บทที่ 316 เก็บซ่อนไว้ลึกขนาดนี้เลย

บทที่ 316 เก็บซ่อนไว้ลึกขนาดนี้เลย

หลายวันถัดมา

ลั่วเฉินลากสังขารอันเหนื่อยล้าขั้นสุดกลับมาถึงบ้านเหมือนปกติ

ห้องคับแคบทรุดโทรมอบอวลไปด้วยกลิ่นเชื้อรา สีขาวที่ผนังหลุดลอก

เพียงพริบตาก็เป็นเวลาสองสัปดาห์แล้ว ผู้จัดการนอกจากให้เขาเรียนศิลปะการต่อสู้กับอาจารย์ ก็ไม่ได้มอบหมายอะไรอย่างอื่นให้เขาอีก ไม่มีการโฆษณา ไม่มีการประกาศ และไม่มีการออดิชัน ส่วนตัวเขาก็ได้ลาออกจากงานพาร์ทไทม์ เพื่อทุ่มเทให้กับการฝึกฝน

ค่ายาที่ใช้รักษาอาการป่วยของแม่นับวันก็ยิ่งแพง เงินหมื่นกว่าหยวนที่ได้มาก่อนหน้านี้ก็ใช้ได้ไม่นาน หากยังไม่มีรายได้เข้ามาอีกละก็...

ลั่วเฉินอาบน้ำเสร็จ ก็เปิดทีวีอย่างใจลอย

โทรทัศน์กระพริบอยู่นานจุดขาวจึงจะฉายภาพขึ้นมา

บนหน้าจอโทรทัศน์กำลังถ่ายทอดข่าวบันเทิงอยู่ ในข่าวมีแทรกเนื้อหาส่วนหนึ่งของละครโทรทัศน์ไว้ด้วย

เห็นภาพบนหน้าจออย่างไม่ทันตั้งตัว ลั่วเฉินพลันแสดงออกถึงความมึนงง

เป็น ‘มังกรผงาด’...

ในภาพ ท่าทางเคลื่อนไหวของหลิงเส่าเจ๋อผู้ที่สวมบทบาทพระเอกหน้าตาหล่อเหลา ท่วงท่าสง่างามและดูสบายๆ