บทที่ 15.4

"เอ่อ...ไนน์ กูว่ามึงต้องดู...นี่ว่ะ คือ..." ผู้เข้าสมัครเดือนคนหนึ่งทักไนน์ขึ้นด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ แต่แล้วดรก็รีบวิ่งมาห้ามไว้

ไม่ทันแล้ว ผมกับไนน์ได้เห็นสิ่งที่อยู่ในโทรศัพท์ไปแล้ว

มันเป็นสื่อโซเชียลที่ลงรูปภาพของไนน์

ไม่ใช่รูปที่ใช้โปรโมทการประกวด ไม่ใช่รูปที่ไนน์แต่งตัวดี ๆ แต่มันเป็นรูปถ่ายกิจกรรมช่วงก่อนเปิดเทอมที่มีไนน์อยู่ในเฟรม ผู้โพสภาพนี้ใส่วงกลมสีแดงที่หน้าของไนน์เพื่อย้ำชัดเจนว่ากำลังพูดถึงใครอยู่

ไนน์ในตอนนั้นมีสภาพต่างกับตอนนี้ชัดเจน ใบหน้าที่กร้านแดดและมีสิวเกรอะไปทั่วไม่ได้สังเกตเห็นว่ากล้องกำลังจับภาพตัวเองอยู่

แต่ภาพนี้ไม่ใช่สิ่งเดียวที่กรีดแทงหัวใจทั้งของไนน์และของผม ยังมีแคปชั่นเด็ดที่เหยียบย่ำพวกเราให้รู้สึกแย่ลงไปอีก

'มีใครคิดแบบกูบ้าง ผู้สมัครเดือนคนที่สาม ธีมธาตุลมที่ชื่อไนน์ พวกมึงว่ามันเหมาะที่จะมาแข่งเดือนจริง ๆ หรอวะ เอาตามตรงนะ ถ้ากูเป็นมันกูไม่หน้าด้านไปสมัครหรอกนะถ้ารู้ว่าตัวเองจะน่าเกลียดขนาดนี้ มึงดูสิวดิ ดูแผลตามหน้าดิ กูนึกว่าไปรบมาไอ้สัส 55555+

'กูสงสัย กูเลยไปลองขุดรูปกิจกรรมมาดู รูปนี้เลยเว้ย หน้าอย่างเหี้ย 5555 ใครเป็นคนเลือกมันมาแข่งเดือนได้วะ บอกไว้เลยนะที่มันได้ขึ้นเวทีในวันนี้ได้ ก็เพราะมีพี่สนับสนุนให้มันมาได้หรอก ระบบอุปถัมภ์ชัด ๆ ยุติธรรมที่ไหนล่ะ #เดือนเก๊#เด็กเส้น #ไนน์ชื่อไนน์#ไนน์หน้าผุ'

กระแสคอมเม้นต์หลั่งไหลเข้ามาเรื่อย ๆ แทบจะทุกหนึ่งวินาทีเลยก็ว่าได้ ผมไม่ได้ตั้งใจจะมอง แต่สายตาเหลือบไปเห็นเอง

'จริง หน้าด้านโคตร'

'กูเห็นที่มันเดินวันนี้แล้ว บอกเลย เอามาไปเดินยังดูดีกว่า'

'@Auntida มึงมาดูนี่ กูว่าแล้ว'

'ไอ้เหี้ย เด็กเส้นว่ะ 5555'

ผมหันไปมองหน้าไนน์ ตอนนี้ไนน์กลั้นน้ำตาไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว

"กลับกันเถอะ ปะ"

"...ฮึก...อื้ม"

ผมกอดคอไนน์ให้หัวมาซบที่อกของผม เสื้อของผมเปียกไปด้วยน้ำตาเต็มไปหมด

ผมพาไนน์กลับมาที่หอของผม สภาพของเราในตอนนี้ไม่ต่างกัน ไนน์ตาแดงปากสั่นร้องไห้ไม่หยุด ส่วนผมตาแดงกัดฟันด้วยความโกรธ

ไม่ทันไรเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา

"ฮัลโหลครับพี่เชอร์รี" ผมพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด

"นี่มึงทำอะไรของมึง! ห๊า! กูให้พวกมึงไปหาเด็กมาเป็นเดือน เด็กที่เขาพร้อมเป็นจริง ๆ แล้วนี่อะไร กูดูไลฟ์สดการเปิดตัววันนี้ ไนน์มันทำได้โคตรห่วยเลยนะ รู้ไว้!"

