0289 โห่ว

บทที่ 289 โห่ว

“ทำเรื่องชั่วก็ต้องใช้สมอง จะเปิดเผยตนเองออกมาอย่างโง่เขลาได้อย่างไร เรื่องชั่วต้องให้คนอื่นไปทำ อีกทั้งยิ่งมากก็ยิ่งดี ในเมืองจุ้ยเทียนแห่งนี้ ผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายต่างช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ยังมีเมตตามากกว่าระหว่างสำนักอันเที่ยงธรรมอีก ข้าเป็นคนสร้างบรรยากาศนี้ขึ้นมา เป้าหมายมีเพียงหนึ่งเดียวคือยกระดับพลังการบำเพ็ญเพียรของผู้ฝึกวิชาชั่วร้าย แบบนี้จึงสามารถไปต่อกรกับคนของสำนักอันเที่ยงธรรมได้ดียิ่งขึ้น” เหรินเซวียนจือเดินอยู่บนถนนกระจกอันเรียบลื่น พลางเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง ดวงตากลับกวาดมองภาพใต้กระโปรงที่สะท้อนออกมาบนพื้นราวกับไม่มีอะไร

จินเฟยเหยากลับเงยหน้าขึ้นมองบนต้นไม้ข้างทาง ที่นั่นมีผลไม้ขนาดเท่ากำปั้นพวงหนึ่ง ผิวหนาสีเขียวดูไม่ค่อยน่ากินเท่าใด นางมองผลไม้เหล่านี้แล้วเอ่ยพึมพำกับตนเองว่า “นี่ใช่ผลลั่วหม่าหรือไม่? ดูแล้วไม่น่าอร่อยเหมือนที่พวกเจ้าพูดเลย”

เหรินเซวียนจือมองท่าทางเกียจคร้านของนางแล้วเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “เจ้าตั้งใจฟังข้าพูดหน่อยได้หรือไม่ สิ่งที่ข้าพูดสำคัญมากนะ มีแต่ประโยชน์ไม่มีโทษกับเจ้า หรือว่าเจ้าไม่รู้สึกฮึกเหิมและมีอารมณ์อยากเข้าร่วม?”