0636 แม่สุกรขึ้นต้นไม้ไม่เป็น

บทที่ 636 แม่สุกรขึ้นต้นไม้ไม่เป็น[footnoteRef:1] [1: มาจากคำกล่าวที่ว่า บุรุษพึ่งพาได้ แม่สุกรขึ้นต้นไม้เป็น ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว บุรุษพึ่งพาไม่ได้และแม่สุกรก็ขึ้นต้นไม้ไม่เป็น ในที่นี้หมายถึง พึ่งพาไม่ได้]

จินเฟยเหยาเดินตามหลังปู้จื้อโหยวขึ้นบันไดพลางเหลียวมองรอบด้าน เห็นมังกรเจียวขดตัวบนพื้นอยู่ตรงประตูตำหนักทันที มันมีสีทองวิบวับทั้งตัว หากมิใช่มีเขาข้างเดียวยังนึกว่าเป็นมังกรทองตัวหนึ่ง

เดิมทีมันไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิดราวกับรูปปั้น จนกระทั่งจินเฟยเหยาเดินผ่านข้างกายมัน มันพลันกลอกตามาจ้องมองจินเฟยเหยา

“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนหรือ” จินเฟยเหยาตำหนิ สายตาของมังกรเจียวสีทองเคร่งขรึม ก็แค่มีพลังบำเพ็ญเพียรเท่ากับขั้นผสานร่าง จะกระหยิ่มทำไม

สถานที่บ้าบออะไร แม้แต่พาหนะก็เป็นขั้นผสานร่างทั้งหมด จินเฟยเหยาไม่พอใจ ตนเองเพิ่งเลื่อนเป็นขั้นว่างเปล่าแสดงความน่าเกรงขามในโลกระดับเทพได้สองวัน พอมาถึงที่นี่ก็ทำเหมือนตนเองเป็นเด็กน้อย ขนาดพาหนะของผู้อื่นยังมีพลังบำเพ็ญเพียรสูงส่งกว่าตนเอง รีบจัดการให้เสร็จๆ แล้วกลับไปเร็วๆ เถอะ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่ตนเองจะอาศัยอยู่