ข้ามมิติรักแท้ทะลุออนไลน์ : ตอนที่ 52 เข้าหอเพื่อช่วยแม่

"..ดวงใจแม่ สะอาดแท้ กว่าทุกสิ่ง

ดวงใจแม่ สะอาดยิ่ง กว่าสิ่งไหน

ดวงใจแม่ สะอาดเกิน กว่าสิ่งใด

ดวงใจแม่ มีไว้ เพื่อลูกเอย.."

(อ้างอิงจาก : บทกลอนวันแม่ โดย เด็กชายสราวุฒิ จั่นผ่อง

นักเรียนโรงเรียนบ้านบางพล้อยางหลวง อำเภอโพทะเล จังหวัดพิจิตร)

"..ในวันนั้นที่ลูกมีความทุกข์

แม่ช่วยปลุกแรงใจให้เข้มแข็ง

ทำให้ลูกก้าวไปไม่อ่อนแรง

รักแสนแพงล้ำค่าแม่รักเรา

..ในวันนี้ที่ลูกมีความสุข

แม่หมดทุกข์ปลื้มใจให้สุขสันต์

ทำเพื่อลูกปลูกรักตลอดชีวัน

รักแม่นั้นพันผูกลูกรักแม่ "

( อ้างอิงจาก : บทกลอนวันแม่ โดย Virus )

ในขณะที่ฉันกับแม่ทั้งสองคนกำลังเดินก้าวเข้าไปยังภายในตัวอาคารอันสวยงามแห่งนั้น

เสียงโทรศัพท์มือถือของคุณแม่ก็ดังขึ้น!!! ท่านจึงกดรับสายเรียกเข้าและสนทนาไปด้วย

ในขณะที่ฉันจูงมือซ้ายของท่านให้เดินตรงไปยังที่นั่ง ซึ่งอยู่บริเวณโถงกลางห้องอันมี

ลักษณะเหมือนล๊อบบี้ของโรงแรม

ฉันเดาเอาเองว่าปลายสายต้องเป็นบุคคลสำคัญที่สุดคนนั้น!! คนที่มารดาของฉัน

เล่าให้ฟังว่า : เขาตกหลุมรักฉันมานานแสนนาน และในวันนี้เขาต้องการสู่ขอฉัน

กับแม่เพื่อใช้ชีวิตเป็นสามีของฉันตลอดไป ด้วยเงินจำนวนหลายล้านบาทที่ซึ่ง

เขาเต็มใจจะมอบให้แม่ยายของเขา(แม่ของฉัน) นำไปถวายหลวงพ่อฯ เพื่อชำระ

หนี้สงฆ์ของวัดที่ซึ่งติดค้างค่าก่อสร้างวัดและถาวรวัตถุต่างๆ ภายในวัดที่หมู่บ้านเดิม

ของแม่ให้จบลงอย่างเรียบร้อย

ฉันพาคุณแม่ไปนั่งลงที่ชุดโต๊ะรับแขกทรงไทยที่ทำจากไม้ล้วนๆ ภายในของอาคาร

แห่งนี้ถูกตกแต่งด้วยต้นไม้ในร่มที่ต้องการแสงแดดน้อย จึงทำให้ดูสงบเงียบ,ร่มรื่น,

สวยงาม,เย็นสบายทั้งตาและใจ

" เสี่ยจะให้น้องเดินเข้าไปหาเลย ใช่ไม๊คะ? อ๋อ! ได้สิคะ แม่อนุญาตค่ะ

ไม่เป็นไรค่ะ แม่เชื่อถือและไว้ใจเสี่ยค่ะ เดี๋ยวขอบอกนิมนิมตอนนี้เลยนะคะ "

คุณแม่สวาทกดวางสายด้วยใบหน้าที่ดูผ่อนคลายมากขึ้น ฉันผู้ซึ่งจ้องมองแม่อยู่

ตลอดเวลารับรู้ได้ถึงความสบายใจของสุภาพสตรีที่ฉันเคารพเทิอดทูนบูชาอย่าง

สุดหัวใจ แม่หันมาหาฉันพร้อมกับยื่นมือทั้งสองข้างของท่านมากุมมือทั้งสองข้าง

ของฉันเอาไว้ ท่านมองสบตาของฉันด้วยความรักเต็มหัวใจเช่นกัน

" ลูกหล่าของแม่ แม่ขอบใจเจ้าหลาย ๆ เด้อที่ซ่อยแม่แก้ปัญหาในมื้อนี้ ไป๊หล่า!

