บทที่ 125-1 กลิ่นอายวสันต์ในห้องโถงหิน

บทที่ 125-1 กลิ่นอายวสันต์ในห้องโถงหิน

ร่างที่แข็งแกร่งและสมบูรณ์แบบของหยางเฟิงกักร่างของเลี่ยอวิ๋นจี้เอาไว้ด้านล่างจนหมดสิ้น อาภรณ์สีเขียวมรกตตัวยาวถูกเขากระชากออกมามากกว่าครึ่ง เปิดเผยผิวพรรณอันเย้ายวนมีเสน่ห์ของหญิงสาวสู่สายตา ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้ายามนี้ สัดส่วนของเรือนร่างที่โค้งเว้าสมบูรณ์แบบของหญิงสาวทำให้เลือดในกายของหยางเฟิงเดือดพล่าน ร่างทั้งร่างตกอยู่ในเปลวเพลิงอันร้อนรุ่ม แมลงพิษวสันต์ที่แฝงอยู่ในร่างกายกรีดร้องกันอย่างบ้าคลั่ง หญิงงามที่ถูกทับอยู่ใต้ร่างแผ่เสน่ห์ชวนให้ลุ่มหลงและรัญจวนออกมาไม่หยุด ริมฝีปากแดงสีอิงเถาที่ราวกับกลีบบุปผาบวมเป่งและปูดขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าที่เสมือนลูกท้อยิ่งส่องประกายแวววับน่าหลงใหล บริเวณลำคอสีขาวราวกับหิมะถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยจ้ำสีเขียวม่วง จุมพิตของชายหนุ่มประทับลงไปด้วยความระมัดระวัง หลีกเลี่ยงบาดแผลที่เกิดจากการกัดของแมลงพิษเหล่านั้น