บทที่ 12.4

ในที่สุดผมก็จะได้ออกจากห้องพักผู้ป่วยสักที กว่าจะได้เป็นอิสระก็บ่ายแก่ ๆ ไปแล้ว ระหว่างรอไนน์เก็บของของตัวเองเข้ากระเป๋า ผมเดินเตร่ไปสำรวจของเยี่ยมอย่างละเอียดอีกครั้ง

ของหลายชิ้นมีโน๊ตแปะข้อความไว้แทนคำพูดของเจ้าของ ส่วนใหญ่เป็นคำอวยพรให้หายไว ๆ แต่ก็มีอยู่บางชิ้นที่แปลกไป

'ขอโทษนะเว้ย กูไม่ได้ทิ้งมึงนะ กูว่าจะอยู่นอนเฝ้ากับไนน์แต่เนตรมันห้ามไว้ มันบอกอยู่คนเดียวก็พอแล้ว กูเลยต้องยอมมัน โทษทีว่ะ นี่ช็อกโกแลตบาร์ยี่ห้อโปรดมึงเลย แดกเพิ่มน้ำตาลซะ - กุ้ง' ขอบคุณนะไอ้พี่เวร กลัวเมียมากกว่าห่วงกู

'ไอ้ห่าเบ็น หายไว ๆ นะมึง กูคุยกับไนน์แล้วเรื่องที่มึงร้องไห้กับพวกกู' ผู้ร้ายคือเจ้าเองสินะ 'มันไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่ามันทำตัวออกห่างมึงไป มึงก็ด้วย มีอะไรก็พูดบอกมันไปตรง ๆ จะได้เข้าใจกัน แล้วก็ไม่ต้องกลัวไอ้กุ้งจะขัดจังหวะพวกมึงนะ กูลากมันกลับแน่ นี่สัปปะรดนะ กินเข้าไปน้ำจะได้หวาน ๆ นะคะ รักจ้ะ จากเนตรสุดสวยสวยสุด' กวนส้นตีน ให้ตายเถอะ เนตรมันคิดอะไรของมันวะ

ส่วนแคนตาลูปเจ้าปัญหาก็มีโน๊ตติดไว้ด้วย ไม่มีชื่อคนให้เขียนไว้ด้วยแต่ผมก็รู้ได้จากที่ไนน์บอกเมื่อกี้ ไอ้สนเขียนบอกผมมาคำคำเดียว คำนั้นเป็นตัวย่อของ 'คิด วิเคราะห์ แยกแยะ' นั่นเอง ถ้าเจอหน้านะจะขอบคุณด้วยนิ้วกลางแม่งเลย หมั่นไส้

"พี่เบ็น ไปยัง?"

"อื้ม ไป ๆ"

ไนน์เกาะแขนพาผมเดินไปชำระค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ทั้งยาและห้องพัก ทั้งที่บอกไปหลายรอบแล้วว่าเดินเองได้ ไม่ได้อาการแย่ขนาดนั้น เจ้าตัวก็ยังดื้อไม่ยอมปล่อยมือจากแขนผมสักทีจนผมขี้เกียจบ่น

ผมหยิบกระเป๋าตังค์เตรียมเงินขึ้นมาจ่าย แต่ก็พบว่าค่ารักษาพยาบาลทุกอย่างถูกจ่ายไปครึ่งนึงแล้ว ผมสืบคนออกเงินให้ผมได้ไม่ยาก พอถามพี่เขาไปก็ได้คำตอบว่าเป็นคนสูงประมาณผม พูดจาคะขากับพี่เขาซึ่งเป็นผู้หญิง

ชัดเจน เป็นไอ้สนแน่นอน

ทั้งเรื่องแคนตาลูปแล้วก็เรื่องนี้อีก ทำไมมันต้องทำดีกับผมด้วย

อากาศภายในอาคารและข้างนอกต่างกันสุดขั้ว แดดร้อนแรงสาดมาใส่หน้าผมเต็มที่ ไม่อ่อนโยนกับคนที่เพิ่งหายป่วยอย่างผมเลย

ไอ้ชมพูคู่ใจของผมถูกจอดทิ้งไว้ที่คณะ ไนน์จึงให้ผมซ้อนท้ายไปรับมันมา

ตอนนี้ไนน์ขี่รถได้อย่างช่ำชองราวกับนักบิดมือหนึ่งของประเทศ ปาดแซงซ้ายขวาไม่เกรงกลัวต่ออันตรายใด ๆ ผมที่ชินกับการขี่มอเตอร์ไซค์ช้า ๆ เลยตื่นกลัวเกินงาม รีบคว้าเอวไนน์ไว้ เกาะแน่นอยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย

ผมด่ามันทุกครั้งที่มันพยายามแซงรถคันข้างหน้า แต่มันตอบกลับมาด้วยเสียงหัวเราะชอบใจแทน

พอได้โอกาสก็แกล้งพี่เยอะเลยนะ อย่าให้พี่หายดีเต็มร้อยก็แล้วกัน! จะเอาคืนให้เข็ดไปเลย

ผมเหลือบมองไปข้างทางพลางเกาะเอวของไนน์ไว้แน่น ตอนนี้ดอกเสลาออกดอกงดงามขึ้นมาแล้ว บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยกลีบสีชมพูลอยละล่องปลิวไปมาอยู่ในอากาศ

ผมกอดไนน์แน่นขึ้นกว่าเดิม ไม่ใช่เพราะกลัวตก แต่...

เพราะอยากกอด

...ก็แค่อยากกอดเฉย ๆ ...แค่นั้น