TW : มีฉากบรรยายรูปลักษณ์ของผี
"ฉ..ฉัน เฮือก!"
ผีสาวที่กำลังอ้ำอึงพลันเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนกเมื่อมือที่บีบคอของเธออยู่นั้นออกแรงบีบมากกว่าเดิมจนร่างวิญญาณของเธอแทบจะสลายอยู่รอมร่อ
มนุษย์คนนี้นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมอีกฝ่ายถึงได้มีพลังมากจนแทบจะทำลายวิญญาณของเธอได้ขนาดนี้!?
"ฉันจะถามเป็นครั้งสุดท้าย.."
เวย์จ้องมองผีสาวตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่งราวกับมองสิ่งของชิ้นหนึ่งที่เขาสามารถทำลายมันลงเมื่อไหร่ก็ได้
"..เขาอยู่ที่ไหน?"
"ฉ..ฉันตอบแล้ว! ฉันตอบแล้ว เขาถูกคุณหนูพาตัวไปค่ะ!"
ผีสาวเอ่ยตอบด้วยท่าทางร้อนรน เพียงแค่ดูก็รู้แล้วว่าคนตรงหน้าสามารถทำให้วิญญาณของเธอสลายไปได้จริงๆ เธอยังไม่อยากตายอีกรอบหรอกนะ!
เวย์ที่ได้ยินแบบนั้นก็เลิกคิ้วขึ้นมาอย่างแปลกใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับรับรู้ว่าในคฤหาสน์หลังนี้นอกจากแม่บ้านและนายหญิงของคฤหาสน์ ยังมีคนที่ถูกเรียกว่าคุณหนูอยู่อีกด้วย
อ่อ แต่ดูจากการที่อีกฝ่ายพาแซนไปแบบนี้ คุณหนูที่ว่านั่นก็อาจจะไม่ใช่คนแล้วล่ะ
"แล้วจะพาเขากลับมาได้ยังไง"
เวย์ยอมปล่อยมือออกจากคอของวิญญาณตรงหน้า ผีสาวพลันทรุดนั่งลงกับพื้นด้วยความหวาดกลัวทันที ก่อนที่เธอจะต้องจำใจตอบออกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
"ค..คุณหนูน่าจะพาเขาไปเล่นที่ห้องใต้หลังคาค่ะ เพราะคุณหนูชอบไปเล่นที่นั่นบ่อยๆ"
ผีสาวที่อยู่ในชุดแม่บ้านก้มหน้าตอบด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
ฉันขอโทษนะคะคุณหนู! แต่ว่าครั้งนี้มันจำเป็นต้องตอบจริงๆค่ะ!
เวย์จ้องมองผีสาวตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"..นำไป"
สิ้นเสียง ผีสาวก็กุลีกุจอลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วเดินนำมนุษย์น่ากลัวข้างหลังไปอย่างหวาดๆ
เวย์เดินตามวิญญาณตรงหน้าไปอย่างเงียบๆ แม้สิ่งที่วิญญาณตรงหน้าพูดเกี่ยวกับคุณหนูอะไรนั่นขึ้นมานั้นอาจจะเกี่ยวข้องกับเบาะแสที่เชื่อมโยงไปถึงการแก้ไขปริศนาของโลกใบนี้ก็ตาม แต่สำหรับเขาในตอนนี้ การช่วยแซนถือเป็นเรื่องที่สำคัญมากกว่า
เวย์ก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้เป็นแบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็มีผู้เข้าร่วมหลายคนที่ถูกวิญญาณพาตัวไปเหมือนกันแท้ๆ แต่เขาก็ไม่เคยใส่ใจจะช่วยเหลือใครเท่านี้มาก่อน
ร่างสูงปัดความคิดเหล่านั้นทิ้งไป ก่อนจะมุ่งหน้าเดินตามผีสาวไปด้วยสีหน้าจริงจัง
..รอพี่ก่อนนะครับแซน
…
ส่วนทางด้านของแซนนั้น สถานการณ์ของเขาไม่ได้น่ากังวลแบบที่เวย์คิดเลยแม้แต่น้อย..
