ได้พบกับครอบครัวอีกครั้ง
ได้พบกับครอบครัวอีกครั้ง
ยามห้าย(21.00-22.59)
ทุกคนเข้านอนกันหมดแล้วเพราะความเหนื่อยอ่อนจากการเดินทางกว่าจะมาถึงเมืองเฉาหมิงได้ค่อนข้างจะนาน เพราะเอาแต่จอดแวะค้นหาดอกไม้กับสมุนไพรในป่าทุกป่า
ห้อง เถียนเถียน
เถียนเถียนนอนหลับไปสักพักก็ได้ยินเสียงเรียกตนก็ลืมตาขึ้น แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เจอเข้ากับแม่และน้องชาย
" ม๊า.....อากวาน" เฉินซีเหยา ตกใจที่ได้พบแม่กับน้อง
" อาเหยาลูกแม่ เป็นยังไงบ้างลูก ลูกสบายดีใช่มั๊ยลูก" ม๊า เข้ามาลูบหน้าลูบตาของตน
เฉินซีเหยา น้ำตาไหลรินเป็นสาย
" ม๊าหนูคิดถึงม๊า คิดถึงอากวาน"
" เจ้ไม่ต้องห่วงม๊านะ ผมจะดูแลม๊าแทนเจ้เอง"4 เฉินซีกวานเอ่ยบอกกับพี่สาวด้วยความหนักแน่น
" อากวาน แกต้องดูแลทุกคนแทนเจ้นะอากวาน" เฉินซีเหยาสั่งเสียน้องชาย
" ครับเจ้ เจ้ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรแล้วนะ ผมดูแลบริษัทและทุกๆอย่างแทนเจ้แล้ว แต่เจ้ต้องสัญญากับผมนะครับว่าเจ้จะมีความสุขไม่ทุกข์ เพราะเรื่องนี้อีก" คนเป็นน้องเอ่ยบอกพี่สาว
" คนที่ตามฆ่าหนูเขาได้ชดใช้กรรมของเขาแล้วนะลูก" เฉินเหลียนฮวาบอกกับลูกสาว
" ค่ะ ต่อไปนี้หนูจะมีความสุขไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหนูจะกับมันด้วยรอยยิ้มค่ะ" เธอบอกให้ทั้ง 2 คนสบายใจ
ทั้ง 2 คนก็ยิ้มให้ คนเป็นแม่วางมือลงบนหัวของลูกสาวอย่างอ่อนโยน
" ป๊าเป็นยังไงบ้างคะม๊า" เฉินซีเหยาถามคนเป็นแม่
" ป๊า เราเขาก็ทำงานหนักเหมือนเดิมนั่นแหละลูก" คนเป็นแม่เอ่ยยิ้มๆ
" ม๊าก็คงจะช่วยงานป๊าอีกเหมือนเดิมละสิ ใช่ม๊า" เฉินซีเหยาเหย้าผู้เป็นแม่
" แน่ล่ะเจ้ ป๊าละไม่ยอมให้ม๊าห่างตัวเลยล่ะ" เฉินซีกวานเอ่ยยิ้มๆ
" เฮ้อ!!!! อยากเจอป๊าจัง"
มุมหนึ่งมีชายวัยกลางคนยืนมองทั้ง 3 คนคุยกันอยู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา
" อาเหยา... ลูกป๊า!!!!!"
เฉินซีเหยาหันไปมอง
" ป๊า!!!! " เฉินซีเหยาตกตะลึง
" ลูกป๊า ป๊าคิดถึงหนูมากนะลูก" เฉินต้าเว่ยเข้ามากอดลูกสาวที่ถูกความตายมาพรากจาก เอาไว้แน่น ก่อนที่ภรรยาและลูกชายจะเข้ามากอดด้วย
ทั้งหมดนั่งคุยกันว่าเป็นอย่างไรบ้างทำอะไรอยู่ส่วนใหญ่ทุกคนขอให้เธอเล่าให้ฟังว่าเธอเป็นอย่างไรบ้างทำอะไรอยู่ โดยเธอบอกว่าจะทำสินค้าออกขาย ทั้งหมดคุยกันอยู่นาน
ทางด้านเลขาส่วนตัวของเฉินซีเหยาเข้านอนไปได้สักพักก็ได้ไปปรากฏตัวอยู่ในที่แห่งหนึ่ง มีหมอกบางๆรายล้อมตัวเอาไว้
" ที่นี่ ที่ไหน "ชายหนุ่มงงงัน" นี่มันไม่ใช่ห้องฉันนี่"
" จางหมิ่น" เสียงคุ้นเคยดังขึ้นข้างหลัง เมื่อหันกลับไปดูก็ต้องน้ำตาคลอ
" นาย" เสียงเข้มทุ้มสั่นเครือก่อนจะวิ่งเข้าไปทรุดตัวลงไปกอดช่วงเอวของเธอ
" ฮือ ฮึก ฮือ...นายยังไม่ตายใช่มั๊ยครับนาย" ร้องไห้สะอึกสะอื้น
" ฉันตายไปแล้ว" หญิงสาวบอกเลขาชายใจสาวของตน" เธอช่วยไปเอาพินัยกรรมที่ฉันซ่อนไว้ในกรอบรูปที่ห้องทำงานไปให้พ่อฉันหน่อยนะ"
" ครับนาย พวกเราคิดถึงนายนะครับ" ชายหนุ่มบอกหญิงสาวผู้เป็นเจ้านายที่เป็นที่รักของลูกน้องทุกคน
" วันเปิดพินัยกรรมพวกเธอทุกคนต้องมาฟังด้วยนะ" หญิงสาวสั่งเสียเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเลือนหายไป
" นายครับนาย" ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมาในเวลา 04.59 น. เมื่อทบทวนความฝันเขาก็รีบลุกอาบน้ำแต่งตัวไปที่บริษัททันที เพื่อไปเอาพินัยกรรมให้เจ้านายอันเป็นที่รัก
06.50 น.
