Chapter 2 ฉันจะพาเธอลอย

"กรี้ด"

ตู้ม!

เสียงระเบิดกึกก้องกัมปนาทได้ดังไปทั่วคุ้งฟ้าอีกครั้งหลังจากที่เธอและระบบนั้นเสร็จสิ้นการจับสลากหาโชคสกิลและไอเท็ม เรือนร่างกำยำร่างหนึ่งในชุดรัดรูปเห็นกล้ามพลันปรากฎขึ้นตรงหน้า ฝั่งตรงข้ามเองก็ดันมีสัตว์ประหลาดรูปร่างน่าขยะแขยงไม่รู้ชื่อกำลังยืนจังก้าอ้าปากให้เห็นเขี้ยวขึ้นมาอยู่อีกตัว

เอาสิบหัวเป็นประกันชวนฝันก็สามารถบอกได้เลยว่าเหตุการณ์ความไม่สงบข้างล่างเมื่อครู่นี้ ต้องมีสาเหตุมาจากทั้งสองฝั่งที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างไม่ต้องสงสัย

ขอเถอะนะคุณพี่ ไอ้ที่อุตส่าห์สู้กันบนภาคพื้นดินนี่ฝั่งนี้ก็แทบจะเรียกได้ว่าเหนื่อยพอแรงแล้ว ทำไมถึงต้องมาต่อกันยกสามสี่กันบนดาดฟ้าหลังคาตึกกันอีกรอบไม่ทราบด้วยคะ?

ชวนฝันทำหน้าเหยเกมองขึ้นฟ้ามือควานจับผ้ากันเปื้อนซึ่งหล่นอยู่บนพื้นกับเครื่องดูดฝุ่นขนาดกำลังเหมาะมือขึ้นมาถือ สายตาเบนไปหาเจ้าระบบตัวจ้อยตั้งใจว่าจะเอ่ยปากถามว่าควรทำอะไรต่อดี

"..." กริ๊บ ขณะนี้หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้...

เจ้าข้าเอ้ย นังระบบมันชิ่งหนีไปก่อนเพื่อนแล้วค่า!!!

ชวนฝันอ้าปากอ้า ๆ หุบ ๆ คิ้วเองก็กระตุกขึ้นมายิก ๆ ก่อนที่จะรีบสาวเท้าใส่เกียร์หมาวิ่งตามแผ่นเงาของเจ้าก้อนขนจอมทรยศที่ส่งเสียงร้องลอยตามลมมาอยู่ไกล ๆ

...อย่าให้เธอคว้าจับตัวได้เชียวนะ

[ระบบ: ใครอยากจะอยู่ตรงนั้นก็เชิญอยู่ไปเลยค่า ระบบขอตัววิ่งก่อนน้า ตัวใครตัวมันแล้วเด้อ-- ]

แล้วตกลงหล่อนเป็นคนที่ไหนกันแน่เนี่ย!

ชวนฝันที่สบถแล้วสบถอีกสับเท้าแตกยับจนมาหยุดอยู่ตรงขอบระเบียงตึก สายตาคู่นั้นกวาดมองไปรอบ ๆ ครั้งหนึ่งพลันชะโงกหน้าลงไปข้างล่างเพื่อสอดส่อง ก่อนต้องกลืนน้ำลายดังเอื้อกเพราะความสูงที่ชวนเสียวสันหลัง

[ระบบ: โฮสต์! กระโดดข้ามมาเลยค่ะ... โฮสต์ทำได้]

น้ำเสียงคุ้นเคยของนังตัวดีดังมาจากตึกฝั่งตรงข้าม มันโบกปีกให้หย๋อย ๆ ด้วยสีหน้าซึ่งบอกว่าไม่เป็นไรเธอมองระบบนิ่ง ๆ เสมือนคนไม่แน่ใจหนึ่งครั้ง แต่เสียงตู้มต้ามอันดังตามมาข้างหลังก็เตือนชวนฝันให้รู้ว่าตัวเธอเองในตอนนี้ไม่ได้มีเวลาในการตัดสินใจที่มากนัก

ไม่เอาก็ต้องเอาแล้วจังหวะนี้!

