บทที่ 144 ไม่ได้ให้ฉันหรอกเหรอ

บทที่ 144 ไม่ได้ให้ฉันหรอกเหรอ?

ซือเยี่ยหานมองหญิงสาวด้วยสายตาล้ำลึก เหมือนว่ากำลังประหลาดใจที่เธอสังเกตเห็นเรื่องแบบนี้ได้ด้วยสติปัญญาของเธอเอง

เยี่ยหวันหวั่นชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูดอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาได้สำเร็จ

ซือเยี่ยหานไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่อีก และไม่ได้สงสัยท่าทางผิดปกติที่เห็นได้อย่างชัดเจนในคืนนี้ของเธอ

สำหรับเรื่องราวพวกนั้น เธอไม่อยากจะรู้ด้วยแม้แต่คำเดียว

ยิ่งรู้เยอะก็ยิ่งอันตราย

พูดจนกระทั่งคอแห้ง เยี่ยหวันหวั่นถึงได้หยุด “อ๊า ทำไมดึกขนาดนี้แล้วเนี่ย ฉันต้องกลับห้องไปนอนแล้วล่ะ พรุ่งนี้ยังต้องตื่นแต่เช้าไปโรงเรียนอีก!”

ชายหนุ่มจ้องมองเธอนิ่งอยู่หลายวินาที ผ่านไปแปปหนึ่ง ถึงได้เอ่ยออกมา “ไปเถอะ”

หลังจากได้รับอนุญาตแล้ว เยี่ยหวันหวั่นก็เหมือนกับได้รับการนิรโทษกรรม พุ่งตัวเข้าไปหอมแก้มชายหนุ่มฟอดหนึ่ง จากนั้นกล่าวว่า “ราตรีสวัสดิ์” แล้วเดินขึ้นตึกไป

ผลสุดท้าย เพิ่งจะเดินออกมาไม่กี่ก้าว เสียงนุ่มลึกของชายหนุ่มพลันลอยมาจากทางด้านหลัง “เดี๋ยวก่อน”