Nature Trekking

MAG-ISA NA NAMAN si Cass sa susunod na araw. Hindi na niya naabutan si Ansel at katulad nang nangyari kahapon, nagpadala ito ng breakfast niya. Ang pinagkaiba lang hindi na Yakult ang isinama ni Ansel, isang nakabukas ng bote ng Dutch Maid ang pinakuha nito.

Magsisinungaling siya kapag sinabi niyang hindi niya na-apreciate iyon. It was surprising even that he was paying attention to that detail. Nasabi niya kasi kahapon na baka ang Dutch Maid na ang magiging favorite drink niya. It was a casual comment. Kahapon rin niya nalaman na ayaw talaga nito nang matatamis dahil kahit na kinuha nito ang Dutch Maid, hindi rin naman nito natagalan kaya ibinigay rin lang naman nito iyon sa kanya.

Napailing na lang siya sa alala at inubos ang Dutch Maid bago nagpasyang lumabas na sa cabin.

Mukhang maganda ang araw ngayon at ang nag-iisa niyang agenda ay mag-trekking. Marami kasing trekking lanes na pwedeng lakarin sa Villa Montenuma. Base sa guide book, may tatlong trekking lanes: ang Magnolia, Marigold, at Primrose. Ang Magnolia ang pinakamahaba at ang aabot sa pinakamalalim na parte ng kagubatan. Ang Marigold naman ang nasa gitna dahil nag-e-end lang ang area sa common Park. Ang Primrose naman ay para sa mga casual trekkers lang.

She felt adventurous today, kaya pinasya niyang kunin ang Magnolia. Ngayon, siniguro niyang kompleto siya sa snacks at sa tubig. Mahirap na kung ma-stranded na naman siya nang wala sa oras. Nakuha na rin niya ang number ni Ansel kahapon pati na ang number ng manager ng minivan kaya kung gusto niya ng may masasakyan, hindi na siya mahihirapan.

Dala dala na rin niya ang mapa para sa Magnolia Trekking Lane. And when she's finally ready, sinimulan na niya ang paglalakad.

Dahil maaga siyang pumunta, wala pang ibang nagtatangkang mag-trek sa Magnolia. Ang mga nakita niya pa lang ay mostly sa Marigold pumupunta. Plano niya namang gawin mag-isa ang pag-tre-trek na iyon kaya hindi na niya inisip kung may kasama siya. Sa halip, nag-enjoy na lang siya.

Nature was all around her. Puro puno lang ang nakikita niya at ni wala ni isang indikasyon ng modern world sa trekking lane ng Magnolia. Pati ang mga signboards ay gawa sa kahoy sa halip na yero. Ganoon rin sa ibang mga lane pero mas na-advertise iyon sa Magnolia.

Huminga siya nang malalim para papasukin sa kanyang mga baga ang fresh air.

Buti na lang talaga at natuloy siya. She had never taken a vacation even once since nagsimula siyang magtrabaho. Natanong na nga ni Greta kung nag-iipon ba siya ng bakasyon o ayaw lang talaga niyang lumabas.

Kung tatanungin siya ngayon, it was more like she didn't think she deserved it at first. Mahal din kasing mamasyal mag-isa ka man o may kasama. Naisip niya lang na mas mapapakinabangan niya ang maiipon niya sa ibang paraan tulad ng bills at emergencies. Hindi pa naman niya kailangan tumulong sa mga magulang sa pagpapaaral sa kanyang nakababatang kapatid ngunit nagsisimula na rin siyang magpadala ng pera.

Dito nga lang siya napilit ni Greta na pumunta dahil sagot naman ng Villa ang lahat ng kailangan niya. Ang ibang hindi libre ng Villa ay hindi naman niya masyadong pinaggagastusan.

And now that she's here, alone and at one with nature, doon niya lang naramdaman ang importansya nang pagkakaroon ng break. Kahit siguro hindi tatlong linggo, kahit mga ilang araw lang. Basta lang maka-unwind siya at makalimot ng konti sa mga responsibilidad na kailangan niyang harapin.

Napapasenti tuloy siya ng wala sa oras. "Keri yan, Cass. Keri natin 'to," pagaalo niya sa sarili. With a bright smile on her face, she kept trodding through the path.

