1122 กู่ฉิงซานจู่โจม

ตอนที่ 1122 กู่ฉิงซานจู่โจม

“กระดองเต่านี้มีไว้ทำอะไรล่ะ”

“มันสามารถใช้ทำนายได้ นอกจากนี้ยังเป็นอาวุธป้องกันตัวอีกด้วย”

“ต้องใช้หินวิญญาณเท่าไหร่”

“เอามาหนึ่งแสน”

“แพงเกินไป กระดองเต่าที่ไหนก็ใช้ทำนายได้เหมือนกัน ทุกคนล้วนเป็นคนที่มีฐานะ แต่ใครที่ไหนจะใช้กระดองเต่ามาป้องกัน”

“เก้าหมื่นห้าพัน ไม่ลดแล้ว”

“ให้มากสุดเก้าหมื่น ถ้าตกลงก็ซื้อ”

“ตกลง”

ผู้ฝึกยุทธ์สองคนแลกหินวิญญาณกับกระดองเต่า ทั้งคู่ดูมีความสุขมาก

กู่ฉิงซานมองฉากนี้อย่างรอบคอบ

เขาเพิ่งมาได้ไม่นานนัก

รอบข้างมีคนมากมาย ทุกหนแห่งมีผู้ฝึกยุทธ์กำลังต่อรองกัน

มีชีวิตชีวานัก

…แสดงว่าราชาแห่งอิสรภาพเกี่ยวกับธุรกิจหรือ

กู่ฉิงซานชำเลืองมองตลาดกลางแจ้ง สีหน้าของเขาค่อย ๆ เคร่งขรึม

ในตลาดที่แห้งแล้งนี้ ผู้ฝึกยุทธ์ทุกคนอยู่จุดสูงสุดของระดับนภายามค่ำ ร่างกายของพวกเขาแผ่ความผันผวนพลังวิญญาณออกมาพร้อมกัน

หรือก็คือ ที่นี่ล้วนเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับนภายามค่ำที่มาเพื่อก้าวข้ามภัยพิบัติ

ระดับนภายามค่ำถึงกับเป็นรากฐานการฝึกฝนที่ดี

ไม่สงสัยเลยว่าตอนที่คนเมื่อครู่กำลังต่อรองราคาอยู่นั้นถึงได้พูดว่า “ทุกคนล้วนเป็นคนที่มีฐานะ”

กู่ฉิงซานเดินเข้าไปในเมืองจัตุรัสช้า ๆ

ไม่มีใครให้ความสนใจเขา

บางครั้ง ผู้ฝึกยุทธ์หญิงบางคนจะมองเขา แต่ก็ทำเพียงแค่มองเท่านั้น

ยังไงเสีย ใบหน้าของเขาก็ดูหล่อเหลามากขึ้นหลังจากการทำศัลยกรรมไมโครพลาสติกของอาวุธกาลอวกาศ

ตามคำพูดของอาวุธกาลอวกาศ ใบหน้านี้ดูอ่อนหวาน เป็นการง่ายที่จะดึงดูดความสนใจของผู้หญิง

…นี่คือสไตล์ที่แตกต่างจากกู่ฉิงซานอย่างสิ้นเชิง

แม้กระทั่งเสียงพูดก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ในตอนนั้น เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ศัตรูระบุตัวตนที่แท้จริงได้ กู่ฉิงซานจึงยอมทำศัลยกรรมไมโครพลาสติก

กู่ฉิงซานกำลังเดินอยู่รอบตลาด ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งได้ผุดขึ้นในใจ

…ผู้ฝึกยุทธ์เหล่านี้ไม่ใช่คนจากโลกเก้าร้อยล้านชั้น

ตามแนวคิดของโลก วังวนความว่างเปล่าถึงกับเป็นส่วนหนึ่งของ “ชั้นกั้นนอกโลก” คนเหล่านี้มาจากโลกที่แท้จริง