เสี่ยเพิ่นให้ลูกย่างไปหาเพิ่นในห้องตามหมายเลขนี้ เพิ่นรอถ่าเจ้าอยู่ในห้องนั้นแล้ว

หลังจากนั้นเพิ่นจั่งสิพาเจ้าออกมากราบแม่พร้อมกัน ลูกพร้อมแล้วไป๊นิมนิม? "

( แปลจากภาษาอีสาน :" ลูกรักของแม่ แม่ขอบใจเจ้ามาก ๆ นะ ที่ช่วยแม่แก้ปัญหา

ในวันนี้ ไปได้แล้วลูก! เสี่ยท่านให้ลูกเดินไปหาท่านในห้องตามหมายเลขนี้ ท่านรอ

คอยเจ้าอยู่ในห้องนั้นแล้ว หลังจากนั้นท่านจึงจะพาเจ้าออกมากราบแม่พร้อมกัน

ลูกพร้อมแล้วหรือยังนิมนิม? " )

ฉันมองสบตากับคุณแม่ด้วยแววตาแห่งความเด็ดเดี่ยวและมั่นใจ สิ่งที่ฉันต้องการ

มากที่สุดในวันนี้ ก็คือ ขอให้ฉันได้ทำหน้าที่ของลูกที่ดีที่สุดต่อบุพพการีของฉัน

" จ้าแม่จ๋า นางพร้อมจ้า นางไปก่อนเด้อจ้า บ่ อยากให้เพิ่นถ่าเฮาโดน

อยากให้เรื่องต่างๆ แก้ไขไปได้ไวๆ นางอยากเห็นแม่ซำบายใจจ้า "

( แปลจากภาษาอีสาน: " จ้าแม่จ๋า นางพร้อมจ้า นางไปก่อนนะจ๊ะ ไม่อยากให้

ท่านรอเรานาน อยากให้เรื่องต่างๆ แก้ไขไปได้ไวๆ นางอยากเห็นแม่สบายใจจ้า ")

ฉันลุกขึ้นยืนแล้วหันตัวเพื่อเดินออกจากโต๊ะรับแขก ก่อนที่จะออกเดินไป

ตามทางเดินจากห้องโถงล๊อบบี้ของรีสอร์ทวนเลี้ยวออกไปสู่ทางเดินเชื่อมกัน

ระหว่างอาคาร ซึ่งเป็นก้อนหินขัดธรรมชาติแผ่นใหญ่หนาวางเรียงกันไปอย่าง

งดงามมีแผ่นหญ้าสีเขียวปลูกประดับเอาไว้ดูรื่นรมย์ตา และยังมีต้นไม้ขนาดพุ่ม

กำลังสวย บางต้นออกดอกสีสวยงาม ปลูกเรียงรายกันไปเป็นระยะ ๆ

ฉันเดินตรงไปยังห้องหมายเลขสามตัวที่คุณแม่ได้บอกว่า *เสี่ย*คนนั้นกำลังรอ

คอยฉันอยู่ภายในนั้น และแล้วฉันก็เดินมาจนถึงด้านหน้าของอาคารชั้นเดียว

ที่ปลูกสร้างด้วยไม้คุณภาพดีทั้งหลัง มันถูกแบ่งออกเป็นห้องพักแต่ละห้องซึ่ง

ยกพื้นสูงจากดินประมาณ 3-4 ขั้นบันได ฉันเงยหน้าขึ้นมองหาหมายเลขห้องที่

ฉันต้องจะต้องเคาะประตู

" นั่นไง เจอแล้ว!! ห้องที่สามนั่นไง "

