webnovel

รักข้ามภพ

         ~ รักข้ามภพ ~            จุดกำเนิดรักข้ามภพ               "อารัมภาบท"                  ".. ฟ้า!!...ได้โปรดเถิดฟ้า...ได้โปรดคืนนางกลับมาให้ข้าอีกสักครั้งเถิด...!!! "    .. ข้าคงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ ถ้าไม่มีนาง..    งานธรรม!!..งานฟ้า!!..ข้าทำ!!..ข้าช่วยทุกอย่าง...แต่..สิ่งเดียว!!..ที่ข้าขอท่าน...!!  ช่วยข้ามิได้เชียวหรือ!!..   ..ฟ้า.. ได้โปรด...!!.     อย่าแกล้งรักของข้าอีกเลย.......  กว่าเราทั้งสองจะผ่านอุปสรรค ขัดขวางความรักต่างๆของเรา จนได้มาอยู่ครองคู่กัน...!!  ท่านรู้ไหม!! ว่า...ข้ารอวันนี้มานานเท่าไร..?!! ข้าต้องทนทุกข์ทรมานกายใจเพียงเท่าใด!!   ที่รักแต่พูดไม่ได้!!..ที่รักแต่โดนกรีดกันปิดกั้นทางใจ!!  ฟ้า...ได้โปรดเถิด.....!!   "หากว่าปาฏิหาริย์แห่งรักของเราทั้งสองมีจริง...ได้โปรดเถิดฟ้า...โปรดทำให้ยอดดวงใจของข้า!!...ให้นางฟื้นคืนกลับมาด้วยเถิด....พระพรหมเจ้าข้า...!! "    ********************************  *** พูดจบ....นาคราชหนุ่มก็ก้มลงไป ทำการจุมพิต ที่ริมฝีปากของนางผู้เป็นที่รัก ยอดรักยอดดวงใจ พร้อมกับตั้งจิตอธิฐานถอดถอนดวงใจนาคราชของตน ออกจากกายตัวคายให้นางไป  โดยไม่ได้คำนึงถึงชีวิตของตนเองเลย...     แสงสว่างจ้าจากดวงแก้วสีแดงเลือดนก  แลดูทรงพลังเข้มขลัง พร้อมกับฉายฉัพพรรณรัศมีสีรุ้งทองทอแสงระยิบระยับล้อมรอบเปล่งประกายออกมาจากดวงแก้วหัวใจนาคราช  ที่ค่อยๆเคลื่อนออกมาและกำลังจะถูกถ่ายทอดไปยังอีกร่างหนึ่งนั้น...     เวลาผ่านไปไม่นานนัก  ร่างกายของหญิงสาวที่ท่อนบนเป็นคนและท่อนล่างมีหางเหมือนงูนั้น..     ร่างก็ค่อยๆเริ่มเปลี่ยนสีกลับคืน มาจากร่างที่ซีดเผือดไปก่อนหน้านี้ แล้ว หางก็ค่อยๆหดหายไปกลายเป็นขาคนแทน ร่างของหญิงสาวที่ถูกจุมพิตอยู่นั้นก็...ค่อยๆขยับและรู้สึกตัวช้าๆนางลืมตาขึ้นโพลง..!! ก็ชักสีหน้าตกใจนิดๆ...!!      แต่ภายในจิตใจของนางกลับสะอื้นร้องไห้ เหมือนจะอ้อนวอนด้วยความดีใจ...     ที่ได้เห็นหน้า"ผู้เป็นพระสวามีสุดที่รัก"   ทั้งสองยังคงจูบจุมพิตกันอยู่เยี่ยงนั้น...     แล้วใช้สื่อจิตคุยกันแทนคำพูดออกเสียง...!!      น้องหญิงของพี่ น้องหญิงแม่ยอด ดวงใจของพี่ยา..เจ้ารู้ไหม พี่นี้ใจแทบจะขาดตาย เมื่อพี่กลับมา...มองเห็นเจ้านอนอยู่ในสภาพนี้  ทำไมเจ้าชั่งใจร้ายเสียยิ่งนัก..!    ไม่รักษาดูแลตัวเองให้ดีๆรอพี่กลับมาเล่า..!  เจ้ารู้ไหมทุกคืนวันที่พี่นี้นั้นออกรบ...ช่วยปกป้องเทวสถานจากการบุกรุกทำลายของเหล่าพญาครุฑเกเรนั่น.......!!    ใจข้านี้มีแต่เจ้าเป็นแรงใจข้าคิดถึงเจ้าเสมอทุกทิวาราตรี รอคอยให้การศึกจบสงบลง แล้วข้าจะได้กลับมาครองคู่อยู่กับเจ้าพร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัวใน"วังทิพย์อินทร์แปลง" วังนาคินทร์แห่งนี้.....     พูดไปทั้งสองก็สะอื้นไปปากก็ยังจูบจุมพิตคาบดวงแก้วอยู่ในปากคนละครึ่งอยู่อย่างนั้น......      เหตุเพราะว่า..หากมอบให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง อีกหนึ่งก็อาจจะตายได้ ทั้งสองจึงต่างกอดกันแน่นด้วยความรัก ความคิดถึงคนึงหา จุมพิตกันผสานสายใยรักสุดซึ้ง ลึกลงกลางดวงใจ แต่น้ำตาของทั้งคู่อาบสองแก้มไหลเป็นสายธารไม่ขาดสาย....''สุดอาลัยในรักที่ปักทรวง"   ******************************** *** ตำนานรักข้ามภพของนาคาหนุ่มผู้มีความรักมั่นคงต่อนางอันเป็นที่รักและนางอันเป็นที่รักผู้เฝ้าคอยติดตามมาทุกภพชาติ ****   ไว้ติดตามเรื่องราวกันต่อไปนะครับกับนิยายชุด          " รักข้ามภพ " ผู้แต่ง...รัตนบดี...