กู่ฉิงซานพลันหยุดนิ่ง

เขาเข้าใจสิ่งหนึ่งขึ้นมา

…ผู้คนบนฝั่งผู้ฝึกยุทธ์สามารถติดต่อกับคนในโลกคู่ขนานจำนวนมากได้

เพราะตัวตนของภัยพิบัติสวรรค์ ทำให้พวกเขาสามารถก้าวข้ามมิติและเวลาเพื่อมาพบกันจากโลกต่าง ๆ

ยกตัวอย่างเช่น ช่วงภัยพิบัตินภายามค่ำก่อนหน้านี้

อีกตัวอย่างก็คือช่วงภัยพิบัติราชาแห่งอิสรภาพในครั้งนี้

ถ้างั้นภัยพิบัตินี้มันคืออะไรกันแน่ล่ะ

…นั่นหมายความว่ามันเชื่อมโยงกับภัยพิบัติจ้าวแห่งขุนเขาเซียวหมีไม่ใช่หรือ

กู่ฉิงซานดูสงบขณะเดินอย่างไร้จุดหมายอยู่ในตลาด บางครั้งจะมองไปตามแผงขายของจำนวนมาก

เมื่อได้เห็นคนที่ขายยันต์ อาวุธ เกราะ เตาหลอมยาเม็ด สมุนไพร หญ้าวิญญาณ ผลไม้วิญญาณ วัตถุดิบอาหารและวิชาเต๋า มันช่างดูน่าตื่นตานัก

ผู้ฝึกยุทธ์เหล่านั้นอยู่เต็มไปหมดจนแทบจะปิดกั้นทางเดิน

บางครั้งมันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่พวกเขาจะอยู่ใกล้กันเกินไป เพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายเข้าใจผิด ทุกคนจึงปลดปล่อยโล่วิญญาณออกมาเพื่อสัมผัสโล่วิญญาณของอีกฝ่ายเล็กน้อย จากนั้นก็ใช้พละกำลังของพวกเขาเพื่อรักษาตำแหน่งเอาไว้

ช่างเป็นฉากที่ดูปรองดองและกลมเกลียวเหลือเกิน

กู่ฉิงซานพยักหน้าเล็กน้อย นี่ถึงกับเป็นสิ่งที่เข้าใจได้เพราะทุกคนมีพลังใกล้เคียงกัน พวกเขาไม่รู้จักกัน ไม่มีใครรู้ว่าอีกฝ่ายต่อสู้อย่างไร

กู่ฉิงซานหยุดอยู่หน้าแผงลอยหนึ่ง

“สหายเต๋า เจ้าอยากดูข้อมูลอะไรหรือ” ผู้ฝึกยุทธ์ถาม

“ภัยพิบัติ” กู่ฉิงซานตอบ

ผู้ฝึกยุทธ์หัวเราะแล้วกล่าวว่า “เมื่อเจ้ากับข้ามาถึงจุดนี้ เจ้าย่อมรู้ว่าข้อมูลเกี่ยวกับภัยพิบัติเป็นความลับมาก ดังนั้นจะมาพูดจาไร้เหตุผลแบบนี้ไม่ได้”

กู่ฉิงซานไม่รู้อะไรเลย

“แล้วเจ้าขายอะไรบ้างล่ะ” เขาถามด้วยสีหน้าหงุดหงิดขณะชำเลืองมองแผงขายแผ่นหยกอีกแห่ง

ผู้ฝึกยุทธ์หยุดอยู่ตรงชั้นวาง ยื่นสองนิ้วออกไป หยิบแผ่นหยกออกมาแล้วกล่าวว่า “นี่คือข้อมูลของภัยพิบัติราชาแห่งอิสรภาพ มูลค่าเท่ากับหินวิญญาณหนึ่งหมื่นก้อน”

“หนึ่งหมื่นหรือ” กู่ฉิงซานดูประหลาดใจก่อนถามว่า “ทำไมถึงแพงกว่าปกติล่ะ”

เมื่อครู่เขาเดินไปมา ทำให้รู้มูลค่าของข้อมูลนี้

ผู้ฝึกยุทธ์แสดงแผ่นหยกตรงหน้ากู่ฉิงซานก่อนกล่าวอย่างจริงจังว่า “นี่คือฉบับพิเศษสำหรับนักสะสม มันมีข้อมูลมากกว่าฉบับอื่น ๆ ”