ฉันพึมพำคนเดียวอย่างโล่งใจและรีบเดินไปหยุดยืนอยู่ ตรงหน้าประตูไม้สักแกะสลัก

เป็นลวดลายไทยวิจิตรบรรจงยิ่งนัก คุณแม่บอกว่าฉันจะต้องเคาะประตูให้ดัง ช้าๆ ชัดๆ

จำนวน 5 ครั้งแล้วเสี่ยจะเปิดประตูต้อนรับฉันด้วยตัวเอง

ฉันยกมือกำหมัด แล้วเคาะลงไปบนบานประตูขนาดใหญ่นั้น อย่าง ชัด ๆ ช้า ๆ

" ก๊อก!... ก๊อก!... ก๊อก!..... ก๊อก!..... ก๊อก!..."

มีเสียงลูกบิดด้านในของบานประตู ดัง กริ๊ก!! จากนั้นบานประตูไม้ขนาดใหญ่และหนา

สีน้ำตาลทองมันมะเมื่อม ก็ถูกเปิดดึงเข้าไปจากด้านในห้อง..... ฉันสบตากับดวงตา

คมเข้มดำขลับ!! แต่ในแววตาคู่นั้นแฝงไว้ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นยินดีเป็นประกายหวาน

ระยิบระยับ.... .....

ฉันรีบยกมือขึ้นพนมไหว้สวัสดี บุรุษรูปงามคนนั้นอย่างงดงามตามมารยาทอันควร

ทว่า!! ยังมิทันที่ฉันจะเอ่ยปากทักทายออกเสียงใดๆ ร่างของฉันก็ถูกแขนแข็งแรงของเขา

โอบกอดแล้วดึงตัวของฉันเข้าไปในห้อง ก่อนที่เขาจะปิดประตูและล๊อคกลอนประตู!!!!

บุรุษหนุ่มคนนั้น อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวสะอาดตาและสวมกางเกงขายาวสีน้ำตาลเข้ม

เขากอดฉันเอาไว้ทั้งร่างด้วยแขนแข็งแรงทั้งคู่ของเขา เขาลูบเรือนผมของฉันอย่างนุ่มนวล

ฉันรู้สึกตกใจ! ตื่นเต้นมาก!!! เขินอาย!! และจับต้นชนปลายไม่ถูก!!!!! เพราะทุกอย่างเกิดขึ้น

อย่างรวดเร็วมากเหลือเกิน ตัวของฉันเริ่มสั่น.... เพราะอารมณ์แปรปรวนรุนแรงภายใน

" ขอบคุณมากนะครับนิมนิม ขอบคุณมากที่สุด ขอบคุณเหลือเกินที่ยอมมาหาผม ไม่ต้องตกใจไม่ต้องกลัวผมนะครับ ผมรักคุณจำเอาไว้แค่ว่า ผมรักและรอคอยคุณมานานแสนนาน

เหลือเกินจนผมเองก็ไม่อาจแน่ใจได้อีกต่อไปแล้วเช่นกันว่า.. มันจะมีวันนี้สำหรับผมจริงๆ "

น้ำเสียงสั่นเครือแต่นุ่มนวลมีเสน่ห์ยิ่งนัก กระซิบอยู่ข้างแก้มของฉันซึ่งมีเส้นผมบังเอาไว้

ฉันสัมผัสได้ถึงพลังงานแห่งความปิติยินดีปนตื่นเต้นอย่างมากมายของเขา กระแสแห่ง

พลังความอบอุ่นจากกายของเขา เริ่มแผ่กระจายเข้าหาร่างกายของฉัน.....

ฉันผู้ซึ่งเคยผ่านการแต่งงานและใช้ชีวิตคู่กับอดีตสามี(คุณพ่อของลูกๆทั้งสามคน)มานานถึงสิบปี ก่อนที่ฉันจะขอหย่าเพื่อรักษาจิตวิญญาณที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้เพื่อให้ยังสามารถ

มีลมหายใจสู้ต่อไปให้จงได้ เพื่อเลี้ยงดูลูกชายตัวน้อยๆ ผู้งดงามราวเทพบุตรทั้งสามจุติลงมาเกิดในร่างกายของฉัน ฉันกำลังสัมผัสได้ว่าเขามีความปรารถนาในตัวของฉันมากเหลือเกิน!!

