บทที่ 010 เข้าคุก

บทที่ 10 เข้าคุก

ดอกจือหลันส่งกลิ่นหอมอยู่ในตำหนักใหญ่ ในห้องที่สว่างไสวหญิงสาวได้สวมชุดเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ส่วนด้านนอกก็คลุมทับด้วยเสื้อคลุมอีกชั้น

เพียงได้ยิน ‘ปัง’ ครั้งหนึ่ง ประตูก็ถูกเตะให้เปิดออก ใบหน้าของฉู่หลีนิ่ง เย็นชาราวกับวันฝนตกในเดือนหกก็ไม่ปาน องค์รัชทายาทแห่งแคว้นเต็มไปด้วยอารมณ์เกรี้ยวโกรธ เขาเดินเข้าไปหาหญิงสาวทีละก้าวทีละก้าว ราวกับวิญญาณร้าย

ชิงเซี่ยจ้องไปที่เขาอย่างนิ่งเฉย ริมฝีปากอ่อนโยนไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย แล้วก็มีลมหนาววูบใหญ่พัดเข้ามาทางประตูห้อง ทำให้ไฟในห้องพลันวูบไหว แสงสว่างรอบด้านขยับราวกับเต้นรำ เคลื่อนผ่านไปบนใบหน้าขาวของชิงเซี่ยราวกับปีกผีเสื้อ

นอกประตู มีบ่าวนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น เซียงจวี๋นำบรรดาบ่าวไพร่ องครักษ์ และขันทีในตำหนักหลันถิงมาคุกเข่าอยู่ด้านนอกตำหนัก ลมหนาวพัดมาพร้อมฝนที่ตกปรอยๆ ทำให้เสื้อผ้าของเหล่าบ่าวไพร่เปียกปอน

ชิงเซี่ยกลับไม่ได้สนใจ หญิงสาวที่เฉลียวฉลาดได้พิจารณาทุกอย่างแล้ว จึงรออยู่เงียบๆ จากนั้นถึงค่อยๆ หันกลับมามองเข้าไปในดวงตาที่มีไฟลุกโชตช่วงของฉู่หลี แล้วเอ่ยประโยคที่ทำให้คนได้ยินต่างตื่นตระหนก “เจ้า ปิดประตู”