อีกฝ่ายกระซิบว่า “มันยังมีข้อมูลของภัยพิบัติขุนเขาเซียวหมีด้วย สิ่งนี้มีมูลค่าเท่ากับหินวิญญาณหกพันก้อน”

“จริงหรือ ไม่ได้โกหกแน่นะ” กู่ฉิงซานถามด้วยความสงสัย

ผู้ฝึกยุทธ์ตบอกแล้วตอบว่า “รับรองได้ว่าเนื้อหาต้นฉบับมาจากการรวบรวมเนื้อหาที่สามารถอ่านได้ด้วยการจ่ายค่าธรรมเนียมเท่านั้น ไม่ได้ไปคัดลอกมาจากผลงานของผู้อื่นโดยพลการ…ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้า หลังจากซื้อไปแล้วก็ลองเปิดดูเลยว่าคุ้มค่าจริงหรือเปล่า”

กู่ฉิงซานพยักหน้าเล็กน้อย

ในเมื่ออีกฝ่ายพูดถึงขนาดนั้น เขาก็รู้สึกว่าข้อมูลนี้มีค่าจริง ๆ

“ตกลง”

กู่ฉิงซานจ่ายด้วยหินวิญญาณ

หินวิญญาณในตัวของเขายังเป็นเงินค่าขนมที่มอบให้โดยอาจารย์จากสำนักร้อยบุปผากับค่าธรรมเนียมรายเดือนที่ได้รับจากตำหนักสวรรค์เมฆาวิเวก

ความจริง หินวิญญาณเหล่านี้ถูกดองเอาไว้ เขาไม่ได้ใช้สกุลเงินนี้มานานมากแล้ว

โชคยังดี หินวิญญาณคล้ายกับเป็นหลักสากลของโลกผู้ฝึกยุทธ์ทุกแห่ง ชายคนนั้นรับหินวิญญาณไปก่อนส่งแผ่นหยกมาให้อย่างรวดเร็ว

ผู้ฝึกยุทธ์รับหินวิญญาณมาก่อนส่งแผ่นหยกให้เขาแล้วกล่าวว่า “เจ้าจะดูที่นี่เลยก็ได้ รับรองว่าไม่ขาดทุน!”

กู่ฉิงซานยิ้ม

มั่นใจขนาดนั้นเลยหรือ

เขายืนอยู่กับที่ก่อนใช้จิตเทพทะลวงเข้าไปในแผ่นหยก

ข้อมูลส่วนใหญ่ปรากฏในทะเลแห่งความตระหนักรู้ของเขา

นี่คือโลกเทียนจู

ภัยพิบัติราชาแห่งอิสรภาพและภัยพิบัติขุนเขาเซียวหมีล้วนเริ่มขึ้นจากที่นี่

ภัยพิบัติราชาแห่งอิสรภาพจะเปิดทุกๆ หนึ่งพันปี

เหล่าผู้ฝึกยุทธ์ที่ทะลวงภัยพิบัตินี้ภายในหนึ่งพันปีจะก้าวข้ามขีดจำกัดของมิติและเวลาก่อนมาปรากฏตัวในโลกเทียนจูโดยตรง

ตำแหน่งตอนนี้ของกู่ฉิงซานคือถิ่นทุรกันดารที่ไม่ไกลจากเมืองหลักของโลกเทียนจู

ผู้ฝึกยุทธ์ทุกคนที่ทะลวงภัยพิบัติราชาแห่งอิสรภาพจะต้องผ่านเมืองหลักของโลกเทียนจูเพื่อรอผู้ฝึกยุทธ์ที่จะต้องเข้าสู่ภัยพิบัติของขุนเขาเซียวหมี

เหล่าผู้ฝึกยุทธ์จะกลายเป็นผู้รับใช้ของผู้ฝึกยุทธ์คนนั้น คอยติดตามเขาและคุ้มกันไปยังยอดเขาเซียวหมีเพื่อผ่านภัยพิบัติที่นั่น

