0260 กินเรียบทั้งดำขาว

บทที่ 260 กินเรียบทั้งดำขาว

ใต้เท้าหลงมองผู้อาวุโสขั้นว่างเปล่าสิบสองคนที่นั่งอยู่เบื้องหน้าด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก พวกเขาคือตัวแทนที่มีพลังการบำเพ็ญเพียรสูงที่สุดของเผ่ามาร ถ้าเลื่อนขึ้นเป็นขั้นผสานร่างคงไปโลกตู้เทียนนานแล้ว นานๆ ลงมาสักครั้ง ก็ต้านทานสายฟ้าทั้งวันเพียงเพื่อได้สิ่งของป้องกันสายฟ้าเล็กน้อยเท่านั้น

มองผู้อาวุโสเผ่ามารสิบสองคน ใต้เท้าหลงไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ใบหน้าของแต่ละคนล้วนปั้นยาก ทว่าเขาก็คร้านจะถามมากความ จึงนั่งมองพวกเขาด้วยสีหน้าเย็นชาอยู่ตรงนั้น

คนกลุ่มนั้นนั่งอยู่ครู่หนึ่ง ใต้เท้าหลงพลันเอ่ยว่า “ถ้าไม่มีเรื่องอะไรข้าจะกลับล่ะ” เอ่ยพลางเตรียมจะลุกขึ้น

เห็นเขาจะไป ชายชราที่มีผมขาวโพลนทั้งศีรษะกลางบรรดาผู้อาวุโสพลันเอ่ยปากเรียกเขาไว้ “หลง เดี๋ยวก่อน”

“พวกท่านเรียกข้ามามีเรื่องอะไรกันแน่?” ใต้เท้าหลงนั่งลงอีกครั้งแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา ราวกับมีเรื่องที่ยากจะกล่าวออกจากปาก ชายชราผู้นี้ลังเลอยู่นาน ในที่สุดจึงเอ่ยปากถาม “เมืองซันจือแตกแล้ว ตอนนี้อยู่ในการควบคุมของพวกเรา ทว่ามีเรื่องหนึ่งแพร่มาจากเมืองซันจือ พวกเราจึงคิดจะมาถามเจ้าดู”