บทที่ 102 ค่ารักษาแสนแพง
เมื่อได้ยินว่าอวี๋หวั่นจะเก็บค่ารักษา ชุยเฒ่ากลับถอนหายใจอย่างโล่งอก
บุรุษที่เขาเรียกว่า ‘เพื่อน’ ผู้นี้ มิใช่คนมัธยัสถ์แต่อย่างใด
เขาแค่นเสียงอย่างเหยียดหยาม
เสียงนั้นเบามาก แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นการได้ยินของอวี๋หวั่น
อวี๋หวั่นมิได้ยี่หระว่าเขาจะมองว่าเธอเป็นชาวบ้านต่ำต้อยที่เห็นเงินแล้วตาโต เขาจะคิดอย่างไรก็เป็นเรื่องของเขา เพราะสิ่งที่เธอสนใจก็คือเงิน
อวี๋หวั่นหันไปมองอวี๋เฟิง “พี่ใหญ่ พวกท่านไปก่อนเลย เดี๋ยวข้าตามไป”
อวี๋เฟิงส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก เจ้าอยู่บ้านเถิด ข้ากับซวนจื่อไปก็พอแล้ว”
ซวนจื่อยืดอก รีบกัดหมั่นโถวนม แล้วกล่าวด้วยความมึนงงว่า “อาหวั่นวางใจเถอะ! ข้าจะต้องพาพี่เฟิงไปซื้อถั่วกลับมาให้ได้!”
อวี๋หวั่นผงกศีรษะพลางยิ้มน้อยๆ “ลำบากเจ้าแล้ว!”
“เรื่องเล็ก!” ซวนจื่อยัดหมั่นโถวชิ้นสุดท้ายเข้าปาก
อวี๋หวั่นส่งถุงใส่หมั่นโถวให้ทั้งสองคน “ไว้กินระหว่างทาง”
ซวนจื่อเหลือบไปมองอวี๋เฟิง แล้วรับถุงนั้นมา
“พวกท่านตามข้ามา”
ประโยคนี้ เธอพูดกับชุยเฒ่าและบุรุษผู้นั้น
ทั้งสองเดินตามอวี๋หวั่นไป
Apoie seus autores e tradutores favoritos em webnovel.com