บทที่ 9 เธอไปศัลยกรรมเหรอ

บทที่ 9 เธอไปศัลยกรรมมาเหรอ?

ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้แล้ว หลินเชวียทำหน้าเหมือนกับเห็นผี ลุกพรวดขึ้นมา ทำเอาเก้าอี้ด้านหลังหงายคว่ำไป

“แม่เจ้า! เยี่ย...เยี่ยหวันหวั่น!”

เป็นไปได้อย่างไร?

“เธอไปศัลยกรรมมาเหรอ!?” หลินเชวียตกตะลึงอ้าปากค้าง

แต่ว่า ไม่ถูกต้องสิ ศัลยกรรมอะไรจะเร็วขนาดนี้ เจอเธอเมื่อสองสามวันก่อนยังมีสภาพเหมือนผีอยู่เลย

เยี่ยหวันหวั่นโมโหจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว “นายสิศัลยกรรม! ฉันหน้าตาแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร! อีกอย่าง ฉันอ้วนตรงไหนนายพูดมาให้ชัดๆ ซิ”

สีหน้าว่างเปล่าเกียจคร้านแบบคงเส้นคงวาของซือเยี่ยหานเผยความฉงนขึ้นมาครู่หนึ่ง

เวลานี้นัยน์ตาของหญิงสาวราวกับมีเปลวไฟสองดวงกำลังเผาไหม้ โหมกระพืออยู่นาน

ทันใดนั้นเยี่ยหวันหวั่นที่กำลังเดือดดาลก็สัมผัสได้ถึงฝ่ามือเย็นเฉียบซึ่งวางอยู่กลางศีรษะ ลูบปลอบโยนเบาๆ เหมือนปลอบใจอสูรน้อยที่โกรธจนพองขน

ในเวลาเดียวกันนี้ น้ำเสียงไพเราะดังข้างหูของเธอช้าๆ “ไม่อ้วน”

เยี่ยหวันหวั่นชะงักทันที หันมองซือเยี่ยหานด้วยความประหลาดใจ

เธอเสียสติไปแล้วหรือเปล่า? ถึงได้รู้สึกว่าซือเยี่ยหานในตอนนี้...อ่อนโยน...

เยี่ยหวันหวั่นเรียกสติกลับคืนมาได้ ถึงพบว่าตัวเองออกจะตื่นเต้นเกินเหตุ จึงบ่นพึมพำอย่างคับข้องใจ “ตอนนี้ฉันไม่ได้อ้วนสักหน่อย...”

ซือเยี่ยหานบอก “เมื่อก่อนก็ไม่อ้วน”

หลินเชวียที่อยู่ด้านข้างกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังทันที “พี่เก้า กรุณาคำนึงถึงมโนธรรมของตัวเองแล้วพูดอีกครั้งซิ!”

เยี่ยหวันหวั่นโมโหจนกัดฟันกรอด

ซือเยี่ยหานเบนสายตาอย่างไม่รีบร้อนมองมาทางหลินเชวียแวบหนึ่ง “ที่ดินฝั่งตะวันออกผืนนั้น ฉันยกให้หย่วนต๋าแล้ว”

หลินเชวียงงเป็นไก่ตาแตก “อะไรนะ? อย่าเล่นแบบนี้สิพี่เก้า รับปากว่าจะให้ฉันแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงยกให้บริษัทอื่นแล้วล่ะ สรุปว่าพี่ยกให้หย่วนต๋าไปแล้ว หรือเพิ่งตัดสินใจยกให้เมื่อกี้นี้?”

ซือเยี่ยหานตอบ “เมื่อกี้”

หลินเชวีย “...!!”

แม่เจ้าโว้ย! เป็นเพราะเมื่อครู่เขาบอกว่าเยี่ยหวันหวั่นอ้วน?

“นะ...นายมันเผด็จการ!” หลินเชวียโมโหแทบตาย

เห็นแต่ซือเยี่ยหานไม่เพียงไม่คัดค้าน เหมือนยอมรับฉายานี้ด้วยซ้ำ และเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าราบเรียบ “นายควรกลับไปได้แล้ว เกะกะ”

ไม่ใช่แค่เผด็จการ ยังเห็นผู้หญิงดีกว่าเพื่อนด้วย ถึงกับรังเกียจว่าเขาอยู่แล้วเกะกะ

หลินเชวียใจสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย วิ่งออกไปพร้อมหยาดน้ำตา

หลังจากหลินเชวียกลับไปแล้ว ภายในห้องรับแขกก็เหลือเยี่ยหวันหวั่นและซือเยี่ยหานแค่สองคน

เมื่อครู่มีหลินเชวียอยู่ด้วยยังรู้สึกดี แต่พอหลินเชวียกลับไปแล้ว เยี่ยหวันหวั่นที่เดิมทีผ่อนคลายพลันเครียดขึ้นมาทันใด ตัวตนของผู้ชายข้างๆ พลันขยายใหญ่อย่างไร้ขอบเขต

“กินเยอะๆ หน่อย”

ในจานมีเสี่ยวหลงเปาสินค้าที่มีจำกัดของร้านอาหารเช้าที่เธอชอบกินที่สุดเพิ่มมาชิ้นหนึ่ง

ความรู้สึกในใจเยี่ยหวันหวั่นสับสนไปหมด

ตั้งแต่ที่เธอปรากฎตัว ซือเยี่ยหานไม่มีปฏิกิริยาพิเศษใดๆ กับการเปลี่ยนแปลงตั้งแต่หัวจรดเท้าของเธอ

ต้องตอบสนองแบบหลินเชวียถึงจะเรียกว่าปกติไม่ใช่เหรอ?

เยี่ยหวันหวั่นอดใจไม่ไหว เอ่ยถามไปว่า “ซือเยี่ยหาน คุณไม่รู้สึกว่าวันนี้ฉันมีตรงไหนไม่เหมือนเดิมบ้างเหรอ?”

ซือเยี่ยหานคีบเกี๊ยวกุ้งให้เธออีกชิ้นหนึ่ง “อะไร?”

เยี่ยหวันหวั่นพูด “สภาพของฉันไง!”

ซือเยี่ยหานยักคิ้ว “ไม่เหมือนเดิม?”

เยี่ยหวันหวั่นถึงกับสำลัก

ผู้ชายคนนี้ตาบอดหรืออย่างไร?

ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวทำหน้าบึ้งตึง จึงเหลือบตาขึ้นชำเลืองมองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอย่างอารมณ์ดี “ยังน่ากินเหมือนเดิม”

เยี่ยหวันหวั่น “...”

น่ากินเหมือนเดิม?!

สภาพก่อนหน้านี้ของเธอน่าเวทนาเกินกว่าจะทนดูได้ เขากลับรู้สึกว่าน่ากิน? ทั้งยังรู้สึกว่าสภาพของเธอตอนนี้ไม่ได้มีอะไรแตกต่าง!

เยี่ยหวันหวั่นตกตะลึงกับรสนิยมที่พิสดารของใครบางคน...

……….…………………………………………………………..