บทที่ 173-5 การพบพานของผู้ร่วมการค้า

บทที่ 173-5 การพบพานของผู้ร่วมการค้า

เสื้อคลุมอบอุ่นผืนหนึ่งที่จู่ๆ ก็พาดมาบนไหล่ของชิงเซี่ย ทำเอาปลายจมูกของนางกระตุกไปเล็กน้อย หัวใจดวงเล็กสั่นสะท้านคล้ายกับถูกมือที่มองไม่เห็นบีบรัดแน่น กลิ่นของชวนเป้ยอ่อนๆ เช่นนั้นที่ลอยเข้ามาเตะจมูกเบาๆ คล้ายทำให้นางเข้ามาล่องลอยอยู่ในห้วงแห่งความฝันอีกครั้ง เหมือนกับต้นหลิวในต้นฤดูใบไม้ผลิที่กำลังพลิ้วไหวไปตามกระแสลม หญิงสาวหันขวับกลับไปทันที ใบหน้าซีดเผือด ดวงตาทั้งสองข้างเบิกโพลงมองไปที่ผู้มานิ่ง

ชายหนุ่มยกยิ้มเล็กน้อย คล้ายจะไม่สังเกตเห็นถึงความผิดปกติของชิงเซี่ยแม้แต่นิด พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มอบอุ่นดังเดิม “เข้าฤดูใบไม่ร่วงแล้ว อากาศในทะเลทรายโดยเฉพาะตอนกลางคืนจะหนาวเย็นเป็นที่สุด ท่านแม่ทัพต้องระวังไว้ให้มาก”

ชิงเซี่ยชะงักไปเล็กน้อย ใบหน้าฉายแววตื่นตะลึงชั่วครู่ ก่อนจะแปรเปลี่ยนไปเป็นยินดี ตื่นเต้น แล้วก็ห้ามตัวเองไว้ไม่อยู่ ทว่าไม่นานก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนมาเป็นเฉยชา ผิดหวังเสียใจ จบลงด้วยการเยาะเย้ยตัวเองในที่สุด

“โหลวหลันเวลานี้ถูกตัดขาดแยกออกมาเป็นเมืองเดี่ยวเรียบร้อย ท่านเข้ามาง่ายดาย แต่หากคิดออกไป เกรงว่าคงไม่ง่ายแล้ว”