0272 สุสานยักษ์

บทที่ 272 สุสานยักษ์

จินเฟยเหยาถูกลากมาตลอดทางจนถึงหน้ากำแพงศิลาในหลุมยักษ์ ที่นั่นมีถ้ำขนาดใหญ่สูงสิบจั้งกว่าแห่งหนึ่ง ตรงปากถ้ำมีท่อนไม้หยาบใหญ่ปักอยู่จำนวนไม่น้อย ด้านบนแขวนกระดูกสัตว์ปิศาจจำนวนมาก ที่นี่ไม่มีแสงไฟ และอยู่ห่างไกลจากที่พักอาศัยของยักษ์ตาเดียว ภายใต้สายฝนอันเย็นเยียบเห็นได้ชัดว่าบรรยากาศอึมครึมเป็นพิเศษ

จินเฟยเหยามองถ้ำอันมืดมิดแห่งนี้ ลูบศีรษะที่ถูกตีจนปูดพลางคาดเดาในใจ หรือว่าสิ่งของที่จอมมารหลงจะขโมยจะซ่อนอยู่ในนี้?

“ไป” หลงเก็บร่มสีดำแล้วเหยียบย่างเข้าไปในถ้ำ

มืดมิดไม่มีแสงไฟ ก็เอาหินแสงราตรีมาส่องสว่างสักหน่อยสิ จินเฟยเหยาเหลียวซ้ายแลขวาแวบหนึ่ง ก็พาพั่งจื่อและต้านิวติดตามด้านหลังหลงเดินเข้าไปในถ้ำ

ภายนอกยังสามารถมองเห็นสภาพรอบด้านได้รางๆ ภายในถ้ำกลับมืดสนิท ยื่นมือไปข้างหน้าก็มองไม่เห็นนิ้วทั้งห้า เบื้องหน้าพลันสว่าง หลงโยนผีเสื้อที่กระพือปีกและตลอดร่างส่องแสงออกมา

“ผีเสื้อไท่หยาง! ใต้เท้าหลง เหตุใดท่านจึงมีสิ่งนี้ได้?” จินเฟยเหยามองผีเสื้อที่บินร่ายนำตัวนั้นอย่างตกตะลึง คนผู้นี้มีทรัพย์สมบัติมากเพียงใดกันแน่