Thap_Thevapat · Fantasia
Classificações insuficientes
22 Chs

ตอนที่ 17

      ตอน"จุดกำเนิดรักข้ามภพ6/3" #รักแรก

  **"ความเดิม" แต่ที่แน่ๆ...ณ ตอนนี้...

นางได้สะกดดวงใจเราให้ตกหยุดอยู่ที่

นางเสียเรียบร้อยแล้ว...นี่ข้ากำลังตก

หลุม"รักนาง"จริงๆเข้าเสียแล้วเชียวรือ..

ผู้หญิงที่เพียบพร้อมเต็มไปด้วยพลังแห่งคุณธรรมความเมตตากรุณาแลไออุ่น

และไอธาตุ"แห่งรักที่ยิ่งใหญ่" เปรียบ

เสมือนพระโพธิสัตย์ทั้งปวงมารวมกัน.."

  ** " กัณฑะ!...บัดนี้ ใจข้ามันสั่นไหวได้

เสียแล้วจริงๆ ราวกับว่าข้าได้พบเจอคน

ที่ใช่คนที่เคยตามหามาตลอดชีวิต... นี่เป็นครั้งแรกของข้าที่ข้าได้รู้สึกเช่นนี้

กับผู้หญิงที่ได้เคยผ่านพบเจอมา...."

เสียงรำพึงรำพันกับตัวเองของผู้เป็นเจ้า

ชายผู้สูงศักดิ์ รูปร่างสง่างาม ราวกับว่า

องค์อินทร์แปลงกายมา....

  " โอ้วววว... :เจ้าคิดเหมือนข้าไหม กัณฑะ...?! "

" :คิดอะไรรือพระเจ้าค่ะ..พระองค์..?! "

  " เอ่อ...เปล่าๆ...ไม่มีอะไร…" เสียงของเจ้าชายพูดขึ้นเหมือนพึ่งตื่นจากภวังค์...

กัณฑะแอบเห็นดวงตาลุกวาวที่เปล่งเป็นประกายมณีทอแสงนพเก้าออกมาของผู้ที่เป็นเจ้านายครั้งแรก…"โอ้ววว!!.."

"ความรักแห่งโลกทิพย์คงจักได้ถือกำเนิดเกิดขึ้นแล้วในดวงใจ "แห่งพระโอรส"

ของข้าพเจ้าแน่แล้วสินะ!!..."

   #ความรักครั้งแรก หรือ #รักแรกพบ"

   *************************************

 *** ทั้งสองเดินตามเสียงดนตรีมาเรื่อยๆ

จนมาถึงด้านหน้าพลับพลาที่นางได้นั่ง

ประทับบนบัลลังค์ที่ประทับในพลับพลา..

 "หยุดบัดเดียวนี้นะ!!!..พวกท่านเป็นผู้

ใดใยถึงได้เข้ามายังพลับพลาสถานชั้น

ในเยี่ยงนี้!!.."/เสียงนางกำนัลเอ่ยห้าม

ขวางทางไว้....

 " ขออภัย...ที่เราล่วงเกินเข้ามามิใคร่ได้

รู้ถนนหนทางในสถานแห่งนี้ หวังว่าคง

มิถือโทษพวกเรานะ"/กัณฑะ เอ่ยบอก

กับนางกำนัลที่ยืนขวางตรงหน้า....

  **"มีเรื่องอันใดรึ พี่วารี...แล้วสองคน

นั่นเป็นรือ?"

  " :หม่อนฉันก็มิทราบ เพคะ!! องค์หญิงหม่อมฉันเห็นท่านทั้งสองเดินมาที่พลับพลา  จึงได้ออกมาขวางเอาไว้

น่ะเพคะ "

 ...พระนางได้ยินคำตอบของนางกำนัลจึงเดินออกมาดูที่หน้าพลับพลา...

 "ยิ่งได้เห็นพระพักตร์ใกล้ๆก็ยิ่งทำให้

หัวใจของตนนั้นสั่นไหวมากยิ่งขึ้น" 

"ขอประทานอภัยพระเจ้าค่ะ องค์หญิง

ที่พวกเราได้ล่วงล้ำเข้ามา ด้วยเพราะมิ

รู้ว่าจะเป็นที่หวงห้าม พวกข้าพองค์..นั้น

เพียงเดินตามเสียงดนตรีมาจนมาถึงที่

ตรงนี้ ขอองค์หญิงทรงประทานอภัย

ด้วยพระเจ้าค่ะ"กัณฑะ...กล่าวต่อพระนาง...

   นางกำนัลวารีได้ชิงเอ่ยขึ้นก่อนที่พระธิดาจะเอื้อนเอ่ยว่า ข้าจะบอกพวกท่านก็ได้นี่คือ..." พระธิดามณีจันทราดารารัศมี " เป็นพระธิดาองค์เล็กขององค์พระราชา"ศรีปฏิพัทธ์นาคราชกับพระมเหสีจันทรามณีสุวรรณเกษร" นางกำนัลวารีกล่าว…

  "พอเหอะแม่วารีเจ้าจะอะไรนักหนา" เสียงนางกำนัลวาตี..เอ่ย! มาทางด้านหลังพระธิดา...

  "พระธิดาจะเสร็จกลับตำหนักแล้ว ส่วน

พวกท่านก็ไปได้เสียเถอะ..... พระธิดามิได้จะถือโทษโกรธอันใดต่อพวกท่านดอก...." นางกำนัลวาตีกล่าว…" เชิญเสด็จเพคะพระธิดา…" ทั้งสองฝ่ายจึงต่างแยกย้ายกันไป....

      ****************************