บทที่ 110-1 หุบเหวแห่งความสิ้นหวัง

บทที่ 110-1 หุบเหวแห่งความสิ้นหวัง

เสียงลมพัดหวีดหวิว หิมะขาวปลิวว่อน ด้านบนเหนือทุ่งหิมะที่กว้างใหญ่มืดสนิท ไอสังหารแทรกผ่านเข้าไปทั่วชั้นบรรยากาศ นกป่าสีดำแผดเสียงร้องบินว่อนไปทั่วทุกแห่งหน เสียงร้องที่สิ้นหวังเหล่านั้นประหนึ่งลูกไฟวิญญาณที่แตกสลายออกมาล่องลอยท่ามกลางราตรีสีดำมืด สายลมแรงพัดเอาชุดคลุมตัวยาวปลิวขึ้น ภายใต้ชุดเกราะที่เย็นเยียบ ห่อร่างที่แข็งแกร่งของพวกทหารเอาไว้ ความกระหายเลือดจากสงครามซึมลึกเข้าไปในกระดูก ก่อนจะแผดเสียงร้องลั่นอย่างบ้าคลั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหัวสมอง ภายใต้พระจันทร์กลมมนสีโลหิต ศึกใหญ่ระหว่างฉินฉู่กำลังจะเริ่มขึ้นท่ามกลางกลุ่มหิมะสีขาวเหนือพื้นที่ที่ราบไป๋ลู่ สายลมอันบ้าคลั่งพัดผ่านพื้นที่ราบขึ้นไป แล้วพาเอาเกล็ดหิมะลอยละล่องขึ้นสู่ท้องฟ้า พร้อมๆ กับที่ตวัดฟาดไปบนร่างของผู้คนอย่างโหดเหี้ยมราวกับดาบที่คมกริบ