บทที่ 161-2 ทุกสิ่งราวสายลม

บทที่ 161-2 ทุกสิ่งราวสายลม

บรรยากาศเงียบสงบถึงเพียงนั้น มีความอึดอัดที่ไร้คำพูดครอบคลุมคนทั้งสองเอาไว้ ตลอดมานี้ ดูเหมือนจะเป็นเช่นนี้เสมอ ชิงเซี่ยเอนกายพิงเสาประตู มองไปยังโคมไฟแสงหม่นในห้อง ไม่รู้ว่าทำไมฉู่หลีจึงพานางมาที่นี่

ราวกับจะรู้ถึงความคิดภายในใจ ชายหนุ่มชุดดำเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเนิบๆ โดยพลัน “ที่แห่งนี้คือสถานศึกษาไท่เสวีย ในยามที่ข้ายังเล็ก ได้เรียนหนังสือร่วมกับพวกฉีอันที่นี่ ชิงเซี่ยในตอนนั้น ก็นั่งในที่เดียวกับเจ้าในชั้นเรียนของท่านอาจารย์จวงทุกวัน”

ชิงเซี่ยตกตะลึง แล้วฟังในสิ่งที่ฉู่หลีพูดต่อไปว่า “ระเบียงที่เจ้านั่งอยู่ในตอนแรก เป็นสถานที่ที่ข้าพบกับชิงเซี่ยในครั้งแรก ตอนนั้นนางก็นั่งลงในที่ที่เจ้านั่งอยู่ เมื่อได้ยินเสียงข้าวิ่งมาก็กระโดดมาอยู่ตรงหน้าข้า จนข้าตกใจแทบแย่ โอ่งน้ำที่พวกเรากระโดดลงไปเมื่อครู่ พวกเราก็เคยลงไปเล่นที่นั่นในยามเด็ก มีครั้งหนึ่งที่เข้าไปแล้วออกมาไม่ได้ คนในวังล้วนลืมเลือนพวกเรา จึงต้องอยู่ในที่นั่นตลอดหนึ่งคืนเต็มๆ ตอนนั้นเป็นฤดูใบไม้ร่วง อากาศก็หนาวเย็นลงเป็นอย่างมาก ข้าและนางก็ล้มป่วยลงถึงสิบกว่าวันหลังจากนั้น”