177

ตอนที่ 177 ความจริงแล้วเขารักและเอ็นดูฉันมากนะคะ

โหลวเย่เฉิงยกแขนขึ้นโดยอัตโนมัติหลังจบประโยคนั้น โดยไม่สนใจเฉิงฉีตงที่ยังอยู่ตรงนั้น

เฉิงฉีตงเห็นยวี่หว่านไม่สนใจว่าเขายังอยู่ตรงนี้ แถมยังหันกลับไปช่วยโหลวเย่เฉิงวัดตัวต่ออีกด้วย ริมฝีปากบางเฉียบของขาก็ยิ่งเม้มแน่นกว่าเดิม

“เธอไม่สบายอยู่ครับ คงไม่เหมาะที่จะทำงาน” พูดจบ เฉิงฉีตงก็ฉวยเอาสายวัดตัวจากมือของยวี่หว่านไปโยนลงบนโซฟาที่อยู่อีกด้านของห้อง

ยวี่หว่านอึ้งไปครู่หนึ่ง เงยหน้ามองเฉิงฉีตงแล้วให้รู้สึกว่าคนบ้านี่ช่างไร้เหตุผลเหลือเกิน

โหลวเย่เฉิงฟังประโยคนั้นของเฉิงฉีตงจบก็ไม่คิดจะโต้แย้งอะไรอีก เพราะเขาสังเกตว่าหน้าของยวี่หว่านนั้นซีดเซียวไม่น้อย

“ไปโรงพยาบาลมั้ยครับ?” โหลวเย่เฉิงจัดการชุดสูทให้เข้าที่ ขมวดคิ้วยามมองไปยังยวี่หว่านด้วยความเป็นห่วง

ยวี่หว่านเกือบหลุดออกปากปฏิเสธออกไปแล้ว เพราะเธอแค่ตัวร้อนนิดหน่อยเท่านั้นเอง แต่ทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งที่เฉิงฉีตงไม่สบายแล้วเธอเสนอตัวพาเขาไปโรงพยาบาลแต่ก็โดนเขาปฏิเสธ แต่สุดท้ายเธอกลับไปเจอเขากับเสิ่นอีหางที่โรงพยาบาลโดยบังเอิญ