บทที่ 8 ศัตรู

ตื๊ดดดดดด🎶🎶

เสียงโทรศัพท์ข้างเตียงดังปลุกคนขี้เซาที่นอนโทรมให้ลุกขึ้น

"ฮัลโหล"

"หึ…เสียงโคตรยั่ว"

"สัด!ยั่วบ้าอะไร กูไม่สบาย"

เสียงของภีมแหบแห้งเพราะพิษไข้จากกิจกรรมบนเตียงที่ยาวนานเกือบถึงเช้า แต่วันนี้เสือมีพรีเซนต์งานกับอาจารย์จึงต้องปล่อยให้คนป่วยนอนอยู่ห้องคนเดียว คนปากแข็งจึงโทรมาเช็คอาการเมื่อถึงเวลาพักกินข้าว

"มีอะไร จะโทรมาปลุกกูทำไมเนี่ย"

"ตื่นมากินข้าวกินยา ถ้าพรุ่งนี้ไข้มึงไม่ลด กูจะจับมึงล่ามโซ่ให้แดกแต่ยาจนหาย"

"อะ เออๆ"

ภีมรีบกดตัดสาย รู้สึกขนลุกกับคำขู่แต่ก็แอบยิ้มกับความใส่ที่ไม่ค่อยจะมีให้เห็น

ตื๊ดดดดดด🎶🎶

"อะไรอีกว่ะ กูจะกินข้าวแล้ว"

"เออ ภีมรึเปล่า?"

ภีมยกโทรศัพท์ขึ้นมามองหน้าจอ จึงได้รู้ว่าคนที่โทรเข้ามาไม่ใช่ไอ้หน้าโหดที่โทรปลุกเขาเมื่อกี้

"ครับ ภีมครับ ขอโทษทีครับ พอดีผมนึกว่าเป็นเพื่อน"

"กูนนท์นะ"

"หืม!? ไอ้นนท์ แล้วมึงไปเอาเบอร์กูมาจากไหน"

"ก็ตอนเจอมึงเมื่อวานไง มึงเมา กูก็เลยแอบกดเบอร์เข้าเครื่องกู เสือกไม่ล็อกรหัสเครื่องเอง"

"อ้าวไอ้นี่…เออๆ แล้วมึงมีอะไร โทรมาทำไม"

"กู…มีเรื่องสำคัญจะคุย มึงพอจะออกมาเจอได้ไหม"

"เรื่องสำคัญ? คุยทางโทรศัพท์ไม่ได้เหรอว่ะ"

"ไม่…เรื่องนี้เกี่ยวกับไอ้เสือ ถ้ามึงยังอยากหนีจากมันก็มาเจอกู เดี๋ยวกูส่งโลเคชั่นไปให้ แค่นี้นะ"

ภีมนั่งตัดสินใจอยู่พักใหญ่ ก่อนจะกดเพิ่มเพื่อนในไลน์และขอโลเคชั่นที่ที่จะนัดเจอ ใช้เวลาเกือบชั่วโมงภีมก็มาถึงหน้าร้านตามนัด เขาเดินเข้ามาหาคนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว

"ไงมึง กินไรก่อนไหม"

ภีมสายหัวแทนคำตอบ เขานั่งลงตรงข้ามนนท์ แล้วถามเรื่องที่สงสัย

"มึงเข้าเรื่องเถอะ กูมีเวลาไม่นาน"

"รีบจังว่ะ กลัวไอ้เสือมันรู้?"

เหมือนถูกพูดจี้ใจดำ ภีมเริ่มชักสีหน้า จนคนแกล้งชักเริ่มสนุก

"โอเคๆ งั้นมึงตอบกูมาก่อน…มึงยังอยากหนีจากมันอยู่ไหม"

คำถามที่แถมไม่ต้องคิดหาคำตอบ แต่ตอนนี้ภีมกลับนั่งนิ่งสีหน้าสับสนอย่างเห็นได้ชัด นนท์เท้าคางมอง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบาๆรอคำตอบที่เหมือนจะรู้อยู่แล้ว ก่อนนิ้วมือที่เคาะอยู่บนโต๊ะเลื่อนมาจับคางมลให้เงยขึ้น

"มาเป็นเด็กกู แล้วมึงจะเป็นอิสระจากไอ้เสือ"

ผ๊วะ!!!

แรงฟาดจากของแข็งลงที่หัวของนนท์อย่างจัง เลือดเริ่มไหลออกมาตามรอยแผลที่ถูกฟาด พร้อมเสียงกรีดร้องของคนที่อยู่ในร้าน เหมือนฉากฆาตกรรมในหนัง ภีมนั่งนิ่งเหมือนกำลังช็อก จนถูกเสือลากตัวออกไปถึงได้มีสติ แต่ก็ขัดขืนกำลังของคนโมโหได้ไม่มาก

"ไอ้เอก ที่เหลือมึงจัดการให้กูด้วย ส่วนมึง…"

เสือกระชากแขนภีมให้เดินตามไปที่รถมอไซค์คันโปรด ไม่มีคำพูดแม้แต่คำเดียว มีแต่การกระทำที่บ่งบอกถึงเรื่องเลวร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น

ตุ๊บ! เมื่อมาถึงตอนโด ภีมถูกลากและผลักลงไปนั่งที่พื้น โซ่เส้นหนาที่ถูกเก็บไป ถูกนำออกมาใช้อีกครั้ง

"ไม่…ไม่นะ มึงฟังกูก่อน"

ภีมพยายามปัดป้องดึงรั้งโซ่ที่กำลังจะมัดขาเขาไว้

"เสือ…กูขอร้อง ฟังกูก่อน"

"โถ่ โว้ย!"

