะ! ยอดผู้ติดตามฉันมีไม่กี่หมื่นเอง แล้วนายก็เลิกทำตัวแบบนี้ได้แล้วมันน่ารำคาญ!"

"แม้ผู้ติดตามไม่กี่หมื่นของนายจะไม่ได้เยอะแยะอะไรทว่านายก็ถือว่ามีชื่อเสียงพอตัว เพื่อนนายนี่โคตรเจ๋งเลย! ฉันเคยไลฟ์สตรีมดูแล้วตั้งหลายครั้งผู้ติดตามยังมีไม่ถึงร้อยคนเลย"

"นั่นเพราะนายไม่เก่งเหมือนฉันไง" สายฝนยกยอตัวเอง

"เออๆ นายมันทำอะไรก็เก่งไปหมดนั่นแหละ ฉันโคตรอิจฉา" แม้เพชรจะพูดแบบนั้นทว่าเขาไม่ได้รู้สึกอิจฉาสายฝนเลยสักนิด กลับกันเขารู้สึกยินดีที่ได้เป็นเพื่อนกับคนเก่งๆแบบสายฝนมากกว่า

"นายอยากให้ฉันช่วยไหม?" สายฝนถาม เพชรเป็นเพื่อนที่จริงใจต่อเขา ถ้าเพชรมีปัญหาเขาจะช่วยโดยไม่ลังเลเลย แค่ช่วยโปรโมทช่องให้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเขาจึงถามเพชรว่าต้องการความช่วยเหลือหรือไม่

เพชรรู้ว่าสายฝนต้องการช่วยเหลือเขาจริงๆ เขารู้สึกยินดี สำหรับสายฝนเรื่องนี้อาจเป็นเรื่องเล็กน้อยทว่าไม่ใช่กับเขา

"ได้ นายช่วยแนะนำช่องของฉันให้หน่อยนะ"