0209 มารดาและบุตรชาย

บทที่ 209 มารดาและบุตรชาย

หวาหวั่นซีร่ำร้องเสียงดัง โบกมือเรียกสัตว์เพาะเลี้ยงวิญญาณแก่นชีวิตของตนเองออกมา

ไม่ใช่สัตว์ตัวเล็กๆ สีดำที่จินเฟยเหยาเคยเห็นเมื่อหกสิบปีก่อน ทว่าเป็นสัตว์เพาะเลี้ยงวิญญาณสีขาวหิมะและมีจุดสีแดงกระจายอยู่ทั่ว

จุดสีแดงที่หางตาของมันห้อยอยู่ด้านล่างหางตาราวกับน้ำตาโลหิต จุดสีแดงบนร่างก็สดใสงดงามจับตาราวกับโลหิตสดสาดกระเซ็น

หลังสัตว์เพาะเลี้ยงวิญญาณสีแดงโลหิตร่อนลงพื้นก็อ้าปากร้องคำราม ส่วนหวาหวั่นซีคว้ากำแพง รูปสลักบนกำแพงกระพริบวาบ มีช่องแยกตรงกลางเปิดออกสองด้านราวกับเป็นประตูเผยให้เห็นคนที่นอนทับกันระเกะระกะด้านใน

จินเฟยเหยานั่งอยู่บนขื่อ มองลงมาจากที่สูงเห็นภาพภายในประตูได้ชัดเจน คนสิบแปดคนบ้างนั่งบ้างนอนอยู่บนพื้น บนร่างถูกเชือกปราณวิญญาณที่เปล่งแสงสว่างมัดไว้ คนเหล่านี้ล้วนมีพลังการบำเพ็ญเพียรขั้นหลอมรวม ใบหน้าของแต่ละคนราวกับยักษ์ พอเห็นประตูเปิดออก แต่ละคนล้วนมองหวาหวั่นซีด้วยสายตาดุร้าย

“นางมาร รีบปล่อยพวกเรานะ!” ผู้บำเพ็ญเซียนสตรีที่ดูเจ้าเนื้อคนหนึ่งสะบัดผมสาดกระจายพลางด่าทอหวาหวั่นซี