หยางจางหมิ่นเปิดประตูเข้าไปดูกรอบรูปและแกะมันออกทันที ก่อนจะพบกับซองขนาดพอๆกับกระดาษเอ 4
" อะไร หรือจะเป็นพินัยกรรมจริงๆ เปิดดูก่อนดีกว่า"
และเมื่อเปิดออกดูก็พบว่าเป็นพินัยกรรมจริงๆ
" แกเข้ามาทำอะไรในนี้ จางหมิ่น" เสียงเลขาของเฉินซีกวานถาม
" แกมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ" หยางจางหมิ่นถามเพื่อน
" นานแล้ว แล้วนี่แกทำอะไร"
" นายให้ฉันมาเอาพินัยกรรมไปให้คุณต้าเว่ย"
" นายตายไปแล้วจะมาสั่งอะไรมึงล่ะไอ้เวร" เพื่อนสนิทดุอีกฝ่าย
" ก็เข้าฝันไงล่ะไอ้โง่" ตะคอกเพื่อน" แล้วก็ดูนี่ซะนี่ลายมือนาย" พูดจบก็ส่งเอกสารให้เพื่อนดู
" เป็นไปไม่ได้" คนเป็นเพื่อนขนลุกซู่
" รีบไปหาคุณต้าเว่ยกันดีกว่า" ว่าพลางดึงเอกสารในมือเพื่อนมาถือไว้
ห้องทำงาน เฉินต้าเว่ย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
" เชิญ" เสียงราบเรียบเอ่ยอนุญาต
ทั้ง 2 คน เดินเข้ามาในห้อง แล้วล็อคประตู
" มีอะไร"
" คือ...แฮ่มม นายให้ผมเอาพินัยกรรมมาให้คุณท่านครับ" พูดพลางเลื่อนเอกสารให้
" นายใคร!!!! ลูกสาวฉันใช่มั๊ย" เฉินต้าเว่ยลุกพรวดพราดขึ้นด้วยความตกใจ
" คุณท่านรู้ได้ยังไงครับ" จางหมิ่นสงสัย
" เมื่อคืนลูกสาวฉันมาเข้าฝันฉันน่ะสิ" ต้าเว่ยอธิบาย
ฝ่าย ปีเตอร์ เจียง เลขาของเฉินซีกวานต้องขนลุกซู่เป็นรอบที่ 2 ของวัน
" ฮู้ย!!!! ขนลุกอะ!!!! ไม่ต้องมาเข้าฝันผมก็ได้นะครับนาย" ปีเตอร์ เจียงยกมือไหว้ไปรอบๆ
" หึ หึ หึ ระวังคืนนี้นายอาจจะไปเข้าฝันแกก็ได้นะ ปีเตอร์" จางหมิ่นขู่เพื่อน
" ไอ้บ้า!!!! กูยิ่งกลัวผีอยู่"
" กูไม่เห็นกลัวเลย ในฝันกูยังได้กอดนายด้วยนะ รู้สึกอบอุ่นไม่เปลี่ยน" จางหมิ่นน้ำตาคลอ เมื่อพูดถึงเจ้านายอันเป็นที่รัก
วันเปิดพินัยกรรม
เฉินซีเหยายกทุกอย่างให้น้องชายและแบ่งให้หยางจางหมิ่นและปีเตอร์ เจียงไปคนละ 25 ล้านเหรียญฮ่องกง และบางส่วนให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
" เอ่อ.....นี่มันไม่เยอะไปหรอครับ คุณท่าน" หยางจางหมิ่นถามนายท่าน
" เฮ้อ!!!! เธอก็รับมันไปเถอะน่า เค้าให้เธอเป็นโบนัสน่ะ" เฉินต้าเว่ยพูด
ที่มุมห้องมีร่างโปร่งแสงยืนฟังอยู่ นั่นก็คือ เฉินซีเหยา นั่นเอง
" ฉันหวังว่าทุกคนจะมีความสุขกับชีวิตนะ" พูดจบก็เลือนหายไป
ยามเฉิน(07.00-08.59)
ชิงชิงเมื่อเห็นว่าคุณหนูตื่นสายผิดปกติจึงเข้าไปเรียก
" คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู"
" ชิงชิงเหรอ" ตอบสาวใช้เสียงงัวเงีย" ยามไหนแล้ว"
" ยามเฉินแล้วเจ้าค่ะ" ชิงชิงตอบ
" หืมมม.....นี่ข้าหลับหรือซ้อมตายเนี่ย" พึมพำเสียงแผ่ว
" คุณหนูไม่พูดแบบนี้นะเจ้าคะ" ชิงชิงดุ
" ไปเจ้าค่ะไปอาบน้ำได้แล้วเจ้าค่ะคุณหนู เราจะออกเดินทางกันแล้วเจ้าค่ะ"
เถียนเถียนลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ส่วนข้าวของ ของตนนั้นอยู่ในมิติทั้งหมด
ทุกคนออกเดินทางในยามซื่อ(09.00-10.59)