0508 ตระกูลปู้

บทที่ 508 ตระกูลปู้

ปู้จื้ออวี่เหาะจากไปอย่างสง่างาม กลับตำหนักย่อยของเขา ที่นั่นยังมีข่าวสารกองเป็นภูเขารอให้เขาไปแต่งเติม

จากนั้นจินเฟยเหยาจึงดึงปู้จื้อโหยวแล้วถามว่า “เจ้ามีพี่น้องมากเพียงใดกันแน่?”

ปู้จื้อโหยวครุ่นคิดอย่างจริงจังแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มแฉ่ง “หนึ่งร้อยกว่าคน บางคนไร้ค่าไม่ได้อยู่ที่นี่ บางทีพวกเขาก็ไม่รู้ว่าพ่อของตนเองเป็นใคร”

“ท่านพ่อของเจ้าชื่ออะไร?” จินเฟยเหยาสงสัยอย่างยิ่ง คนเช่นนี้ชื่ออะไรจึงมีความสัมพันธ์กับสตรีมากมายปานนี้ได้

“ปู้เหยา” ปู้จื้อโหยวเอ่ยโดยไม่ต้องคิด ถ้าเรื่องนี้ยังต้องคิดอีกก็เกินจริงไปหน่อย

ชื่อนี้ธรรมดาสามัญแตกต่างจากที่จินเฟยเหยาจินตนาการไว้ไม่น้อย ทว่าหลังจากท่องอยู่หลายรอบ นางก็รู้สึกว่าชื่อนี้มีความแตกต่าง ปู้เหยา[footnoteRef:1] ก็คือไม่ต้องการน่ะสิ ไม่ต้องการอะไรเลยกลับได้เด็กน้อยมามากมาย ชื่อของคนผู้นี้ได้ในสิ่งที่ตรงกันข้าม อีกสักครู่ถ้ามีคนงามชื่อปู้เหม่ย[footnoteRef:2]ปรากฏตัวขึ้นคงสนุกแล้ว [1: ปู้เหยา (布遥) ออกเสียงคล้าย ไม่ต้องการ (ปู๋เย่า 不要) ในภาษาจีน] [2: ปู้เหม่ย (布美) พ้องเสียงกับ ปู้เหม่ย (不美) แปลว่า ไม่สวย]