"พี่แซนแพ้อีกแล้ว คิกๆ พี่ต้องนั่งดูพวกหนูเล่นไปก่อนอีกแล้วล่ะค่ะ"
วิญญาณของเด็กสาวที่เคยมือขาดพูดออกมาด้วยน้ำเสียงขำขัน พลางหันไปหัวเราะคิกคักกับเหล่าเพื่อนๆของเธออย่างสนุกสนาน
ถูกต้อง ที่แห่งนี้ไม่ได้มีเพียงแค่แซนกับเธอสองคนเท่านั้น แต่ยังมีวิญญาณเด็กๆคนอื่นๆอีกสองสามตนอยู่ด้วยเช่นกัน
"โถ่ ทำไมพวกเราเล่นเก่งกันจังเลยครับ พี่ยังไม่เคยชนะสักรอบเลย" แซนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ ตั้งแต่เล่นมาด้วยกันตาแรก เขายังไม่เคยชนะสักตาเลยนะ!
"ก็หนูบอกแล้วว่าให้พี่แซนระวังอย่าไปจับโดนตัวอื่น แต่นี่พี่ไปโดนตัวอื่นทุกรอบเลย พี่ก็แพ้สิคะ คิก!"
"ก็มันอยู่ติดกันแบบนั้นแล้วพี่จะหยิบได้ยังไงเล่า.." ร่างบางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแง่งอนพลางกวาดตามองโซ่พลาสติกอันเล็กๆสีสันสดใสที่กระจายเป็นหย่อมๆอยู่เต็มพื้นด้วยสายตาน้อยใจ
บางทีหมากเก็บอาจจะไม่ใช่ทางของเขา..
ถูกต้อง..สิ่งที่แซนและเหล่าเด็กๆกำลังเล่นกันอยู่ในตอนนี้ก็คือหมากเก็บนั่นเอง
ส่วนวิธีเล่นจะให้เขาอธิบายยังไงดีนะ จริงๆมันก็คือการโยนกลุ่มโซ่กลุ่มเล็กๆที่เรียกว่าหมากกลุ่มหนึ่งขึ้นไปในอากาศแล้วเก็บหมากอีกกลุ่มที่พื้นด้วยความรวดเร็ว จากนั้นก็ต้องใช้มือข้างเดิมรับหมากที่เราโยนขึ้นไปกลับมาไว้ในมืออีกรอบ
แต่ในระหว่างที่กำลังเก็บหมากที่พื้นจะต้องห้ามมือไปโดนหมากตัวอื่นที่เราไม่ได้ตั้งใจจะเก็บ และจนสุดท้าย หากใครสามารถเก็บหมากได้มากที่สุดก็จะเป็นฝ่ายชนะไป แต่กลับกัน หากแพ้รัวๆตั้งแต่ครั้งแรกที่เล่นอย่างแซนก็ต้องทำใจนั่งดูคนอื่นๆเล่นกันต่อไป
เนื่องจากตอนเด็กๆแซนต้องทำงานตลอด เขาไม่เคยมีโอกาสได้มาเล่นอะไรเด็กๆแบบนี้มาก่อนในชีวิต นี่จึงเป็นการเล่นหมากเก็บครั้งแรกของเขา ดังนั้นมันก็เลยออกมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
เมื่อแพ้ แซนก็ไม่มีอะไรจะทำอีกนอกจากต้องมองดูเหล่าเด็กๆเล่นกันต่อไป ซึ่งเขาก็อาศัยช่วงเวลาเหล่านี้ลอบมองสำรวจเด็กๆทุกคนอีกรอบ
วิญญาณของเด็กๆเหล่านี้ดูน่าสงสารเป็นอย่างมาก จากการมองไปที่บาดแผลบนร่างกายของพวกเธอ ดูเหมือนว่าเด็กๆต่างก็ถูกฆาตกรรมโดยการฆ่าหั่นศพเป็นท่อนๆมาก่อน ซึ่งลักษณะของการฆ่านั้นก็เป็นแบบเดียวกับศพที่พวกเขาเจอในสวนราวกับว่าฆาตกรนั้นเป็นคนคนเดียวกัน
โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว!
อีกฝ่ายลงมือฆ่าเด็กๆที่น่ารักเหล่านี้ไปได้ยังไงกันนะ..
ว่าแต่ หากฆาตกรคนนั้นเป็นมนุษย์แล้วยังมีชีวิตอยู่ ทั้งยังเพิ่งก่อเหตุฆ่าคนไปเมื่อวาน ถ้าอย่างนั้น..
วินาทีนั้น แซนก็พลันรู้สึกเย็นสันหลังวาบ
ย..อย่าบอกนะว่าเขาก็มีโอกาสได้เจอกับฆาตกรคนนั้นน่ะ!?