"ผมขอโทษครับ น้องเขาไม่ได้ผิดหรอก ผมผิดเองที่เตรียมน้องไปไม่ดี"

"กูไม่ได้จะด่าไนน์มันคนเดียว มึงก็ด้วยอีเบ็น! กูก็อุส่าห์ไว้ใจมึงให้หาคนมาแข่ง แล้วเสือกให้มันเขียนชื่อมึงในใบสมัครด้วยนะ มึงดูซิ! เสียชื่อเสียงคณะของเราหมด แล้วทีนี้จะทำยังไงต่อ คนเขาก็คิดกันไปหมดแล้วว่าเลือกแต่เด็กเส้นมา โว้ย! ไม่ได้เรื่อง!"

แล้วมันไม่จริงเหรอวะไอ้สัตว์

"พี่เชอร์รีเลิกด่าสักทีได้ไหมครับ! ตอนที่ไนน์ไปถ่ายแบบพี่เองก็ชอบน้อง น้องมันพยายามมากเลยนะครับกว่าจะเป็นแบบทุกวันนี้ได้ แค่ตอนนี้...ตอนนี้...ไนน์มันมีปัญหานิดหน่อย"

"กูไม่สนหรอกนะว่าก่อนหน้านี้มันจะลำบากยากเข็ญขนาดไหน แต่วันนี้ผลลัพธ์มันออกมาชัดเจนแล้วว่า ไนน์มันไม่เหมาะจะเป็นเดือน! เหอะ รู้อย่างนี้กูไม่เอาขี้ดินสกปรก ๆ มาแข่งหรอก"

"พี่ถอนคำพูดของพี่เดี๋ยวนี้เลยนะครับพี่เชอร์รี! …ฮัลโหล ฮัลโหล ไอ้สัตว์! ตัดสายกูไปแล้ว" ผมทนไม่ไหว เควี้ยงโทรศัพท์ลงพื้นไปอย่างแรง "แม่งเอ้ย!"

เสียงทุบต่อยลงบนเตียงของผมสอดประสานเข้ากับเสียงสะอื้นร้องไห้ของไนน์ เกิดเป็นมวลอากาศที่อึดอัดจนหายใจไม่ออก

"พี่เบ็น...ผมขอโทษ...แต่ผมไม่อยากแข่งแล้ว ผมขอถอนตัวนะ"

"มึงว่าไงนะ!"

"พ...พี่เบ็น อย่ามองผมอย่างงั้นดิ ผมกลัวนะ"

"...พี่ขอโทษ ...ไนน์ เราผ่านอะไรมาเยอะมากเลยนะ จะมาท้อกับเรื่องแค่นี้เหรอ"

"แต่พี่ไม่เห็นเหรอว่าคนอื่นเขาไม่ได้สนใจความพยายามของผมเลย เขาสนใจแค่ผลลัพธ์และสิ่งที่เกิดขึ้นหน้างาน แค่นั้นจริง ๆ"

"คนอื่นไม่เชื่อก็ช่างแม่งมัน! อย่างน้อยก็มีพี่คนนี้คนนึงที่เชื่อไนน์นะ"

"พี่เบ็นคนเดียวไม่พอหรอก...วันนี้มันพิสูจน์ให้ผมเห็นชัดเจนแล้วว่าความพยายามไม่ได้ทำให้คนเราสำเร็จทุกครั้ง ทั้งที่เชื่อว่าตัวเองจะทำได้แท้ ๆ ไม่เห็นจะทำได้จริงเลย..."

