บทที่ 112-3 แสงอาทิตย์ของวสันต์ฤดูที่อบอุ่นไปทั่วถ้ำ

บทที่ 112-3 แสงอาทิตย์ของวสันต์ฤดูที่อบอุ่นไปทั่วถ้ำ

เสียงแตกของฟืนที่ดังเปรี๊ยะปร๊ะดังส่งขึ้นมา​ ชิงเซี่ยหยิบชิ้นเนื้อที่ย่างอยู่บนชั้นวางลงมา ก่อนจะใช้กริชเฉือนไปที่มันครั้งหนึ่งแล้วยื่นมันให้กับฉู่หลีพลางกล่าว​ “ทานเถิด”

ฉู่หลีชะงักไปเล็กน้อย พิจารณาซ้ำๆ​ อยู่หลายตลบก่อนจะเอ่ยปากถามอย่างขัดบรรยากาศเป็นที่สุดว่า​ “สิ่งนี้ เป็นของที่เจ้าใช้ฆ่าคนไม่ผิดกระมัง?”

มีดเล่มนั้นยังคงคาอยู่ในมือของชิงเซี่ย ด้านบนเสียบเนื้อย่างไว้ชิ้นหนึ่ง ขณะที่กำลังส่งไปถึงปากของเขา​ฉู่หลีพลันกล่าวประโยคดังกล่าวขึ้นมาเสียก่อน หญิงสาวจึงโต้ฝีปากกลับไปอย่างรวดเร็วทั้งโมโหและไม่สบอารมณ์​ “ท่านไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน!”

ฉู่หลีรีบยื่นมือออกไปคว้าหมับไว้ในทันใด​ แล้วฉีกเนื้อออกมาชิ้นหนึ่งโดยไม่กล่าวอะไร ก่อนจะยัดเข้าปากคำใหญ่ ในเวลาเช่นนี้แล้วไม่จำเป็นต้องกล่าวถึงเรื่องพิถีพิถันอะไรอีก ไม่สู้ฝืนอดกลั้นความเจ็บปวดใจเอาไว้แล้วกลืนมันลงไปสักคำ