"พี่แซนคะ พี่แซน.." แซนพลันสะดุ้งและหลุดออกจากภวังค์ความคิดเมื่อได้ยินเสียงเล็กๆเรียกเขาจากด้านข้าง
เป็นวิญญาณเด็กสาวที่เคยมือขาดตนนั้น
เด็กสาวเผยยิ้มออกมาอย่างจริงใจ "ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะคะพี่แซน วันนี้หนูสนุกมากเลย แต่ว่าพี่ต้องไปทำงานแล้วใช่รึเปล่าคะ"
แซนพยักหน้าตอบอย่างใจดี "ใช่ครับ นี่ก็ใกล้เวลางานช่วงเที่ยงของพี่แล้ว เอาไว้ถ้ามีโอกาสค่อยมาเล่นด้วยกันใหม่ก็แล้วกันนะครับ"
"น่าเสียดายจัง.." วิญญาณเด็กสาวหลุบตาลงต่ำอย่างเศร้าสร้อย "..ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวหนูจะพาพี่แซนออกไปจากที่นี่เองค่ะ ตามหนูมานะ!"
"ได้เลยครับคนเก่ง" แซนเผยยิ้มเอ็นดูออกมา ก่อนจะเดินจับมือกับวิญญาณของเด็กสาวผ่านหมอกอันหนาทึบออกไป
ส่วนวิญญาณเด็กๆคนอื่นๆต่างก็แยกย้ายหายตัวกันไป บางตนก็เดินหายไปท่ามกลางสายหมอกตามปกติ แต่บางตนก็จากไปด้วยท่าทางแปลกๆอย่างการทำท่าสะพานโค้งแล้วเคลื่อนที่จากไปทั้งอย่างนั้นก็มี
แซนมองภาพเหล่านั้นแล้วส่ายหัวน้อยๆอย่างเอ็นดู วิญญาณเด็กวัยกำลังซุกซนก็เป็นแบบนี้แหละ ถึงจะชอบทำอะไรแปลกๆไปบ้าง แต่มันก็คือความสนุกของพวกเขาล่ะ
หลังเดินตามวิญญาณเด็กสาวมาไม่นาน แซนก็พบว่าตัวเขานั้นได้กลับมาอยู่ที่บริเวณโถงทางเดินของชั้นสามอีกครั้ง มันเป็นที่ที่เดียวกันกับที่เห็นพี่เวย์เป็นครั้งสุดท้าย
"หนูคงมาส่งได้เท่านี้ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ดึงตัวพี่แซนมาอย่างกะทันหัน"
"ไม่เป็นไรเลยครับ พี่รู้ว่าเราเหงา แต่ครั้งหน้ามาบอกกันก่อนก็ดีนะครับ พี่จะได้เตรียมตัวถูก"
เมื่อได้ยินแบบนั้น วิญญาณของเด็กสาวก็เผยยิ้มแห้งจนรอยแตกร้าวบนใบหน้าเริ่มปรากฏขึ้นมาอย่างน่ากลัว
"แหะๆ ได้เลยค่ะ"
"ถ้าอย่างนั้นก็บ๊ายบายนะครับ" แซนโบกมือลาเด็กสาว เขาต้องรีบไปตามหาพี่เวย์อีก ไม่รู้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายจะตามหาเขาไปจนถึงไหนแล้ว แต่การที่อยู่เขาก็หายตัวมาแบบนี้ พี่เวย์คงจะรู้สึกกังวลมากแน่
อันที่จริง แซนก็อยากออกมาให้เร็วกว่านี้ แต่ด้วยข้อจำกัดของมิติทับซ้อนที่ต้องทำตามคำขอของผู้สร้างถึงจะออกมาได้ เขาจึงจำเป็นต้องอยู่เล่นกับเหล่าวิญญาณที่นั่นไปก่อน
"พี่แซนคะ!"
แต่ในขณะที่แซนกำลังจะเดินจากไป เสียงตะโกนจากวิญญาณเด็กสาวด้านหลังก็ทำเอาเขาชะงัก
"พี่ต้องระวังพ่อบ้านในคฤหาสน์หลังนี้ให้ดีๆนะคะ ถึงหนูจะจำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร แต่ว่าเขาเป็นคนฆ่าหนูค่ะ!"
"..!!"
