บทที่ 17.3
เช้านี้มาแปลกเพราะผมตื่นก่อนไนน์ได้ ปกติไนน์จะเป็นคนปลุกผม คงเพราะเหนื่อยจากการวิ่งหลายกิโลไปเมื่อวานแน่ ๆ ผมเองก็ปวดขาปวดตัวไปหมด
ผมมองดูเวลาที่โทรศัพท์ ตอนนี้จะสิบโมงเช้าแล้ว แต่ผมมีเรียนตั้งแต่แปดโมงเช้า...
ช่างมัน โดดเรียนอีกวันนึงไม่ตายหรอก กว่าจะหาเวลาอยู่กับไนน์ได้ทั้งที
ผมเลื่อนดูการแจ้งเตือนแก้ง่วงอยู่บนเตียง กุ้งและเนตรโทรตามผมรวมกันเกือบห้าสาย คงจะตามผมไปเรียนแน่ ๆ ผมส่งข้อความไปหาทั้งคู่แทนเพื่อขอบคุณและอธิบายไปว่าวันนี้จะไม่ไปเรียน
ไนน์ยังนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง ดูสบายจังเลยน้า ไนน์นอนในท่าตะแคงแล้วกอดหมอนข้างไว้แทนตัวผมที่ลุกออกมาแล้ว แก้มนิ่ม ๆ แนบชิดกับหมอนดูน่ารักน่าหยิกเป็นบ้า
เมื่อวานเรายังไม่ได้คุยเรื่องของไนน์เลย ขึ้นมาถึงก็เตรียมสลบกันทั้งคู่ ก่อนจะหลับกัน ผมค่อย ๆ กระตุ้นถามไนน์ไปหลายรอบ แต่ไนน์ดูจะไม่พร้อมพูดเรื่องของตัวเองเลย เอาแต่บ่นว่าง่วงนอนบ้าง ขอเลื่อนไปคุยกันพรุ่งนี้บ้าง
พอเห็นไนน์ตาเยิ้ม เปลือกตาน้อย ๆ ทำท่าจะปิดลงให้ได้ ผมก็สงสารไม่อยากเค้นถามอีกต่อไป
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามารบกวนการนอนของไนน์อยู่ ผมจึงเดินไปปิดผ้าม่านลงให้ห้องมืดน่านอนเหมือนตอนกลางคืน
ผมเองก็ยังนอนไม่อิ่มเลยแฮะ คิดจะโดดแล้วก็ตื่นสายให้เต็มที่ไปเลย
ผมค่อย ๆ ขึ้นไปบนเตียงแล้วเคลื่อนตัวเข้าไปนอนข้าง ๆ ไนน์
ผมพยายามดันหมอนข้างออกอย่างนุ่มนวลที่สุดไม่ให้ไนน์ตื่นเพื่อที่ผมจะเข้าไปกอดไนน์แทน แต่ผมพลาด ไนน์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาเจอผมแล้วครางใส่เบา ๆ
"พี่เบ็น...กี่โมงแล้วครับ..." เสียงไนน์พึมพำออกมาเหมือนละเมอแต่ไม่ได้ละเมอ
"ชู่ว" ผมกระซิบให้เสียงเบาที่สุด ยิ่งเสียงเบายิ่งทำให้น่าหลับ "ไม่เป็นไรครับ นอนต่อเถอะ"
"...อื้ม..." ไนน์ขยับตัวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของผม ผมจูบหน้าผากไนน์เป็นการบอกราตรีสวัสดิ์ในตอนเช้า ส่วนไนน์เอาหน้าถูไปมาที่อกผมเป็นการตอบรับ
ผมปล่อยให้แสงตะวันที่โผล่ขึ้นเหนือขอบฟ้าทำหน้าที่ของมันไปก่อน
แล้วปล่อยให้เดือนตัวน้อยของผมพักผ่อนหลับไหลอยู่ในห้วงนิทราต่อไป
เดี๋ยวถึงเวลากระต่ายตัวนี้จะปลุกนายขึ้นมาเอง
เมื่อถึงตอนนั้นก็ไม่ต้องกลัวนะ ยังไงกระต่ายก็จะอยู่เคียงคู่เดือนเสมอ
ฝันดีครับตัวน้อย