"ทำได้ดิ พี่ก็เคยเป็นแบบไนน์ พี่ผ่านมาแล้ว ไนน์ก็จะผ่านไปได้เหมือนพี่เอง"

"พี่ก็พูดได้นี่ พี่หล่อ รวย ทำอะไรก็ดูดีไปหมด"

"...ไนน์ไม่รู้หรอกว่าพี่ผ่านอะไรมาบ้าง..."

"...พี่เบ็นก็ไม่รู้หรอกว่าไนน์ต้องเจอกับอะไรมาบ้าง..."

"..."

"..."

"ที่พี่เบ็นชวนผมมาเป็นเดือน" ไนน์สูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ผมเองก็หายใจแรงไม่แพ้กัน "ก็เพราะพนันกับพี่สนไว้ใช่ไหม"

ผมชาไปทั้งตัว "ไนน์รู้ได้ยังไง?" ผมไม่อยากโกหกไนน์เลย

"...พี่สนบอกมา"

"เหี้ยแม่งเอ้ย!!!" ผมทุบเตียงสุดแรงเกิด ไนน์กลับมาส่งเสียงสะอื้นดังอีกครั้ง "รู้นานรึยัง..."

"นานแล้วครับ...แต่มันไม่สำคัญหรอก"

"ไนน์!" ผมลุกขึ้นไปคว้าไหล่ที่สั่นเทาของไนน์ "พี่ไม่ได้ทำเพราะแข่งกับไอ้สนนะ! พี่ทำเพราะอยากช่วยไนน์ต่างหาก พี่ไม่ได้อยากจะปิดไว้...พี่..." ถึงตาผมสะอื้นบ้างแล้ว "พี่ขอโทษ...พี่ขอโทษ..." ผมร้องครวญครางอยู่อย่างนั้นจนพูดไม่เป็นภาษา

แต่แล้วไนน์กลับเลื่อนตัวเข้ามากอดผมไว้

"...ผมรู้ พี่เบ็นไม่มีทางที่จะคิดทำร้ายผมหรอก พี่สนเล่าให้ฟังว่าพี่นั่งเครียดอยู่นานกว่าจะชวนผมได้ อีกอย่างวันนั้นเพราะผมบอกว่าอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง พี่เบ็นเลยชวนผม จำได้ไหม"

"...อื้ม..."

"ผมไม่โกรธพี่หรอก" คราวนี้เป็นไนน์ที่ลูบหัวปลอบผมแทน แต่ทำได้เพียงครู่เดียวก็ชักมือออก "...แต่มันไม่สำคัญอีกแล้ว ก็เห็นกันอยู่ว่าความพยายามไม่ได้ช่วยอะไรเลย"

ผมก้มลงไปมองไนน์ แววตาของไนน์เลื่อนลอยและหมดสิ้นศรัทธาต่อโลกใบนี้

นั่นสินะ

"ไนน์แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะถอนตัว..."

"อื้ม คนด่าขนาดนี้ไนน์ไม่กล้าไปแข่งต่อแล้วละ"

"...ก็ได้ ถ้านั่นเป็นความต้องการของไนน์เอง พี่จะไม่ห้าม"

"...พี่เบ็นครับ...หลังวันนี้ไป...ผมขออยู่คนเดียวก่อนนะ...ถ้าผมพร้อมเจอพี่เมื่อไหร่ เดี๋ยวผมบอกอีกทีนะ"

"ไนน์!..." ผมจับตัวไนน์ไว้ไม่ทัน เขารีบผละตัวเองออกแล้ววิ่งออกไปจากหอของผมทันที

หลังจากที่ประตูปิดแยกเราสองคนให้ห่างกัน ความมืดได้ครอบงำบรรยากาศรอบกายอีกครั้ง ไม่มีแม้แสงไฟจากหลอดนีออน ไม่มีแม้แต่แสงจากภายนอก ไม่มีแม้แต่แสงจันทร์ที่อบอุ่น

คืนเดือนมืดหมุนวนมาอีกครั้ง และคืนนี้คงทุกข์ทรมานมากกว่าคืนก่อน ๆ ที่ผ่านมา

ดวงเดือนของผมลาจากไปอีกแล้ว