0650 ชีวิตอันแสนสุข

บทที่ 650 ชีวิตอันแสนสุข

โย่วจื่อตัวสั่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก มองจินเฟยเหยาแบบตะลึงงันแล้วเอ่ยช้าๆ “ต้องยินยอมพร้อมใจเอง จับตัวไปก็ไม่ได้ผล”

จินเฟยเหยามองนางแล้วหัวเราะหึๆ “ต้องเป็นสถานที่เช่นไรจึงยอมไปเอง?”

“ถ้าเจ้าสามารถซ่อมฟ้าได้ส่วนหนึ่ง เผ่าซู่ที่ยินยอมไปน่าจะมีมากมาย ทุกคนล้วนอยากเห็นแสงตะวัน” โย่วจื่อเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง

“เผ่าเสินหนงอยู่ด้านข้าง พวกเจ้าก็ไม่ยอมไป” จินเฟยเหยาถาม

โย่วจื่อทำปากยื่นเอ่ยอย่างไม่พอใจ “มีพิษไม่อยากไป อีกทั้งยังเล็กเกินไป ปลูกต้นผลหวงจินพวกนี้ไม่ได้”

“เล็กเกินไป?” พอจินเฟยเหยาได้ยินว่ารังเกียจว่าป่าพื้นที่ห้าสิบหลี่ของเผ่าเสินหนงเล็กเกินไป ตนเองคงไม่ต้องออกโรงแล้ว? แต่ถึงไม่ยินยอม บังคับจับตัวไปก็น่าจะไม่เป็นไร

“ขอเพียงไม่มีความสุขพวกเราจะทำให้ตนเองสลายเป็นเถ้าธุลี” พวกนางย่อมรู้คุณค่าของตนเองดี โย่วจื่อจึงเอ่ยปาก บอกกับคนประเภทไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรแบบนี้ให้ชัดเจนไปเลยจะดีกว่า