บทที่ 58 พิธีมหามงคลสมรส (3)
องค์หญิงจิ่วกำลังนั่งบนชิงช้าด้วยสีหน้าหมดอาลัย
ที่แท้ที่เขาบอกให้นางขยับตัวเอง ก็หมายถึงขยับตัวเองจริงๆ แต่จะขยับตัวอย่างไรละ?
“ขยับ...ขยับไม่ได้”
นางเอ่ยอย่างอ่อนแรง
นางผอมเกินกว่าจะแกว่งบนชิงช้าด้วยตัวเอง
“คนโง่!” เถี่ยตั้นน้อยเอ่ยในใจ แค่ลุกขึ้นเดินไปสองสามก้าว แล้วก็นั่งลงออกแรงแกว่งชิงช้าทำไม่ได้หรือ?
แม้ในหัวจะคิดไร้สาระเช่นนี้ ทว่ากลับเดินอ้อมไปข้างหลังองค์หญิงจิ่ว แล้วยื่นมือออกมา “จับแน่นๆ นะ"
“อื้ม” องค์หญิงจิ่วคว้าเชือกชิงช้าไว้แน่น
เถี่ยตั้นน้อยผลักเบาๆ นางถูกแกว่งขึ้นไป
นางโบยบินบนท้องฟ้า สายลมปะทะหน้า รู้สึกถึงกลิ่นอายที่คุ้นเคย ความทรงจำที่ถูกลืมเลือน คล้ายกับน้ำเดือดที่ผุดขึ้นในใจของนาง
“ข้า...ข้านึกถึงบางอย่าง...” นางเอ่ยอย่างประหม่า
ลมหายใจเถี่ยตั้นน้อยหยุดชะงัก เขารีบหยุดชิงช้า จ้องมองนาง “เจ้านึกอะไรได้รึ?"
“ชิงช้า...ชิงช้าที่จวนคุณชาย” องค์หญิงจิ่วย้อนนึกถึงอดีต
Apoie seus autores e tradutores favoritos em webnovel.com