เมื่อผู้ฝึกยุทธ์ก้าวข้ามภัยพิบัติได้สำเร็จจนกลายเป็นจ้าวแห่งขุนเขาเซียวหมี ผู้ฝึกยุทธ์คนอื่นที่คุ้มกันเขาไปถึงยอดเขาเซียวหมีได้สำเร็จจะถือว่าผ่านภัยพิบัติราชาแห่งอิสรภาพด้วย

พวกเขาจะกลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับราชาแห่งอิสรภาพ

…ดังนั้น นี่คือความเชื่อมโยงระหว่างภัยพิบัติของราชาแห่งอิสรภาพและภัยพิบัติของขุนเขาเซียวหมี

นี่ถึงกับเป็นภัยพิบัติอันตรายที่สุดในชั่วชีวิตการฝึกฝนของผู้ฝึกยุทธ์

และยังมีปัญหาต่าง ๆ อีกมากมาย

…เสาหลักแห่งสวรรค์ที่เชื่อมต่อกับโลกเทียนจูกับขุนเขาเซียวหมีได้พังทลายลง

ภัยพิบัติทั้งหลายตามทางจะกลายเป็นสิ่งที่ยิ่งมากยิ่งยากจะคาดเดา

มีผู้ฝึกยุทธ์ห้าคนที่ทะลวงขุนเขาเซียวหมีแล้วตายระหว่างปีนขุนเขาเซียวหมี

ผู้ฝึกยุทธ์ที่คุ้มกันพวกเขาเกือบตาย

กู่ฉิงซานอ่านรายละเอียดจบภายในหนึ่งถ้วยชา

เขารู้สึกหนักอึ้งอยู่ในใจ แต่ก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วกล่าวกับผู้ฝึกยุทธ์ว่า “ข้อมูลของเจ้าสมราคาจริง ๆ ”

ผู้ฝึกยุทธ์ยิ้มแล้วกล่าวเสียงดังว่า “ใช่ พวกข้าต่างทำธุรกิจเช่นนี้มาตลอดเพื่อจะได้มีลูกค้าเวียนมาใช้”

กู่ฉิงซานปล่อยจิตเทพเพื่อกวาดผ่านตลาดที่มีชีวิตชีวา

แน่นอนว่าเขาเห็นเมือง

เมืองเทียนจู

ในเมืองนี้ เสาหลักหินขนาดใหญ่ทะยานอยู่ในท้องนภา มันถูกตัดขาดอยู่ใต้หมู่เมฆ

นี่คือเสาหลักแห่งสวรรค์

ตามที่แผ่นหยกว่าไว้ เมื่อนานมาแล้ว มันสามารถเชื่อมต่อสวรรค์และปฐพีเพื่อตรงไปสู่ยอดขุนเขาเซียวหมีได้

ไม่มีใครรู้ว่าเหตุใดมันจึงถูกตัดขาดเช่นนั้น

กู่ฉิงซานจ้องมอง ทันใดนั้นจิตของเขาขยับ

เพียงชั่วพริบตา ทั้งตลาดพลันหายไป ผู้ฝึกยุทธ์ทุกคนหายไป เสียงตื่นเต้นทั้งหมดกลับสู่ความเงียบ

ดาบยาวสามเล่มพลันปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่า

กู่ฉิงซานไม่ลังเลที่จะถือดาบศักดิ์สิทธิ์และดาบพิภพเอาไว้เพื่อปกป้องร่างกายของตัวเอง