แซนพลันเบิกตากว้างออกมาอย่างตกตะลึงทันทีที่ได้ยินข้อมูลสำคัญจากเด็กสาวตรงหน้า มันเป็นสิ่งที่เขาสงสัยมาตลอดก็จริง แต่แซนก็ไม่กล้าเอ่ยถามเธอไปตรงๆ เพราะจากคำบอกเล่าของเหล่าวิญญาณน้าๆในโลกความเป็นจริงทำให้แซนรู้ว่า ทุกครั้งที่เหล่าวิญญาณนึกถึงเรื่องตอนที่ตัวเองตาย พวกเขาจะรู้สึกเจ็บปวดราวกับกำลังตายแบบนั้นไปอีกครั้ง
อย่างถ้าวิญญาณตนนั้นตายจากการผูกคอตาย เวลาที่เธอนึกถึงหรือเอ่ยเล่าเรื่องราวตอนนั้น เธอก็จะรู้สึกทรมานเหมือนตัวเองกำลังผูกคอตายอีกครั้ง
แต่วิญญาณของเด็กสาวตรงหน้าเขากลับ..
แซนรีบเดินเข้าไปดูอาการเด็กสาวใกล้ๆอย่างเป็นห่วง ดูท่าว่าเด็กคนนี้จะเป็นห่วงเขาจริงๆถึงได้เอ่ยเตือนเขามาแบบนี้ทั้งๆที่รู้ว่าตนเองจะต้องรู้สึกทรมานราวกับกำลังจะตายอีกครั้ง
"โอเคครับ ขอบคุณเรามากๆ แต่ตอนนี้พอแล้วนะครับ ไม่ต้องไปนึกถึงมันแล้วนะ"
แซนพูดปลอบวิญญาณเด็กสาวตรงหน้าอย่างอ่อนโยนโดยไม่สนว่าใบหน้าของอีกฝ่ายนั้นบิดเบี้ยวและแตกร้าวขนาดไหน ลูกตาทั้งสองข้างของเธอกลอกขึ้นจนเห็นเพียงตาขาวก่อนจะกลิ้งหลุดออกจากเบ้าตาลงมาบนพื้น เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลลงมาอาบบนใบหน้าของเธออย่างน่าสยดสยอง ริมฝีปากที่เคยส่งยิ้มมาให้เขาก็ฉีกกว้างไปจนถึงใบหูอย่างน่ากลัว
มันราวกับว่าร่างวิญญาณของเด็กสาวตรงหน้ากำลังกลายสภาพเป็นศพที่ถูกหั่นเป็นท่อนๆอีกครั้ง เลือดสีแดงสดเริ่มไหลเปรอะพื้นพรมและเสื้อผ้าของแซนที่เข้าไปปลอบจนเปียกชุ่ม
แซนขมวดคิ้วเครียด เขาจดจำสิ่งที่เด็กสาวยอมทรมานตัวเองเพื่อเอ่ยเตือนเขาได้จนขึ้นใจ
ฆาตกรในโลกสยองขวัญที่ฆ่าหั่นศพคนนั้นเป็นผู้ชาย ทั้งยังเป็นพ่อบ้านที่ทำงานในคฤหาสน์หลังนี้อีกด้วย..
แต่ในขณะที่แซนกำลังพูดปลอบวิญญาณเด็กสาวนั่นเอง จู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยที่ตะโกนเรียกเขาด้วยความตกใจจากทางด้านหลัง
"แซนครับ!!"
ร่างบางหันไปมองตามเสียงเรียกทันที ก่อนจะพบว่าเป็นพี่เวย์ที่กำลังมองมาทางเขาด้วยสายตาตกตะลึง
อะไรกัน..ทำไมพี่เวย์ถึงได้มองเขาแบบนั้นล่ะ!?
ทางด้านของเวย์ เขามองร่างบอบบางที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงสดของแซนด้วยความตกตะลึง
วินาทีนั้น..มันราวกับว่าหัวใจของเขาได้หยุดเต้นไปชั่วขณะ
แซน!!!
__________________________
พี่ใจเย็นก่อนนะ นั่นไม่ใช่เลือดน้องจ้า 555555555
กะคือที่หายไปคือไปเล่นหมากเก็บกันมาจ้ะ เกมนี้ใครรู้จักก็คือคุณมีอายุพอสมควรแล้วนะคะ 55555555 ((ไม่อยากจะโม้ว่าเราเซียนหมากเก็บมากนะขอบอก))
เบาะแสเกี่ยวกับฆาตกรเริ่มทะยอยเข้ามาที่ละนิดแล้วค่ะ ว่าแต่ ฆาตกรจะเป็นคนหรือผีกันน้า มาลุ้นไปด้วยกันค่า
#นั่นผีนะครับแซน