0224 สังเวยสิ่งล้ำค่า

บทที่ 224 สังเวยสิ่งล้ำค่า

เวลาร้อยปียาวนานจริงๆ เรื่องนี้ทำให้อวี้จูหวาดกลัว รู้สึกว่าตนเองตะโกนไม่ออกขึ้นมากะทันหัน ในใจเกิดความสิ้นหวังขึ้น ทันใดนั้น นางก็นึกถึงจินเฟยเหยาขึ้นมา ต่อให้ผู้อื่นชอบกินอย่างไรก็เป็นผู้บำเพ็ญเซียนขั้นหลอมรวม ถึงมาช่วยตนเองไม่ได้ ก็สามารถกลับไปแจ้งข่าวที่สำนักได้

อวี้จูโอบกอดความหวังน้อยนิด พยายามดึงรั้วเหล็กและตะโกนเสียงดัง “ผู้อาวุโสจิน ช่วยด้วย! ท่านรีบมาสิ ที่นี่มีอาหารอร่อยมากมาย หัวปลาผัดน้ำแดง! อุ้งตีนนึ่งซีอิ๊ว! ไก่ผัดชาววัง! หมูหัน...”

เจ้าอีและลู่ลิ่วมองนางอย่างประหลาดใจ หยิบไม้ขึ้นทุบรั้วเหล็กอย่างรุนแรง “หุบปาก! ไม่ดูสภาพตนเองเสียบ้าง อ้วนขนาดนี้แล้ว ยังคิดจะกินอีก!”

อวี้จูกัดริมฝีปาก น้ำตาปริ่มเอ่ยอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม “ข้าไม่ได้กินจนอ้วนเสียหน่อย!”

“จะสนใจทำไมว่าเจ้ากินจนอ้วนหรือไม่ มาถึงที่นี่แล้วยังคิดจะใช้ชีวิตอย่างคุณหนูอีก สร้างฐานแล้วยังคิดจะกินอาหาร ผายลม บรรดาสิ่งที่เจ้าพูด บิดายังไม่เคยกิน อยากกินอาหารหรือ ฝันไปเถอะ!” ลู่ลิ่วทุบรั้วเหล็กหลายครั้งอย่างแรง หลังข่มขู่นางอยู่ครู่หนึ่งก็ถูกเจ้าอีลากไป