ความผันผวนพลังวิญญาณทั้งหมดหายไป

รอบข้างเกิดความเงียบสงัด

สายลมเย็นเยือกพัดผ่านดินแดนรกร้างจนเกิดเสียงหวีดหวิว

กู่ฉิงซานถือดาบทั้งสองเล่มขณะเดินไปข้างหน้าหลายก้าวอย่างช้า ๆ

เขาเข้าสู่สภาพต่อสู้

สุดท้ายแล้ว…มันเกิดอะไรขึ้น

กู่ฉิงซานปล่อยจิตเทพเพื่อตรวจสอบรอบข้าง

…ไม่มีอะไรเลย

คนเหล่านั้นคล้ายกับระเหยไปในพริบตา

ในทุ่งรกร้าง นอกจากทรายกับหินแล้ว ยังมีวัชพืชเกาะหนาแน่นเกาะติดดินอีกด้วย

กู่ฉิงซานมองรอยเท้าหนาทึบและร่องรอยของแผงลอยบนพื้น หัวใจของเขายิ่งสับสนขึ้นมา

ผู้ฝึกยุทธ์เคยอยู่ที่นี่เมื่อครู่

ข้าวของเคยอยู่ที่นี่เช่นกัน

จู่ ๆ ทั้งหมดนี้หายไปได้อย่างไร

เหงื่อเย็นผุดขึ้นที่แผ่นหลังของกู่ฉิงซาน

ทันใดนั้น เขากลับมามีสติทันทีก่อนรีบสัมผัสถุงเก็บของบริเวณเอว แต่เขากลับรับรู้เพียงความว่างเปล่า

กู่ฉิงซานตกตะลึง

ถุงเก็บของของเขาถูกขโมยไป

…เขาคือผู้ใช้ดาบแท้ ๆ แต่กลับมีใครบางคนที่สามารถขโมยถุงเก็บของไปได้โดยที่ไม่รู้ตัว

พละกำลังของคนคนนี้ช่างน่าสะพรึงยิ่งนัก!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หากคนคนนี้อยากสังหารเขาขึ้นมา…

ไม่

กู่ฉิงซานส่ายหน้า

ในความรู้สึกทางวิญญาณของเขา ไม่มีการตอบสนองแต่อย่างใด

หากอยากฆ่าเขาเงียบ ๆ แม้กระทั่งวิญญาณกรีดร้องก็ไม่สามารถทำอะไรแบบนั้นได้

เกรงว่านี่คือความสามารถที่ใช้สำหรับการขโมยโดยเฉพาะ

เขานิ่งไปสักพัก ครุ่นคิดถึงกระบวนการทั้งหมดหลังจากเข้ามาในตลาดอีกครั้ง ทันใดนั้น มีสิ่งหนึ่งแวบเข้ามาในใจของเขา

ผู้ฝึกยุทธ์ที่ขายข้อมูลเอาหินวิญญาณไปก่อนมอบแผ่นหยกให้กับมือเขา

ถ้าอยากขโมยบางสิ่ง มีเพียงผู้ฝึกยุทธ์ที่ขายข้อมูลเท่านั้นที่ติดต่อกับเขาอย่างใกล้ชิดมากที่สุด

เขาคือผู้ต้องสงสัยมากที่สุด

เมื่อกู่ฉิงซานคิดถึงตรงนี้ เขาพลันนึกบางสิ่งขึ้นมาได้

เขาขมวดคิ้วก่อนพึมพำกับตัวเองว่า “ความรู้สึกนี้…ช่างคุ้นเคยยิ่งนัก…”

ในเวลาเดียวกัน

เมืองเทียนจู

ในตำหนักงดงามยิ่ง

สาวน้อยที่ถูกแกะสลักด้วยหยกถือถุงเก็บของของกู่ฉิงซานเอาไว้ขณะเอามือลูบอย่างแผ่วเบา

ล็อกวิญญาณบนถุงเก็บของหายไปทันที

สาวน้อยเริ่มนับของรางวัล

“ชุดเครื่องปรุง…”

“หินวิญญาณ”

“น่าแปลก ทำไมไม่มีมรดกวิญญาณเลยล่ะ”

“…มีหลายสิ่งมาจากฝั่งเทคโนโลยี แต่ถ้าเอากลับโลกพวกข้าก็ไม่มีประโยชน์”

เสียงละอ่อนของสาวน้อยดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ทันใดนั้นก็เงียบไปอีกครั้ง

นางถืออิฐสีขาวขนาดใหญ่ไว้ด้วยมืออย่างยากลำบาก

ใบหน้าของสาวน้อยจริงจังขึ้นมา

ถึงแม้จะจริงจัง แต่นางก็ยังดูน่ารัก…ยังไงเสีย นางก็ยังเด็กเกินไป

“นี่คือแผ่นหยกขนาดใหญ่ของเสี่ยวหลัว…ข้าจำได้ เขาเคยบอกว่าจะมอบให้กับฉิงซาน…”

..............................