052 จำคุก

บทที่ 52 จำคุก

อวี๋หวั่นมองชามเล็กทั้งสามที่ถูกดันมาอยู่ข้างหน้าตน แต่ละชามล้วนเป็นข้าวผสมน้ำแกงที่เต็มไปด้วยผักและเนื้อ มีหูฉลามที่ส่องประกาย ลูกชิ้นที่ชุ่มฉ่ำ เนื้อหอยตากแห้งที่หวานอร่อย หน่อไม้ฤดูหนาวที่นุ่มลิ้น รวมถึงเห็ดป่าหลายชนิดที่ถูกต้มจนแทบจะรวมเป็นเนื้อเดียวกันกับน้ำแกง

นี่ก็คืออาหารเลิศรสที่สมจริงดังคำเล่าลือ

น้ำแกงเหมือนจะทำมาจากกระดูกหมูเป็นหลัก มีกลิ่นกระดูกเข้มข้นลอยออกมา และยังมีไขกระดูกสีขาวนวลลอยอยู่บนน้ำแกง

อวี๋หวั่นรู้สึกว่าท้องที่ไม่หิวแล้วของตนกลับร้องโครกครากอีกครั้ง

ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาอาหาร บริเวณร้านไม่มีลูกค้าคนอื่น มีเพียงเจ้าของร้านที่ต้มเกี๊ยวเงียบๆ อยู่ด้านข้างกับภรรยาของเขาเท่านั้น

ทั้งสองคนได้กลิ่นหอมที่ยั่วยวนจึงอดเหลือบมามองทางด้านนี้ไม่ได้

เด็กๆ หันหลังให้พวกเขา ทำให้พวกเขาเห็นแค่แผ่นหลังทั้งสาม แต่ของบนโต๊ะนั้น...

สองสามีภรรยากลืนน้ำลายเบาๆ แล้วไม่เอ่ยอะไร เพียงแค่ก้มหน้าต้มเกี๊ยวในมือต่อไป

เด็กน้อยทั้งสามเอามือไขว้หลัง เบิ่งตาดวงโตสีดำขลับแล้วมองอวี๋หวั่นอย่างไม่กะพริบ

ความหมายนั้นชัดเจนจนมิรู้จะชัดเจนอย่างไรแล้ว...

ให้ ท่าน กิน