" คุณเต็มใจใช่ไม๊ครับนิมนิม? "

บุรุษหนุ่มรูปร่างสมส่วน ผู้มีใบหน้าที่ดูหล่อเหลาสะอาดตา ใช้มืออันแข็งแรงนุ่มหนาของเขาจับประคองไหล่ทั้งสองข้างของฉันแล้วผลักออกจากกายของเขาเบาๆ เพื่อจ้องมองสบตากับฉัน ดวงตาอันคมกริบของเขามองสำรวจอารมณ์ความรู้สึกลึกๆ ในใจของฉัน อย่างถ้วนถี่...

" ค่ะ.... เอ่อ!...เสี่ย...."

ฉันพยักหน้า และมองสบตาของเขาด้วยความรู้สึกที่พร้อมยอมทุกอย่างเพื่อช่วยมารดาของฉันให้จงได้!! ในขณะเดียวกันนั้นฉันมองสำรวจหน้าตารูปร่างของบุรุษคนสำคัญมากที่สุดคนนี้

อย่างเงียบๆ และพิจารณาเห็นได้ว่า เขาน่าจะมีอายุอ่อนกว่าฉันประมาณ 2-8 ปีอย่างแน่นอน!

เขายิ้ม.. เป็นรอยยิ้มที่น่าดูมากเพราะริมฝีปากของเขาได้รูปเรียวหยักสวย ฉันรู้สึก

เขินอายทันทีเมื่อใจแอบเผลอคิดไปอย่างอัตโนมัติว่า.. เขาจะต้องจุมพิตฉัน!?!?

แน่นอน ด้วยริมฝีปากอันงดงามดูนุ่มน่าสัมผัส คู่นี้

" ถ้างั้น.... เราอย่าเสียเวลาอีกต่อไปเลยนะครับสุดที่รักของผม..."

เขาจูงมือของฉัน ให้เดินตามเขาไปจนถึงเตียงนอนไม้สักทองขนาดใหญ๋โอ่อ่า

เขาประคองให้ฉันนั่งลงบนที่นอนอันหนานุ่ม ซึ่งดูน่าเกลือกกลิ้งอย่างสบาย

อารมณ์ในเวลาปกติ....

แล้วเขาก็นั่งลงแนบชิด ข้างๆ กายที่สั่นเทาของฉัน ใบหน้าของเขาค่อยๆ เลื่อน

เข้ามาหาใบหน้าของฉัน ฉันจึงรีบหลับตา!! ได้ยินเสียงชีพจรหัวใจของตัวเอง

กำลังกระหน่ำเต้นระรัว!!!!!!!! ตึ๊ก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ !!!!! รุนแรงปานประหนึ่งว่า

มันกำลังจะกระโดดออกมาเต้นอยู่ภายนอกอกของฉัน ได้จริงๆ

ฉันรับรู้ทุกๆ สิ่ง ที่กำลังเกิดขึ้นระหว่างความรักอันลึกซึ้งของผู้เป็นเพศชาย กับเพศ

หญิงผู้ซึ่งยังไม่สามารถตอบตัวเองได้ว่า : ฉันรู้สึกอย่างไรกันแน่ต่อบุรุษผู้อ่อนโยน,สุภาพ

,รูปงามและมีความนุ่มนวล,อบอุ่น,แข็งแรงและมีวัยอ่อนกว่าฉัน คนนี้.....? แต่ในขณะที่

ร่างกายทุกส่วนของฉันถูกสัมผัสแตะต้องจากร่างกายของเขานั้น ฉันจำได้ว่า : ฉันรู้สึก

ถึงความอบอุ่นและความสุขที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้น ๆ จากทุกๆ การกระทำที่เขามีต่อฉันจากใจ

