1078 พบคนรู้จักอีกครั้ง

ตอนที่ 1078 พบคนรู้จักอีกครั้ง

เปลวเพลิงพวยพุ่งจากสัตว์ประหลาดขณะกวาดผู้ชมในพริบตา!

คนที่อยู่ใกล้เกินไปไม่ทันระวังตัว ก่อนจะมีเวลาได้ทำอะไร พวกเขาก็โดนเปลวเพลิงเข้าให้แล้ว

เมื่อเห็นดังนี้ สัตว์ประหลาดที่มีร่างเป็นงูและศีรษะเป็นมนุษย์พลันเผยรอยยิ้มโหดเหี้ยมออกมา

“ความตายคือความจำเป็นต่อการจัดการกับอาหาร” สัตว์ประหลาดพึมพำเสียงต่ำ

เพียงพริบตา เปลวเพลิงบนร่างคนเหล่านั้นกระจายไปทั่ว เผาไหม้ทุกส่วนจนกลายเป็นแสงสว่าง เหลือไว้เพียงกลุ่มเปลวเพลิงที่ยังคงส่งเสียงกรีดร้องน่าเวทนาเท่านั้น

หากมองดีๆ จะเห็นวิญญาณติดอยู่ในเปลวเพลิงเหล่านี้ได้อย่างเลือนราง

สัตว์ประหลาดอ้าปากก่อนดูดเข้าไป เปลวเพลิงลอยกลับเข้าปากก่อนถูกมันกลืนกิน

เพียงแค่ชั่วพริบตา เจ็ดถึงแปดคนถูกสังหารและกินโดยสัตว์ประหลาดทันที!

คนที่อยู่ไกลกว่าเตรียมมาตรการตอบโต้อย่างรวดเร็ว

“มาอยู่ด้านหลังข้า!” ใครบางคนตะโกน

โล่น้ำแข็งขนาดใหญ่ที่เรียบราวกระจกปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาเพื่อขวางทางเปลวเพลิงเอาไว้

คนที่ซ่อนอยู่ด้านหลังเขาจึงรอด

ใครบางคนหยิบถุงมือสีดำออกมาสวมก่อนคว้าไปที่เปลวเพลิง

เปลวเพลิงบ้าคลั่งถูกถุงมือกลืนกินจนสิ้น

ทุกคนสำแดงพลังวิเศษออกมาขณะรับมือการโจมตีของเปลวเพลิง

อีกด้าน

ตั้งแต่ต้น กู่ฉิงซานพาซูเสวี่ยเอ้อร์มาอยู่ด้านหลัง เมื่อสัตว์ประหลาดปรากฏตัวขึ้น ทั้งสองก็มาอยู่ข้างหลังทุกคนแล้ว

พวกเขาคือสองคนที่แทบจะอยู่ไกลจากการโจมตีมากที่สุด

หลังจากเปลวเพลิงปรากฏขึ้น พวกเขาถูกปิดกั้นโดยผู้คนจากทุกด้านของจัตุรัสแทบจะในทันที มีเพียงเปลวเพลิงที่กระจายไปทั่วจัตุรัสบางส่วนเท่านั้นที่พุ่งเข้าหาทั้งสอง

กู่ฉิงซานชักดาบพิภพออกมา ใช้ดาบแห่งความว่างเปล่า ฟาดฟันตั้งแต่บนลงล่างอย่างแผ่วเบา

เปลวเพลิงกระจายออกทันทีขณะเฉียดร่างของกู่ฉิงซานไปทั้งสองข้าง

“ฉิงซาน ระวัง”

ซูเสวี่ยเอ้อร์ซ่อนอยู่หลังเขาขณะเตือนอย่างแผ่วเบา

กู่ฉิงซานมองไปทางที่ซูเสวี่ยเอ้อร์ชี้

เขาเห็นว่าผู้ฝึกยุทธ์ที่สวมหน้ากากเหล่านั้นยืนนิ่ง

เปลวเพลิงหลบเลี่ยงพวกเขาเอ

หัวใจของกู่ฉิงซานขยับ

คนเหล่านี้ไม่แม้แต่จะตั้งท่าป้องกัน แต่กลับหลบเลี่ยงการโจมตีจากเปลวเพลิงได้

ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ

ดวงตาของกู่ฉิงซานจ้องมองหนึ่งในพวกเขาอย่างรวดเร็ว

เขาเห็นว่าคนคนหนึ่งถือโทเคนแปลกประหลาดเอาไว้ในมือ

กลุ่มผู้ฝึกยุทธ์จากโลกคู่ขนานนี้สาวเท้าเข้าหาสัตว์ประหลาด

“ตามที่ตกลงกันไว้ พวกข้ามาที่นี่แล้ว”

คนที่เป็นหัวหน้ากล่าว

สัตว์ประหลาดมองโทเคนในมือก่อนพยักหน้า “ได้ พวกเจ้าเข้าไปได้”

