บทที่ 066-2 ฉู่หลี

บทที่ 66-2 ฉู่หลี

ท่ามกลางม่านสีน้ำหมึกยามค่ำคืน เงาร่างนับไม่ถ้วนกระพริบอยู่ท่ามกลางความมืดมิด สายตาของเขามองตรงไปยังเทือกเขาหลงจี๋อันสูงตระหง่านที่ตั้งอยู่ไกลๆ เบื้องหน้า ทางนั้นคือปราการทางธรรมชาติตอนเหนือที่ไม่อาจก้าวผ่านไปโดยง่าย

เขาควรจะรู้มาตั้งนานแล้ว ว่าหากเป็นนางจริง นางจะถูกผู้อื่นค้นพบและถูกจับกุมตัวโดยง่ายเช่นนี้ได้อย่างไร เรื่องเช่นนี้ไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อย ทุกครั้งเขามักจะบอกกับตนเองเสมอว่าเขาจะไม่ทำอะไรที่น่าขยะแขยงเช่นนี้อีกแล้ว แต่ทว่าทุกครั้งหลังจากได้อ่านรายงานลับมากมายที่ถูกส่งขึ้นมา มันก็ยังทำให้เขากระโดดปีนขึ้นหลังม้าศึกด้วยความวาดหวังไปเสียทุกที

ต่อให้ต้องตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างเช่นในยามนี้ ทว่าเขาก็ยังคงดึงดันที่จะมา

อันที่จริงบางสิ่งบางอย่างหลังจากที่ถูกฝังลึกภายในจิตใจ เขาคิดว่าเพียงแค่ถอนมันออกก็คงจะหมดปัญหา ทว่าเขากลับลืมไปว่าบาดแผลบางอย่างไม่สามารถรักษาให้หายได้ แต่พวกมันจะค่อยๆ เน่าเปื่อย กลัดหนอง และส่งกลิ่นเหม็นเน่าภายใต้เงามืดอย่างเงียบๆ ก่อนที่มันจะทำให้ตนเองไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป

“ทรราช! เจ้าจะต้องไม่ตายดีอย่างแน่นอน!”