บทที่ 126-3 พบจือเหยียนอีกครั้ง

บทที่ 126-3 พบจือเหยียนอีกครั้ง

ชายหนุ่มรูปงามแห่งยุคของเมื่อสามสิบปีก่อน กลับถูกอาจารย์จากสำนักเดียวกันกักขังอย่างโดดเดี่ยวเป็นเวลาสามสิบปี แบกรับความโดดเดี่ยวและความโกรธแค้นอย่างไร้ขอบเขต และยังแบกรับชื่อเสียงคำสาปแช่งไม่มีที่สิ้นสุด วันคืนมืดมิดไร้แสงตะวัน ชื่อเสียงตกต่ำด่างพร้อย เกิดเป็นความโกรธแค้นและความทุกข์ยากที่หลบซ่อนและทับถมเป็นชั้นๆ ภายในใจของเขา จนสุดท้ายก็ค่อยๆ สะสมจนกลายเป็นยอดเขาใหญ่โตสูงชัน มากพอที่จะทำลายฟ้าดิน มากพอที่จะถมทั้งเจ็ดทะเลจนเต็ม มากพอที่จะโค่นล้มจิตวิญญาณหลายร้อยล้านดวงบนโลกนี้!

เสียงร้องตะโกนก้องสะท้อนไปมาไม่หยุด สองตาของจู้ชิงเหอแดงก่ำ กล้ามเนื้อบวมเป่งไปทั่วร่าง ผมยาวสีขาวหิมะโบกโชยล้อลม ไม่มีท่าทีหล่อเหลาที่เคยมีเช่นเดิมอีกต่อไป กลายเป็นปีศาจบ้าคลั่งที่กำเนิดจากความแค้นขึ้นมาโดยสมบูรณ์เสียแล้ว

สองคิ้วของชิงเซี่ยขมวดแน่น จ้องมองความเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเขม็ง เห็นโอวซือหลันหย่ากำหมัดทั้งสองแน่น สายตาเต็มไปด้วยความตื่นตัวเต็มที่ หัวเราะเสียงแหลมสูง จากนั้นก็ตวาด “ฆ่ามันเสีย!”