ที่แท้จริง..... ฉันจดจำกลิ่นกายของเขา เสียงนุ่มทุ้มและสุภาพมีเสน่ห์ของเขา การสัม

ผัสอันอ่อนโยนทะนุถนอมและนุ่มนวล จนกระทั่งทำให้ฉันรู้สึกถึงพลังแห่งชีวิตที่เกิด

จากการหลอมรวมร่างกายและจิตใจให้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ด้วยความรักความ

จริงใจและเต็มเปี่ยมไปด้วยแรงปรารถนาจากส่วนลึกที่สุดของหัวใจของคนทั้งคู่

ที่ต่างสอดประสานกันอย่างลงตัว จนถึงวิมานฉิมพลีที่พลังแห่งหยินและหยางของ

มนุษย์เพศคู่จะสามารถแลกเปลี่ยนถ่ายเทให้ซึ่งกันและกันได้อย่างมากมาย.....

จนสุดจะพรรณนา!!!!!!!!!!!

----------------------------------------

ข้อมูลเพิ่มเติม เรื่อง "ความรักกับสารเคมีในสมอง"

นอกจากองค์ประกอบของความรัก อารมณ์ความรู้สึกแล้ว ความรักยังเกิดจากสารเคมีในสมอง โดยสามารถแบ่งออกได้ 3 ประการดังนี้

** ความใคร่ คนเรามักถูกสัญชาตญาณ หรือแรงขับภายในดึงดูดซึ่งกันและกันเสมอ โดยมีฮอร์โมนทางเพศเป็นตัวขับเคลื่อน ในผู้ชายจะมีฮอร์โมนเพศชาย คือ เทสโทสเตอโรนที่มาจากการผลิตของอัณฑะ และในผู้หญิงจะมีฮอร์โมนเพศหญิง คือ เอสโตรเจนที่มาจากการผลิตของรังไข่ ซึ่งทั้งสองมีศูนย์กลางการควบคุมอยู่ในสมองส่วนไฮโปทาลามัส

** ความหลงใหล หรือการตกหลุมรัก อาการตกหลุมรักมักทำให้คน ๆ หนึ่งตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก และอาจทำอะไรโดยที่ไม่รู้ตัว ซึ่งการทำงานของสมองจะเกี่ยวข้องกับกลุ่มสารเคมีที่ชื่อว่า "โมโนเอมีน" ได้แก่

- โดปามีน (Dopamine) เป็นสารแห่งความสุขที่จะหลั่งออกมาหลังรู้สึกพึงพอใจ

- อีพิเนฟริน (Epinehrine) หรือที่เรารู้จักกันในชื่อ อะดรีนาลีน จะกระตุ้นให้เราเกิดความรู้สึกตื่นเต้น เขินอายเวลาเจอคนที่ชอบ

- เซโรโทนิน (Serotonin) จะส่งผลต่อการแสดงออก เมื่อสมองหลั่งสารชนิดนี้ออกมาเราจะเกิดพฤติกรรมบางอย่างโดยที่ไม่รู้ตัว เช่น การเผลอยิ้ม เป็นต้น

** ความผูกพัน เป็นความสัมพันธ์ในระยะยาว โดยถูกกระตุ้นจากฮอร์โมน 2 ชนิดคือ

1. ออกซิโตซิน (Oxytocin) เป็นฮอร์โมนด้านความสัมพันธ์ หากคู่รัก หรือคนในครอบครัวมีปฏิสัมพันธ์ร่วมกันบ่อย ๆ จะทำให้สมองหลั่งสารชนิดนี้ออกมามาก

2.วาโสเปรสซิน (Vasopressin) เป็นฮอร์โมนที่มีบทบาทต่อคู่รัก ทำให้เกิดความรู้สึกอยากใช้ชีวิตร่วมกัน

( อ้างอิงจาก : Theory of love จิตวิทยาของความรัก / 12 กุมภาพันธ์ 2564

/ โรงพยาบาลเพชรเวช )