เธอหลับตาปี๋ กลั้นใจยกเท้าข้างขวาวางบนขอบตึกแล้วใช้เท้าอีกข้างถีบตัวเองให้ลอยขึ้นไปบนอากาศ

[เปิดใช้งานสกิลต่อต้านแรงโน้มถ่วง]

สิ้นสุดเสียงอิเล็กทรอนิกป์แปร่ง ๆ ข้างหู ชวนฝันก็รู้สึกได้ว่าร่างกายตัวเองนั้นเกิดอาการเบาขึ้นอย่างไม่ทันรู้ตัว คลับคล้ายคลับคลาเหมือนโลกไร้ซึ่งน้ำหนักขึ้นมากะทันหัน ไม่เหมือนทุกครั้งที่โลกพยายามจะดึงถ่วงขาเธอเอาไว้ตลอดเวลา

[ระบบ: เยี่ยมเลยค่ะ แบบนั้นแหละค่ะโฮสต์] เสียงเจ้าระบบตัวน้อยกรีดร้องออกมาด้วยความรู้สึกตื่นเต้น [ทีนี้โฮสต์ต้องใจเย็น ๆ หน่อยนะคะ แล้วค่อย ๆ ลอยตรงมาทางระบบช้า​ ๆ​ ค่ะ... ]

หญิงสาวพยักหน้ารับคำตามที่เจ้าตัวเล็กพูด แม้ในใจจะรู้สึกทึ่งและตื่นตะลึงกับผลลัพธ์ของสกิลแค่ไหนก็ตาม แต่ตอนนี้เธอยังไม่อยากลอยตามแรงโน้มถ่วงแล้วเผลอหลุดออกไปนอกอวกาศอย่างจริง ๆ จัง ๆ หรอกนะ

ตุบ เสียงปลายเท้าดังขึ้นกับแผ่นพื้น ขาของชวนฝันได้กลับมาถูกถ่วงน้ำหนักเอาไว้อีกครั้ง

​

[ระบบ: ขอแสงความยินดีกับโฮสต์ที่สามารถใช้สกิลแรกได้แล้วค่ะ!]

เสียงเอฟเฟกต์ตบมือแปะ ๆ เหมือนสาวเอฟเฟต์ในหนังถูกดึงมาใช้ ชวนฝันหอบหายใจแรงใบหน้าสูบฉีดสีเลือดร่างกายแล่นพล่านเต็มไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้น

ความรู้สึกของโลกที่มันไร้แรงโน้มถ่วงเป็นแบบนี้เองหรอกเหรอ

[ระบบ: เอาจริง ๆ สกิลนี้มีความอันตรายที่สูงมากเลยล่ะค่ะ ส่วนใหญ่เราจะเน้นไว้ใช้ในการทำความสะอาดเฉพาะที่ที่มีพื้นที่จำกัดกันซะมากกว่า เอาไว้เราเก็บแต้ม'ผู้รักษาความสะอาด'ได้พอประมาณแล้ว เรามาสุ่มสกิลหา 'เหาะเหินบินถลา' กันทีหลังแล้วกันนะคะ ]

"อ่า อื้ม" เธอพยักหน้าเออออตามคำอธิบายของระบบ ถึงแม้จะมีมึน ๆ อยู่เล็กน้อยเพราะสติยังกลับเข้าร่างไม่ครบถ้วนดีก็ตาม

หลังจากนั้นระบบตัวน้อยที่กล่าวอธิบายบางส่วนเสร็จสิ้นก็ลอยเข้ามาใกล้ ๆ พลันใช้ปลายหางจิ้มลงไปบนเครื่องดูดฝุ่นเกิดแสงสว่างวาบหายลับไป คาดว่าคงน่าจะเอาไปเก็บในพื้นที่เก็บของในที่ไหนสักที่ตามที่ควรจะเป็น

[ระบบ: อุ้ยดูสิ ข้างหลังเขาทำตึกถล่มกันไปแล้วค่ะ เดี๋ยวเราคงต้องหาพื้นที่เซฟตี้ของระบบแม่เพื่อซ่อนตัวกันสักพัก... ] ระบบส่งเสียงอุทาน มันหมุนวนรอบตััวหนึ่งครั้งคล้ายกำลังหาอะไร

[เห็นร้านขายดอกไม้ตรงนั้นไหมคะ ระบบจะลงไปรอโฮสต์ตรงนั้นก่อน พอโฮสต์เปิดสกิลเสร็จแล้วรีบตามมาให้ทันนะคะ ไม่งั้นถ้าเกิดแบนเป็นจิ้งจกถูกประตูหนีบหรือเละเป็นโจ๊กขึ้นมา ระบบก็ไม่รับรู้ด้วยนะ *อีโมจิหัวใจ*]

"ด... เดี๋ยว-- สกิลอะไรนะ?"

ระบบที่กำลังจะบินลงไปหันมาขยิบตาใส่หนึ่งครั้งอย่างไม่สนใจ แล้วถลาละลิ่วลอยหายวับไปจากครรลองสายตา

ติ้ง!

[เปิดใช้งานสกิลความรวดเร็ว]

"..." โอ้แม่เจ้า

เธอตกลงมาเป็นโฮสต์คู่กับระบบแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย !

End Chapter 2