Vol.2-218 ปู่หลานพบหน้า

บทที่ 218 ปู่หลานพบหน้า

หลังจากฝนตกพรำๆ ติดต่อกันสองสามครั้ง อากาศยามเช้าในเมืองหลวงก็เย็นลงเล็กน้อย

ราชบุตรเขยนั่งอยู่ในศาลาซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้ เหม่อมองภาพวาดบนโต๊ะหินอย่างเงียบๆ

บุรุษในภาพวาดอายุยี่สิบต้นๆ สวมเสื้อคลุมสีขาวเช่นจันทร์เสี้ยว เส้นผมสีดำขลับเงาวาวราวกับผ้าไหม ใบหน้างดงามดั่งหยก แววตาแฝงความเย่อหยิ่งและเย็นชา หว่างคิ้วเผยให้เห็นร่องรอยความเอาแต่ใจ ราวกับจะฟาดฟันผู้คนให้ตายได้ตลอดเวลา

…ช่างน่าตบยิ่งนัก

“ท่านพ่อ!”

องค์หญิงน้อยเดินเข้ามาเงียบๆ และส่งเสียงเรียกข้างหูของราชบุตรเขย

ราชบุตรเขยได้ยินเสียงฝีเท้าของนางนานแล้ว เพียงแต่ทนไม่ได้กับความน่าเบื่อของเด็กผู้หญิงคนนี้ เขาเงยหน้าขึ้นและแสดงท่าทางประหลาดใจ “ทำให้ข้าตกใจเลย”

“ฮิๆ” องค์หญิงน้อยยิ้มอย่างมีความสุขและภูมิใจในชัยชนะ นั่งลงข้างราชบุตรเขย พลันกอดแขนและวางศีรษะบนไหล่ของเขา “ท่านพ่อมองอะไรอยู่หรือ?”

“ภาพวาด” ราชบุตรเขยกล่าว

องค์หญิงน้อยยืดตัวขึ้นหยิบภาพวาดขึ้นมาดู “เอ๋ เหตุใดถึงเป็นเขา?”

“เจ้ารู้จักหรือ?” ครั้งนี้ ความประหลาดใจในดวงตาของราชบุตรเขยไม่ได้ถูกปั้นขึ้น