HINDI INAASAHAN NI Cass ang biglang pagbuhos ng ulan. Kapag mayroon man siyang hindi pinaghandaan iyon ay kung ano ang mangyayari kapag umulan. Dahil mukha namang maganda ang panahon kanina, hindi siya nagdala ng payong, dinala lang niya ang fishing hat para hindi siya masyadong mainitan. Hindi niya naman alam na bigla palang uulan.

Buti na lang may makeshift na shade doon. Medyo natutuluan pa rin siya ng ulan ngunit hindi naman gaano.

Wala pa siyang nakitang iba pang nagplanong mag-trek kaya mag-isa siyang ma-stra-stranded doon. Ch-in-eck niya ang kanyang phone at kahit full bars siya, wala naman siyang ma-co-contact dahil walang signal sa parteng iyon ng gubat.

Napabuga siya ng hangin. "Malas ba ako or something..." Bulong niya sa sarili.

Sana lang hindi naman siya abutin ng gabi roon at sana may maghanap ulit sa kanya. Hindi niya lang alam kung posible iyon. Nag-iwan kasi siya ulit ng note at ang natatanging taong makakaalam kung asaan siya ngayon ay si Ansel. Ang problema ang nakalagay naman sa note nito ay ma-le-late itong umuwi ngayon. Napadasal na lang tuloy siya na sana tumila na rin ang ulan.

At nakakailang minuto na ay mas lumakas lang iyon. Napaupo na lang siya sa sariling bag at ngumuya ng energy bar.

Ito ang mahirap kung mag-isa siya nang matagal at walang ibang iniisip, inaatake siya ng hindi magandang pagiisip. Lalo na ngayong na-stranded siya sa gitna ng kagubatan. Napaisip siya ng mga hindi magagandang pangitain at umabot pa siya sa sitwasyong baka mamatay siya roon at walang makakahanap sa kanya. Kinabahan siya at ch-in-eck niya muli ang kanyang phone. Wala pa rin siyang signal.

Takbuhin na lang kaya niya ang natitirang path? Isa na lang naman. Napailing siya sa naisip. Mukhang maputik na ang daan at pwede siyang madisgrasya kapag ginawa niya iyon. Gusto na niyang umiyak. Bakit ba kasi kung kelan pinagdesisyunan niyang maging matapang ng konti ay minalas naman siya?

"Caz?" Tanong ng isang pamilyar na boses na ikinagulat niya.

NAROROON SI ANSEL at mukhang hindi ito prepared na pumunta roon. Nakasuot lang kasi ito ng simpleng shirt at pants. Nakatsinelas pa nga ito sa halip na trekking shoes. Mukha ring namantsahan na ng putik ang pantalon nito pati na ang paa nito. "Okay ka lang?"

Nang makalapit na ito sa kanya, hindi niya napigilan ang sariling yakapin ito. She's both filled with relief and happiness na makita ito. It doesn't even matter na tinawag na naman siya nitong Caz. She felt one of his arms wrap across her back at doon niya lang na-realize na umiiyak na pala siya rito.

"There, there..." pag-a-alo nito sa kanya. "You're okay now."

Hindi niya alam kung gaano siya katagal sa bisig nito. At some point, she stopped crying and just felt comfortable on someone else's warmth. For someone who's supposedly not good with understanding someone else's feelings, he was at least considerate enough to give her a comforting hug. Medyo pinapaandar na niya siguro ang metro kaya agad na siyang kumalas bago pa magduda ito.

"Sorry..." mahinang usal niya. Mukhang hindi naman na umuulan kaya maari na silang umalis. Pero iba ang plano niya. At dahil mukhang hindi pa masyadong madilim, naisip niyang kapag naging maingat siya, pwede niya pa ring tapusin ang trekking lane kasi parehas lang naman kung babalik sila sa simula ng trekking lane.

"It's okay, tara na," alok naman ni Ansel.

Umiling naman siya. "Tapusin ko na lang, malapit naman na," sabi niya na dinagdagan niya pa ng ngiti para makumbinsi ito.

Ngunit, hindi naman ito nakumbinsi, he looked rather annoyed, which is surprising. "Sorry, what?"

"Tatapusin ko yung trek?"

"Are you stupid?"

Na-offend naman siya. Ano bang problema nito? She was grateful for his presence and all but... "Malapit na lang naman na, kaunting lakad na lang. Besides I'm prepared, hindi ako madudulas with that distance," itinuro niya pa ang lalakarin niya.

