บทที่ 13.1
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมนิยายรักส่วนใหญ่จะต้องมีช่วงที่พระเอกกับนางเอกไปเที่ยวบ้านของใครคนใดคนหนึ่ง เหตุผลที่ผมพอจะนึกออกก็คงเป็นเพราะจะได้รู้จักกันและกันมากขึ้นและสานสัมพันธ์กันในที่สุด
แต่ชีวิตของเราไม่ใช่นิยายรักโรแมนติกสักหน่อย ทำไมไนน์ต้องคะยั้นคะยอจะมาบ้านผมให้ได้ก็ไม่รู้
ภูมิลำเนาเดิมของผมคือจังหวัดกรุงเทพฯ เมืองหลวงที่มีชื่อยาวที่สุดในจักวาล แต่เพราะเบื่อกับสังคมเมืองใหญ่เต็มทนเลยพยายามหาทางหนีมาเรียนมหา'ลัยต่างจังหวัดแทน
ผมไม่เคยชอบชีวิตในกรุงเทพฯ เลย มันทั้งวุ่นวาย ทั้งสับสน ผู้คนอัดแน่นเป็นปลากระป๋อง ไหนจะการจราจรที่ต้องเผื่อเวลากว่าสองชั่วโมงในการเดินทางไปที่ที่ไม่ได้ไกลมาก
แต่เหตุผลที่ดูจะมีน้ำหนักมากที่สุดคงจะเป็นการได้หนีออกจากบ้านมา หนีออกมาจากบุคคลที่ผมเรียกว่าพ่อ ยิ่งไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งดี
"พี่เบ็น พี่คนนั้นแม่งโคตรเท่ห์" ไนน์กระตุกแขนเสื้อแล้วกระซิบเบา ๆ ข้างหูผมระหว่างที่เรานั่งอยู่บนเครื่องบินไปยังสนามบินสุวรรณภูมิ "พี่เขายกถาดสองถาดพร้อมกันแต่ไม่หกเลย แถมยังยิ้มตลอดทางเลย ซุเก้น้า!!"
ไนน์ที่ใฝ่ฝันจะเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินดูจะตื่นเต้นเกินหน้าเกินตาไปหน่อยกับการขึ้นเครื่องบินครั้งแรกในชีวิต ตอนบอกว่าจะพาไนน์ขึ้นเครื่องบินไปกรุงเทพฯ เจ้าตัวดีใจสุดขีดจนพุ่งมากอดผมแน่น
นี่เพราะเห็นแก่ไนน์หรอก ปกติผมนั่งรถตู้กลับบ้านใช้เวลาเกือบห้าชั่วโมงเป็นอย่างน้อย ถ้าให้มานั่งด้วยกันนานขนาดนั้นก็กลัวจะเบื่อเอา
"อย่ามัวแต่อึ้ง เก็บของได้แล้ว เครื่องจะลงแล้วเนี่ย"
"เฮ้ย นี่แป๊ปเดียวเองนะพี่ ยังไม่ถึงยี่สิบนาทีเลย"
"ก็เรามากรุงเทพฯ ไม่ได้ไปต่างประเทศสักหน่อยที่จะได้บินนาน ๆ"
"โด่ อะไรวะ" เจ้าหนูงอนแก้มป่องเป็นเด็กอายุห้าขวบที่งอแงเพราะพ่อไม่ยอมหยอดเหรียญต่อเวลาให้กับเครื่องเล่นยานอวกาศตามห้างฯ
"เดี๋ยวไว้พี่พาไปต่างประเทศ เอาไหม"
"เฮ้ย จริงดิ" ทีอย่างงี้มาทำยิ้มแก้มปริผิดกับเมื่อกี้ลิบลับ
"ไปฮ่องกงกันไหม"
"เฮ้ย จริงดิ จริงดิพี่"
"ห้องกรงที่หมายถึงคุกอะ ไปไหม"
พูดจบก็ยิ้มหัวเราะเยาะมันทันที ไนน์ได้แต่เลิกคิ้วสูงให้กับมุกห่วย ๆ ของผม
"ไว้มีโอกาสเดี๋ยวพี่พาไปญี่ปุ่นเลยนะ ดีไหม" ผมพูดพลางเอานิ้วจิ้มแก้มแดง ๆ เล่น
"ข...ขอบคุณครับ"
"สัก...ชาติหน้าค่อยไปกัน เนอะ"
ไนน์ที่น่ารักน่าแกล้งคนเดิมของผมกลับมาแล้ว
"พี่เบ็นแม่ง!" พูดจบก็ต่อยเข้าที่ไหล่ผมเต็มแรงเกิด แต่แล้วก็ร้องโอดโอยเพราะเจ็บมือ "อิตะ"
ผมกลั้นหัวเราะไม่ไหว เสียงดังจนคุณป้าที่นั่งข้าง ๆ หันมามองพวกเรา
"เด็กน้อยเอ้ย"
"ผมไม่ใช่เด็กน้อยนะ"
"ไหนดูมือซิ เจ็บไหม" ผมคว้ามือของไนน์มาดู มันไม่ได้แค่แดงอย่างเดียว ที่มือทั้งสองข้างมีแผลสดใหม่นับสิบแผล ส่วนมากเป็นรอยบาดยาว บ้างก็เป็นรอยช้ำเล็ก ๆ "มือไปโดนอะไรมา"
ผมขมวดคิ้วดุไป ไนน์ได้ยินก็รีบชักมือกลับแล้วทำท่าอ้ำอึ้งกว่าจะพูดออกมาได้ "แผลนิดเดียวเอง ผมไม่เป็นไรหรอก" นอกจากจะตอบไม่ตรงคำถามแล้วยังทำเป็นปากเก่งอีก สีหน้านี่เจ็บปวดยังกะอะไรดี
ผมรีบเอามือทาบอกแล้วแสดงสีหน้าตกใจสุดขีด "เฮ้ย!! นี่มันพี่ไนน์ เดือนสุดหล่อนี่หว่า!" ไนน์หน้าเหวอกินเพราะสับสนกับบทสนทนาของผม "พี่เป็นไอดอลของผมเลย ขอจับมือนะครับพี่!" ผมปั้นเสียงสองใส่และทำสีหน้าตื้นตันใจ
โชคดีที่ไนน์มันบ้าจี้เล่นด้วย ผมยื่นมือไป ส่วนมันก็จับมือผมจริง ๆ แล้วเก๊กเสียงหล่อ
"ได้คร..." แต่แล้วก็ร้องโหยหวนเสียงดังจนคุณป้าข้าง ๆ หันมามองอีกรอบ "อิตะ! อิตะ! อิตะตะตะตะ" ถ้าบีบมือกันปกติก็คงไม่เจ็บหรอก ก็เล่นมีแผลขนาดนี้จะไม่ให้เจ็บได้ยังไง
"ไหนบอกไม่เจ็บ?"
