0276 บาดเจ็บ

บทที่ 276 บาดเจ็บ

พอจินเฟยเหยาหันหน้ามามอง ก็เอ่ยอย่างตกตะลึงทันที “ใต้เท้าหลง ท่านเป็นแบบนี้แล้ว ยังทำให้ข้าตกใจอีก”

ชุดอาคมชั้นยอดบนตัวหลงเสียหาย ร่างเต็มไปด้วยบาดแผล ไม่รู้ว่าถูกฟ้าผ่าหรือถูกฟันมา โลหิตสดไหลออกมาจากศีรษะเขา ใบหน้าครึ่งซีกและทั่วร่างเต็มไปด้วยโลหิต ดูน่าหวาดกลัวอย่างยิ่ง อย่าเห็นว่าเขากระเซอะกระเซิงไปทั้งตัว ทว่ายังมีท่าทางยังเย็นชาและสงบนิ่งอย่างยิ่ง

“พวกเรากลับเมืองตันหลิง” หลงเอ่ยเรียบๆ

จินเฟยเหยาตะลึงงัน แต่ยังหดร่างให้ไม่ใหญ่นัก หลังสวมอานหลงก็ขึ้นนั่งและงีบหลับไป

ไม่รู้ว่าเขาสลบไปหรือไม่ จินเฟยเหยายืนอยู่ที่เดิมอย่างตัดสินใจไม่ได้อยู่บ้าง ครุ่นคิดว่าจะหนีไปตอนนี้ดีหรือไม่ นึกถึงการหลบหนี นางพลันนึกได้ว่าทำไมไม่เห็นพั่งจื่อและต้านิวเลย

“ทำไมจึงไม่ไป?” ในเวลานี้เอง หลงที่งีบหลับอยู่พลันเอ่ยปากถาม

โชคดีที่ไม่ได้โยนเขาทิ้งแล้วหนีไป ที่แท้เจ้าหมอนี่แค่พักผ่อน จินเฟยเหยารีบเอ่ยว่า “ข้ากำลังหากบสองตัวนั้น ไม่รู้ว่าหนีไปที่ใดแล้ว”

“ข้าเก็บไว้” พอหลงโยนเบาๆ พั่งจื่อและต้านิวก็ถูกโยนออกมาจากถุงสัตว์ภูติ