ส่วนที่ 7 ตอนที่ 86

ตอนที่ 86 ปืนที่เย่อหยิ่งและลูกธนูแห่งความเศร้าโศก

มือของเฉินฉางเซิงอยู่ใกล้กับกระดาษแผ่นนั้นมาก จนเกือบจะเอื้อมถึงขอบกระดาษแล้ว

ไม่รู้ว่าถูกเหงื่อทำให้เปียกหรือว่ามันมีโลหิตติดอยู่มากเกินไป ขอบกระดาษขาวแทบจะไม่คมเลย มันเหมือนกับขนมอบที่ถูกวางไว้ข้างแม่น้ำตงเจียงที่ชื้นแฉะมาแล้วสามวัน

ใรวินาทีที่นิ้วเขาเอื้อมจับกระดาษขาวนั้น รูสีดำทั้งสองบนกระดาษขาวนั้นก็พลันสว่างขึ้น

นั่นคือเซียวจางได้ลืมตาขึ้นแล้ว

เขาได้สติแล้ว

แน่นอนว่าอาจะเป็นได้ว่าเมื่อครู่นั้นเขาไม่ได้สลบเลย

ใบหน้าของเฉินฉางเซิงไม่ได้ประหลาดใจเลย น่าจะเป็นเพราะว่าเขาทราบตั้งแต่แรก เขาเอ่ยถาม “พักพอแล้วหรือยัง?”

สวีโหย่วหรงไม่ได้หันไปมอง นางมองไปที่ยอดเขานั้นที่อยู่ในท้องฟ้า

ค่ายกลกระบี่สถานศึกษาหนานซีได้ถูกลมปราณที่หนักแน่นดุจขุนเขานั้นกดทับจนใกล้พื้นดินมากขึ้นทุกที

ใบเขียวของต้นอู๋ถงจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ลำต้นเกิดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ เปลือกผิวของลำต้นบงที่แตกออก จนเห็นสีขาวเลย

เซียวจางมองไปที่เฉินฉางเซิงก่อนเอ่ยว่า “ไม่เคยมีผู้ใดกล้าดึงกระดาษใบนี้มาก่อน ก่อนหน้านี้ไม่ ตอนนี้ก็ยิ่งไม่มี