502
บทที่ 502 ความหมาย
หลังจากมื้อเที่ยง เจียงเซ่อก็พยุงเฝิงจงเหลียงไปเดินเล่นในสวน เผยอี้ดูทีวีอยู่ในห้องรับแขก ปล่อยให้สองปู่หลานที่พลัดพรากได้ใช้เวลาร่วมกัน
“เธอรีบกลับบ้านตระกูลเผยไปกับอาอี้เถอะ อย่าให้ผู้ใหญ่ต้องรอ”
เฝิงจงเหลียงเร่งเธอตั้งแต่ตอนกินข้าว แต่เจียงเซ่อกลับไม่เร่งไม่รีบ พอเขาเริ่มบ่นก็มักจะพูดพร้อมรอยยิ้มว่า
“ไม่รีบค่ะ”
“ทำไมถึงไม่รีบ” ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เขาก็ขึ้นเสียง “คุณท่านคงจะรู้ตั้งนานแล้วว่าพวกเธอจะกลับมา ยังยื้อเวลาไม่ยอมไป ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ”
“คุณปู่ หนูอยากอยู่เป็นเพื่อนคุณปู่นี่คะ” คำพูดนี้ของเจียงเซ่อสะกิดจุดที่อ่อนแอที่สุดของเฝิงจงเหลียงทันที และไม่ปั้นหน้าโกรธใส่เธออีก
“อยู่เป็นเพื่อนไปทำไมกัน แก่ๆ อย่างฉันยังไม่ตายง่ายๆ หรอก มาเจอได้ตลอดเวลา”
เขาซาบซึ้งใจมาก แต่ยังคงไม่ยอมรับ “แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก”
“อนาคตมาหาได้ก็เป็นส่วนของอนาคต ตอนนี้หนูจะอยู่เป็นเพื่อนคุณปู่ อยากคุยกับคุณปู่” เจียงเซ่อก้มหน้าลง “เมื่อก่อนหนูโตมากับคุณปู่ อยู่ใกล้กันขนาดนี้ แม้มีบางอย่างในใจ แต่ก็ไม่กล้าพูด”
พักหลังห่างกันแสนไกล อยากพูดก็ไม่มีโอกาสได้พูดแล้ว
Capítulo Bloqueado
Apoie seus autores e tradutores favoritos em webnovel.com