"พี่เบ็นแม่งแกล้งผมอะ!" แล้วก็ไม่เจียมมือตัวเอง ออกหมัดต่อยผมอีกรอบ "อิไต้อี! งือ..."
"สม-น้ำ-หน้า" แค่พูดยังไม่สะใจพอ ต้องหัวเราะเยาะด้วย "แล้วก็ไม่หายาทา ไม่หาอะไรมาปิดแผลอีก" ตอนนี้ไนน์ทำหน้าเจ็บปวดขั้นสุด น้ำตาหยดเล็ก ๆ เล็ดลอดออกมาจากหางตาทำเอาผมเริ่มสงสารมันจนต้องลูบหัวปลอบโยน "ไอ้เด็กดื้อ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วพี่ค่อยทำแผลให้ ทนไปก่อนนะ"
"ถ้าไม่รังเกียจ ใช้ของป้าก็ได้นะจ๊ะ" คุณป้าที่สังเกตเรามาตั้งแต่ต้นทักขึ้น เธอยิ้มอ่อนโยนมองผมและไนน์สลับกันแล้วยื่นพลาสเตอร์ยาเกือบห้าซองให้พวกผม
ผมเป็นห่วงไนน์ก็จริง แต่ถ้าให้หมดห้าซองผมก็เกรงใจเกินไป "เอ่อ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับบ้านแล้วจัดการไอ้เด็กซนนี่ทีหลังครับ" ว่าแล้วก็เหล่มองเจ้าลิงดื้อแล้วกลับไปยิ้มให้คุณป้าผู้แสนใจดีอีกรอบ "ขอบคุณนะครับ"
"รับไปเถอะจ้ะ ป้ามีอีกเป็นกล่องเลยลูก" คุณป้าคนนี้ใจดีจริง ๆ ผมเห็นเธอเสนอมาขนาดนี้แล้ว หากปฏิเสธอีกคงจะเสียน้ำใจแย่ ผมเลยยกมือไหว้ขอบคุณแล้วรับของมา
กลับกัน ไนน์เอาแต่หลบหน้าไม่จ้องตาคุณป้าเลย ผมเห็นดังนั้นจึงยื่นมือไปกดหัวไนน์ลงเบา ๆ แล้วกระซิบที่ข้างหู "'ขอบคุณครับ' ล่ะครับ?"
แม่ทำอย่างนี้กับผมบ่อย ๆ ตอนที่ผมยังเป็นเด็กดื้อ เพราะแม่เป็นคนญี่ปุ่น ดังนั้น การรับของมาแล้วไม่ก้มหัวขอบคุณจะถือว่าเป็นการเสียมารยาท
"ข...ขอบ...คุณมากครับ"
"เก่งมากไอ้น้องชาย"
"แหม เป็นพี่น้องที่ดูรักกันจังเลยนะจ๊ะ" ผมที่หน้าฝรั่งหัวทอง? กับไนน์ที่หน้าเจ๊กผมดำ?
คราวนี้ไนน์พูดเสียงดังฟังชัดผิดกับเมื่อครู่ทันที แล้วยังทำหน้าเคืองใส่คุณป้าอีก "เราไม่ใช่พี่น้องกันสักหน่อย...อึ"
ผมต้องกดหัวไนน์ลงอีกครั้งแต่คราวนี้ผมกดแรงกว่าเดิม "ขอโทษนะครับ น้องผมมันเสียมารยาทจริง ๆ"
คุณป้าไม่ได้โกรธอะไรไนน์ เธอกลับหัวเราะเอ็นดูไนน์ด้วยซ้ำ
ให้ตายเถอะ ทั้งที่อยู่มหา'ลัยไม่เคยอายที่จะประกาศว่าเราเป็นพี่น้องกัน พอมาข้างนอกทำมาเป็นโกรธเคือง เด็กเอ้ยเด็กน้อย