บทที่ 099-1 หากมีความอบอุ่นอ่อนโยน

บทที่ 99-1 หากมีความอบอุ่นอ่อนโยน

ยามที่ตื่นขึ้นมา เป็นยามตะวันรอนของอีกสามวันให้หลัง ฉินจือเหยียนถือผ้าแพรสีขาวเหมือนน้ำข้าวเปียกชื้นไว้ในมือ กำลังค่อยๆ เช็ดริมฝีปากแห้งแตกของนางอยู่ ดวงตาส่องประกายของนางจู่ๆ ก็เปิดขึ้นมา เหมือนยามค่ำของเมื่อสามวันก่อนไม่มีผิด จู่ๆ นางก็ลืมตาขึ้นมา จ้องมองเขาอย่างอ่อนแรง มุมปากยิ้มน้อยๆ พายุหิมะด้านนอกกระโจมพัดโหมกระหน่ำ กระโจมที่ทำมาจากหนังวัวถูกลมตีเสียจนส่งเสียงพึ่บพั่บ ฉินจือเหยียนยกยาน้ำเข้ามา ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่นอบอุ่นเหมือนทะเลสาบในเดือนสี่

“อีหม่าเอ๋อร์ กินยาเสียเถิด”

สมองของชิงเซี่ยมึนงง นางไม่ได้ถามอะไรมาก จึงทำเพียงอ้าปากอย่างว่าง่าย กินยาน้ำรสขมเฝื่อนที่ฉินจือเหยียนป้อนนางด้วยตัวเอง กระโจมใหญ่เงียบกริบเสียจนเหมือนนางยังไม่ได้ฟื้นขึ้นมา มีเพียงเสียงลมพายุด้านนอกกระโจมที่พัดโหม แสงตะวันยามสนธยาย้อมกระโจมที่ทำมาจากหนังเสียจนกลายเป็นสีทอง มองดูล้วนแล้วแต่เหมือนภาพเขียนอันเงียบสงบ

ฉินจือเหยียนป้อนยาให้นางไปก็คอยเช็ดยาน้ำสีดำที่ตกค้างอยู่ที่มุมปากของนางจนสะอาด นิ้วมือเรียวยาว ให้สัมผัสที่หนาวเย็น