เสือผลักคนที่กำลังอ้อนวอนขอร้องเขาลงที่พื้น แล้วขึ้นคร่อมบีบคอด้วยความโมโห ภีมเริ่มสำลักไอ หน้าซีด จนเมื่อแรงบีบค่อยๆผ่อนลง คนที่ใกล้หมดลมจึงร้องไห้หนักขึ้นมาแทน เสือก้มหน้าลงไปแนบจนหน้าผากชิดกับคนที่กำลังสะอื้นร้องไห้

"พูดมา…มึงไปเจอมันทำไม"

กลับไปที่เอก เขาทอนหายใจกับสภาพคู่อริของเสือตรงหน้า กว่าจะเจรจากับเจ้าของร้านให้รับเงินและไม่เอาเรื่องก็ว่ายากแล้ว ยังต้องมาจัดการไอ้นนท์ที่เอาแต่ดิ้น ด่าเขาไม่หยุด เพราะโดนมัดไว้กับเก้าอี้

"สัด ปล่อยกู! ปล่อยสิว่ะ!"

"มึงก็อยู่นิ่งๆก่อนได้ไหม กูทำแผลไม่ได้"

"ไม่ต้องยุ่ง ปล่อยกู!"

เอกเริ่มหมดความอดทน เขายืนขึ้นถอดเสื้อที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อทิ้ง

"มึง! มึงจะทำอะไร"

เอกเดินเข้าไปใกล้คนที่ถูดมัด ตอนนี้เริ่มหน้าซีดตื่นตระหนกภัยที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัว

"มึงรู้ไหม กูกับไอ้เสือมีบางอย่างที่เหมือนกันมาก…"

เอกบีบแก้มนนท์ไว้เเน่น ใบหน้าของผู้ล่าเริ่มฉายแววออกมาทีละนิด

"กูกับไอ้เสือ ความอดทนแม่งโคตรต่ำ และก็เกลียดพวกชอบแย่งของคนอื่น มึงนี่มันชอบหาเรื่องใส่ตัวเองจริงๆ"

เอกก้มลงไปกัดปากคนที่นั่งหน้าตื่นจนได้กลิ่นเลือด จากกัดเปลี่ยนมาเป็นจูบ แต่แล้วคนเริ่มก็ต้องแปลกใจ เมื่ออีกฝ่ายจูบตอบกลับมา ปากจูบปากบดขยี้ อ้ารับลิ้นร้อนอย่างไม่มีใครยอมใคร จนเสียงจ๊วบจ๊าบดังไปทั่ว เอกผละหน้าออกมามองนนท์ที่ยิ้มอย่างผู้ชนะตอกกลับให้

"ไอ้นนท์ มึง?"

"เอาสิ ไอ้เสือบอกให้มึงเอากู เพื่อจะได้แบล็คเมล์กูใช่ไหม หึ…เอาสิ"

นนท์ยกขาตั้งฉากวางบนเก้าอี้ แล้วอ้ามันออกเพื่อสนองความต้องการของคนที่จับเขามา

"เชี่ยเอ้ย! มึง…"

เอกหัวเสีย เตะเก้าอี้และโต๊ะในห้องจนล้มระเนระนาด ก่อนเดินออกไป ทิ้งให้คนในห้องนั่งร้องไห้กับอดีตที่ผุดขึ้นมาจากความทรงจำอีกครั้ง

ที่คอนโดของเสือ

ตอนนี้ภีมนอนอยู่บนเตียง ไข้กลับมาขึ้นสูง จนเสือต้องนั่งเช็ดตัวให้เกือบชั่วโมงถึงดีขึ้น หลังจากที่ภีมอธิบายถึงสาเหตุการไปพบกับนนท์ เขาจึงไม่มีเหตุผลที่จะต้องลงโทษคนตรงหน้า แถมยังรู้สึกแย่เพราะภีมยังไม่ได้ทำอะไรผิด จะผิดก็แค่ไปหานนท์โดยที่ไม่ได้บอกเขา

เสือห่มผ้าให้คนหลับและเดินออกมาสูบบุหรี่ที่ระเบียง ตอนนี้มีบางอย่างที่เปลี่ยนไป ทั้งตัวเขาและมัน ความรู้สึกแปลกๆบางอย่างที่ยังหาคำตอบไม่ได้กำลังผุดขึ้นมาทีละนิด แต่…การตายของฟ้า ก็ต้องมีคนรับผิดชอบ

"ฮัลโหลฝน อยู่ไหน เดี๋ยวเราออกไปหา"