0239 อย่าใช้เวทเสน่ห์กับข้า (รีไรท์)

บทที่ 239 อย่าใช้เวทเสน่ห์กับข้า

“พี่สยง ท่านก่อตั้งแคว้นผู้บำเพ็ญเซียนที่โลกระดับดินมิใช่หรือ ได้ยินว่าดินแดนมีขนาดใหญ่กินพื้นที่หนึ่งในสามของโลกระดับดิน นั่นต้องมีโลกระดับดินมากเพียงใดกัน” จินเฟยเหยาซึ่งนั่งอยู่ริมลำธารในหุบเขาแห่งหนึ่งของยอดเขาลูกนี้สอบถามสยงเทียนคุนอย่างสงสัย

สยงเทียนคุนแย้มยิ้มอย่างอ่อนโยน “ดินแดนใหญ่จริง ถ้าคำนวณจากโลกระดับดิน ตอนนี้ในมือข้ามีโลกระดับดินหนึ่งร้อยยี่สิบกว่าแห่ง ถ้าเจ้ายอมติดตามข้ากลับไป ข้าจะมอบโลกระดับดินส่วนหนึ่งของข้าให้เจ้า”

“โลกหนานซานในอดีตก็กว้างใหญ่ออกปานนั้น ถ้ามีหนึ่งร้อยยี่สิบแห่งจะควบคุมดูแลได้อย่างไร” จินเฟยเหยานับนิ้ว พบว่าเป็นดินแดนมหาศาลจริงๆ

ทันใดนั้น นางก็รู้สึกไม่ถูกต้อง “พี่สยง ในเมื่อท่านมีดินแดนกว้างใหญ่ขนาดนี้ เพราะเหตุใดยังยากไร้จนต้องแล่นมาล่อลวงปล้นชิงถึงโลกระดับวิญญาณ?”

สยงเทียนคุนแย้มยิ้มขึ้น ยิ้มอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยว่า “เนื่องจากดินแดนกว้างใหญ่เกินไป ดังนั้นข้าจึงยากไร้จนกลายเป็นเช่นนี้”

“ข้าไม่เข้าใจความหมายของท่าน” จินเฟยเหยามองเขาแบบไม่เข้าใจเลยสักนิด