สัตว์ประหลาดขยับร่างขนาดใหญ่ขณะเปิดทางให้

ผู้ฝึกยุทธ์เหล่านั้นเดินผ่านช่องว่างเข้าไป

ดวงตาของสัตว์ประหลาดทอประกายขณะมองคนอื่นบนจัตุรัสแล้วถามว่า “ยังมีคนอื่นอีกหรือเปล่า”

ผู้ฝึกยุทธ์คนหนึ่งพยักหน้าแล้วตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “ไม่ ที่เหลือเป็นอาหารของเจ้าแล้ว”

หลังจากพูดจบ พวกเขาผ่านสัตว์ประหลาดก่อนเข้าสู่ทางเดินลับ

ร่างของสัตว์ประหลาดบิดเบี้ยวขณะเคลื่อนเข้าหาจัตุรัส

“ที่เหลือ… เป็นอาหาร…”

ดวงตาของมันกวาดมองจัตุรัส น้ำลายยังคงไหลจากมุมปาก

กู่ฉิงซานขมวดคิ้ว

คนจากโลกคู่ขนานถึงขั้นติดต่อกับสัตว์ประหลาดในทางเดินลับ

ที่นี่ถูกผนึกโดยคำสาปของเรนี่โดลมาหนึ่งร้อยล้านปีไม่ใช่หรือ

หรือว่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาตอนคำสาปใกล้จะสิ้นสุด ช่วงที่ปีศาจกลืนกินความโกลาหลมีจำนวนน้อยลง พวกเขาได้หาทางติดต่อกับสัตว์ประหลาดที่อยู่ข้างใน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ สัตว์ประหลาดก็ลงมือแล้ว

มันพลันอ้าปากขณะพ่นของเหลวลื่นไปทั่วจัตุรัส

ครั้งนี้ทุกคนระวังตัวมากขึ้นขณะหลบล่วงหน้า

คาดไม่ถึง ของเหลวเหล่านี้คล้ายกับมีชีวิต พวกมันเจาะเข้าไปในเจ็ดรูทวารของผู้คน

คนที่โชคร้ายล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว ทั่วร่างของเขากลายเป็นหนองและโลหิตก่อนถูกดูดเข้าปากสัตว์ประหลาด

“อืม อร่อย รายต่อไป…”

ร่างของสัตว์ประหลาดเคลื่อนมาข้างหน้าขณะแลบลิ้นยาวออกมาเลียมุมปาก

มันพลันยื่นอุ้งมือออกไปจับข้างหลัง

เงาที่เพิ่งเล็ดลอดจากเมื่อครู่ไปได้ถูกมันจับ

เงานั่นคือคนที่สามารถทำให้ตัวเองล่องหนได้ ดูเหมือนเขาจะตัดสินใจบางอย่างได้ ตอนที่สัตว์ประหลาดโจมตีทุกคน เขาจึงเป็นคนแรกที่ลอบเข้าทางเดินลับที่อยู่ด้านหลัง

แต่สัตว์ประหลาดก็เจอตัว

“ขอร้อง…”

ทันทีที่ชายคนนั้นเปล่งคำพูดออกมา ทั่วร่างก็ถูกยัดเข้าปากสัตว์ประหลาดก่อนถูกอีกฝ่ายกินอย่างหิวกระหาย

ผู้ชมตกอยู่ในความเงียบ

สัตว์ประหลาดตัวนี้ระแวดระวังเกินไป ไม่รู้ว่ายังกั๊กความสามารถเอาไว้อีกมากแค่ไหน

ทว่า ทุกคนที่อยู่ที่นี่เสียพละกำลังไปหมดจนเหลือเพียงทักษะเดียว

จะสู้สิ่งนี้อย่างไรล่ะ

ด้านหลังจัตุรัส ซูเสวี่ยเอ้อร์ตบบ่าของกู่ฉิงซาน

“ฉิงซาน ดูท่าสัตว์ประหลาดจะมากินพวกเรานะ”

นางกระซิบ

กู่ฉิงซานตอบว่า “อืม ต่อจากนี้คงเป็นการต่อสู้ที่ลำบากแน่ ข้าจะลุยเอง เจ้าซ่อนตัวนะ”

ซูเสวี่ยเอ้อร์แล้วกล่าวว่า “อย่าดูถูกคนอื่นนักสิ”

นางซบกู่ฉิงซานขณะจั่วไพ่สีชาดออกมา

ตอนนี้ ซูเสวี่ยเอ้อร์อดที่จะคิดถึงสิ่งที่อาจารย์กล่าวหลังออกจากโลกสะสมของทริสเต้ไม่ได้

ที่จริง ถ้านางสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับฉิงซาน มันต้องเป็นการต่อสู้ที่ดีแน่

“เจ้าปกป้องข้าด้วยล่ะ” ซูเสวี่ยเอ้อร์กระซิบ

นางโยนไพ่สีชาดออกไปแล้วตะโกนว่า “ทหารเทพโลหิต จงปรากฏ!”