"Nope," kinuha nito ang strap ng bag niya. "Bumalik na tayo, ituloy mo na lang bukas."

Marahas na hinila niya naman pabalik ang strap niya mula rito. "Malapit na lang talaga. Ma-di-disappoint lang ako kung di ko tatapusin. I'll be careful promise."

Hinawakan siya nito sa magkabilang braso at tinitigan nang mabuti. "Gagabihin ka na sa daan, Caz. Just come with me. Kahit ihatid pa kita dito nang maaga kung gusto mo."

"May iba pa akong plano para bukas."

"No."

Nainis na siya rito. While, she appreciated his concern, ayaw niyang umaakto itong parang ito ang Tatay niya. It was her Dad's job to fuss over her, not his. Kung gusto niyang tapusin ang trek, sa kanya na iyon. Hihiramin niya na lang ang payong nito kung kailangan but she's going to finish this trek no matter what.

"I'm still going."

"Bakit ba ang tigas ng ulo mo? Paano kung mapahamak ka riyan? Who will come for you?"

"And why do you care!" hindi na niya napigilang masigawan ito. "We're supposed to be doing this together in the first place. Now, naiintindihan ko na sinuhulan ka lang para samahan ako so I let you do your own thing. Tapos, ngayong gusto ko lang tapusin ang freaking trek na yan, pinipigilan mo ako? Why?"

Binitawan siya nito na parang binuhusan niya ito nang malamig na tubig. She raised her chin defiantly.

"Sabi ko na e, so mind your own business for now, okay? I appreciate that you're worried enough to look for me when I need it, pero matanda na ako, Ansel."

Hindi na ito nagsalita at lumabas na siya sa make-shift na shade na iyon at ipinagpatuloy ang naturang trek. Pakiramdam niya nasusunog ang ulo niya sa pinakawalan niyang galit ngunit nakaramdam din naman siya ng kurot ng konsensya. She was acting like a child.

Worried nga lang naman ito sa kanya pero may punto rin naman siya. Okay lang sa kanya ang maging mag-isa sa trip na iyon. Hindi naman talaga niya kailangan ito.

She just felt lonely and she just said something she shouldn't have. Fine, totoo ng hindi naman talaga siya sang-ayon sa biglang pag-ba-back out ng kaibigan niya. They freaking prepared for this, tapos iiwan lang siya nito sa ere. Buti sana kung ang ipinalit naman nito ay at least makakasama niya. Pero mukha namang hindi kaya--

Napigilan siya sa pagrereklamo sa loob looban niya at napapikit na lang. Dahil hindi siya nakatingin sa dinadaanan, aksidenteng nadulas siya at mukhang mag-cra-crash landing siya sa lupa. Ngunit ang in-e-expect niyang putik sana'y naging isang pamilyar na matigas na bagay. It was... Ansel's chest.

Mabilis niyang inimulat ang mga mata at napakurap kurap sa binata. Nakahiga na ito sa putik para lang saluhin siya at mukhang hindi nito nagustuhan ang naganap. Seryoso na naman kasi ang mukha nito.

"S-Sorry," mabilis niyang sinubukang umalis sa mga bisig nito pero pinigilan siya nito. At dahil naturang mas malakas, wala siyang nagawa kundi manatili rito.

"No. Ako dapat ang nag-a-apologize," mahinang usal nito. "I was belittling how much you wanted to be in this trip. Hindi ko inisip kung kailangan mo ba ng kasama o okay lang na dumistansya ako... I mean, I did something that you wouldn't have forgiven me for."

Saglit na tumigil ito bago nagpatuloy muli. "Dumidistansya ako sa'yo on purpose dahil baka mabuhay ko ang galit sa puso mo. Alam kong ako ang pinakahuling taong gusto mong makita o makasama, kaya hinayaan lang kita," he reached out to tuck some hair strands behind her ear. "Ngayon, if you don't really mind my presence, sasamahan na kita kung saan mo gustong pumunta. Pagtiyagaan mo na lang ako, alright? Dalawang linggo at ilang araw na lang naman."

Napatango na lang siya. She was at a loss for words. Isa lang ang mas nag-stick out sa monologo nito at iyon ang sinseridad na nakita niya sa mga mata nito. Ang mga matang ni minsan ay hindi tumingin sa kanya nang ganoon.