บทที่ 172-1 ระบำเพลิง พายุทะเลทราย

บทที่ 172-1 ระบำเพลิง พายุทะเลทราย

​ฤดูใบไม้ผลิที่แสนงดงามพ้นผ่าน การเวลาเลื่อนไหลไปอย่างรวดเร็ว และเพียงพริบตา ก็ผ่านไปกว่าครึ่งเดือนแล้ว

พระอาทิตย์ส่องแสงร้อนแรงบนท้องฟ้า ณ เบื้องล่างบนพื้นทะเลทรายกว้างใหญ่ไร้สิ้นสุด รังสีความร้อนที่ถูกปล่อยออกมาจากพระอาทิตย์ด้านบนเสมือนดั่งเปลวไฟไร้สีที่แผดเผาไปทั่ว ทันใดนั้นเอง สายลมหอบใหญ่พลันพัดส่งมา เม็ดทรายละเอียดสีเหลืองทองจำนวนนับไม่ถ้วนม้วนตัวขึ้น ก่อนจะปะทะเข้ากับใบหน้าของเหล่าผู้คนที่กำลังเดินทางอย่างจัง

บริเวณรอบด้าน ทั่วทั้งนภาและผืนปฐพีมัวหม่น ทอดสายตามองออกไป นอกจากเม็ดทรายแล้วก็มีเพียงแค่เม็ดทรายเท่านั้น ประหนึ่งจะผสานเป็นหนึ่งเดียวกับท้องฟ้าด้านบนให้จงได้ ขบวนอูฐที่มีสตรีรวมถึงเด็กประกอบเข้าด้วยกันกว่าสองร้อยสามร้อยคนค่อยๆ ย่างผ่านทะเลทรายที่แสนร้อนระอุแห่งนี้ไปช้าๆ อย่างไรก็ตาม แต่ละคนมีใจทว่าไร้ซึ่งกำลัง ตลอดการเดินทางจึงไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาแม้แต่เสียงเดียว คล้ายกำลังสะสมพลังงานในร่างกายเพื่อเตรียมเผชิญกับความโหดร้ายและทารุนของทะเลทรายแห่งความตายเบื้องหน้า