ไพ่สีชาดกลายเป็นโลหิตโอ่อ่าขณะหลอมรวมเป็นดาบยักษ์

ทันทีที่ดาบยักษ์ปรากฏขึ้น มันทะลุผ่านทั่วจัตุรัสก่อนฟาดใส่สัตว์ประหลาด

ตูม!

ดาบสีชาดฟันใส่สัตว์ประหลาดจนกระแทกกับพื้นทันที

“อา! รนหาที่ตายแท้ๆ!”

สัตว์ประหลาดคำรามก่อนลุกขึ้น ศีรษะพลันกลายเป็นปากที่เต็มไปด้วยเขี้ยวก่อนมองมาทางซูเสวี่ยเอ้อร์

ตอนนี้ ยักษ์สีโลหิตกลายแสงหมองหม่นก่อนค่อยๆ ลอยกลับมาอยู่หน้าซูเสวี่ยเอ้อร์

“ออกมา!” ซูเสวี่ยเอ้อร์ตะโกน

โลหิตและแสงสว่างทะยานขึ้นก่อนก่อตัวเป็นรูปร่างขึ้นอีกครั้ง

กู่ฉิงซานมองอาวุธจนอดที่จะถามไม่ได้ว่า “เมื่อครู่คือดาบยักษ์ไม่ใช่หรือ ทำไมถึงเป็นค้อนยักษ์ไปแล้วล่ะ”

ซูเสวี่ยเอ้อร์อธิบายว่า “ถึงแม้ดาบปีศาจหมื่นวิญญาณจะใช้ได้ง่าย แต่ไพ่ของข้าใบนี้สามารถอัญเชิญทหารเทพมาได้เพียงตัวเดียวเท่านั้น ดังนั้นตอนนี้จึงถูกแทนที่ด้วยค้อนสังหารมังกรโบราณ”

“ค้อน… สังหารมังกรโบราณหรือ”

“ทำไมล่ะ จุดกำเนิดไม่ธรรมดาเลยนะ”

ขณะสนทนา ค้อนยักษ์โลหะสีดำแดงตกลงมาจากท้องนภาขณะกระแทกใส่หน้าอกของสัตว์ประหลาดอย่างรุนแรง

กระแสอากาศสั่นไหว

สัตว์ประหลาดปลิวไปกระแทกกับกำแพง

แสงโลหิตหมองหม่นลอยกลับมาก่อนถูกซูเสวี่ยเอ้อร์กระตุ้นอีกครั้ง มันกลายเป็นขวานศึกที่ถูกย้อมด้วยโลหิต

หางตาของกู่ฉิงซานกระตุก

ไม่สงสัยเลยว่าคนเหล่านั้นถึงอิจฉา ไพ่ใบนี้แข็งแกร่งจริงๆ

ตอนนี้ คนอื่นยังไม่ตาย

ใครบางคนกล่าวเสียงดังว่า “ทุกคน ตอนนี้พวกเราต้องร่วมมือกัน!”

สิ้นเสียงของเขา หลายคนเห็นด้วยทันที

“ใช่ สัตว์ประหลาดนั่นกำลังจะกินพวกเราทุกคน ถ้าไม่ร่วมมือกันตอนนี้ก็นับว่าโง่แล้ว”

“ใช่ ร่วมมือด้วยกัน!”

กู่ฉิงซานได้ยินเสียงอันคุ้นเคย

เขาตามเสียงไปจนเห็นว่าอีกฝ่ายถอดฮู้ดที่คลุมหน้าออก เผยให้เห็นรูปลักษณ์อันโอ่อ่า

หลานซิ่ว

ราชาแห่งจักรวรรดิเทียนหลาน

ผู้เชี่ยวชาญไพ่ที่เขาเคยพบในการต่อสู้ที่ยมโลก

เขาคือผู้ที่สั่งให้ทุกคนโจมตีพร้อมกันเมื่อครู่

“น่าแปลก ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ…”

กู่ฉิงซานถามตัวเอง

ตอนนี้ หลานซิ่วเปิดฉากโจมตีแล้ว

เขาโยนไพ่ที่ประดับด้วยอัญมณีออกไปดังตึงตัง

ปัง!

หมอกสีขาวระเบิด

หลานซิ่วบีบผนึกอัญเชิญด้วยมือทั้งสองข้างก่อนรีบตะโกนว่า “หนึ่งศึก สองวิถี สามอาชา สี่คันธนู ห้าโล่”

ตูมๆ!

ท่ามกลางหมอกแห่งการอัญเชิญ ร่างแล้วร่างเล่าปรากฏขึ้น

สิบห้าวีรชนสวมชุดเกราะงดงามและถืออาวุธกับโล่!

ดวงตาของหลานซิ่วเย็นชาและดุดันมากขึ้น

“เจ้าแมลงที่ไม่ใช่ทั้งมนุษย์หรือภูตผี บังอาจมาหยุดราชาผู้นี้ เตรียมตัวตาย”

เขาทำการโจมตี

………………………………….