บทที่ 2

"พี่ชาย ? "

นี้คือสิ่งที่เลวร้ายที่สุดเท่าทีเคยเกิดขึ้นกับตัวเขาเลยก็ว่าได้เพราะเหตุการตอนนี้คือ

ชายหนุ่ม ม. ปลาย กับ สาว ม.ปลายวัยเดียวกันอยู่ด้วยกันในยามวิกาล

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้

"คือรินจังไม่อยากกลับบ้านหรอ"

"ไม่อยากคะ"

อยากจะถามอยู่หรอกว่าทําไมเเต่

"เพราะอะไรล่ะ"

'ปากไปก่อนที่จะคิดอีกเรา'

หลังจากถามรินกับมีสีหน้าที่ขมเเบบพูดไม่เข้าคายไม่ออกปรากฏออกมา

'สีหน้าเเบบนั้น'

"ไม่อยากพูดสิน่ะ"

ก็น่ะจะเล่าอะไรไห้กลับหนุ่ม ม.ปลาย ที่พึ่งเจอกันล่ะ ไม่เเปลกหรอก เเต่ว่าน่ะปล่อยไว้เเบบนี้ก็ไม่ได้ด้วยสิ

"..พี่ชาย"

"มีอะไรหรอ"

'เมื่อยเเขนเเปลกๆเเหะ'

"คือว่า"

'ทําไมเธอถึงหน้าเเดงกันล่ะ'

สายตาของผมจึงไปสังเกตที่เเขนของตัวเองจึงเข้าใจว่าทําอะไรลงไป มือของผมไปลูบที่หัวของรินเเบบเบาๆ เข้า

'ไอ้ความรู้สึกเมื่อยเมื้อกี้คือนี้เองสิน่ะ'

ผมจึงดึงมือออกมาอย่างเร็วสุดๆ

"ขอโทษทีน่ะคือมือมันไปเองน่ะ"

"มือไปเอง?"

'เหตุผลห่วยชะมัด'

ก็บรรยากาศมันพาไปนี้น้า

เอาเถอะรีบกลอมไห้เถอะกลับบ้านดีกว่า

"ถึงเธอจะคิดว่าบ้านที่จะกลับมันไม่อยากกับขนาด ทําไม่เธอไม่ไปบ้านเพื่อนล่ะ"

ั"เปลี่ยนเรืองหรอคะ"

'เจ็บจี้ดดด'

"งั้นหรอเเล้วเธอมีทางอื่นบ้างไหมล่ะถ้าไม่อยากกลับขนาดนั้น"

"ไม่มีคะ"

'เเล้วจะออกมาเพื่อ'

ในช่วงกลางดึกเเบบนี้ยิ่งคุยยิ่งถึงยามวิกาลมากขึ้นเรื่อยๆเอาไงดีน้าาาา~

สิ่งที่ไม่ควรได้ยินก็ได้ออกมาจากเด็กสาว

"หนูขอไปค้างบ้านพี่ชายได้ไหมคะ

'WTF'