ภพที่ 2

แอ๊ดดด…ตึง!

เสียงประตูเหล็กบานใหญ่ สูงเกือบ 2 เมตร ถูกเปิดและปิดลงดังสนั่น กานต์เดินมายมทูตหนุ่มเข้ามาในห้องมืดสนิท ก่อนแสงสว่างจะเจิดจ้าอยู่ด้านหน้า และการรับรู้ถึงสายตาหน้าเกรงขาม ดวงตาแข็งกร้าวที่จ้องมองมายังเขา แต่มันกลับผิดแปลกตรงที่เขาไม่สามารถเงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้าได้ แม้จะพยายามสักแค่ไหนก็ทำได้เพียงก้มหน้าและคุกเข่าตรงกลางห้อง

"ว่ามาภพ"

"ครับนายท่าน…นายผู้นี้ชื่อ กานต์ชนก อำนวยเดช ชื่อเล่น กานต์ อายุ 25 ปีเต็ม ชีวิตตั้งแต่เกิดมาไม่สมบูรณ์ ถูกทอดทิ้งตั้งแต่ยังเกิด ความดีไม่มี ความชั่วไม่ได้ทำ แต่ความผิดบาปที่ทำคือการฆ่าตัวตาย"

ยมทูตหนุ่มเอ่ยกล่าวถึงเรื่ิองราวของกานต์ จากประวัติการตายที่เขาได้รับมอบหมายมา ผู้ฟังเบื้องบนพยักหน้ารับคำกล่าวของลูกน้อง เพ่งมองเอกสารในมือและชาวมดคิ้วเป็นปน ก่อนจะปิดแฟ้มเอกสารดัง ปัง!

"ภพ! นายผู้นี้ยังไม่ถึงเวลาตาย ตามอายุขัยมันอีก 30 วัน ชะตาถึงจะขาด เจ้าพาเขามาก่อนเวลาอันควร"

ภพ ยมทูตหนุ่มที่ได้ยินดังนั้นถึงกับหน้าทอดสี ขบกรามแน่นเคร่งเครียดในความผิดพลาดที่ตนเองก่อขึ้น

"เจ้า ชื่อกานต์ใช่ไหม" ผู้มีอำนาจสูงสุดเอยถามกานต์

"คะ ครับ…"

"เจ้ายังอยากที่จะกลับคืนสู่ร่างเจ้าไหม เจ้ายัง…"

"ไม่ครับ ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่ ให้ผมอยู่ไหนก็ได้ เป็นผีเล่ห์ร่อน ที่ไหนก็ได้ แต่อยากให้ผมกลับไปมีชีวิตอีกเลย ได้โปรด"

กานต์พูดร้องขอทั้งน้ำตา ตัวสะอื้นไห้ร่ำร้องจนสั่นโยก

"เจ้าน่าจะมีชีวิตอยู่อีกหน่อยเพื่อสร้างกรรมดี ชีวิตเจ้าจะมีความสุขมากกว่านี้ ในเมื่อเจ้าไม่อยากมีชีวิตต่อ ข้าก็จะให้สิทธิ์เจ้าได้ทำตามสิ่งที่เจ้าต้องการ ภายในช่วงเวลา 30 วันก่อนที่จะถึงเวลาตายของเจ้า เจ้าอยากทำอะไร ไปที่ไหน เจ้าย่อมมีสิทธิ์ที่จะได้ทำ ข้าจะให้ภพไปค่อยดูแลเจ้าจนกว่าจะถึงเวลาตาย"

"ผมทำได้เหรอครับ ทำอะไรก็ได้เหรอครับ ได้ทั้งหมดเลยเหรอครับ"

"ได้ทั้งหมดตามที่เจ้าปรารถนา ในที่ที่ข้าจัดเตรียมไว้ให้เท่านั้น"

"ครับๆ ขอบคุณครับ"

กานต์ก้มหน้า ยกมือขึ้นขอบคุณผู้ออกคำสั่ง ไม่นานประตูก็เปิดออกพร้อมแสงสว่างจ้าที่นำพาเขาไปยังอีกโลกที่ได้จัดเตรียมไว้