Chapter 1: Looking him from a distance

Chapter 1

Pinagmasdan ni Agatha at ng kanyang mga barkada ang paparating na lalaki. Mula ulo hanggang paa, malalaman mo na kung bakit walang estudyante ang nais makipakaibigan dito. Sa makapal na salamin at ang brace nito sa ngipin, hindi ipagkakaila na walang kumakausap dito. Marami rin ditong bumubully.

"Ano ba Agatha bakit araw-araw na lang tayo nandito kay Manong Guard?"

"Naghihirap ka na ba Agatha at kailangan mong magtrabaho dito sa university niyo at bilang guard pa?"

"Ano ba Carrie at Erica ang ingay niyo, baka marinig tayo." saway ni Agatha habang nakamasid ng diretso sa lalaking halos makuba na dahil sa dami ng librong dala-dala nito.

Sinundan ng kanyang dalawang kaibigan ang tingin niya at sabay na tumili ng malakas.

" Oh my God, Agatha, you like that guy?", nagtatakang tanong ni Erica.

"seriously , Youre a stalker. Yucks!", dagdag ni Carrie .

Ouch! sabay na sigaw ng dalawa pakatapos makurot ni Agatha.

Sabi ko na sa inyong huwag kayong maingay, yan tuloy nakatikim kayo

So totoo nga, you have a crush for that guy? muling tanong ni Carrie .

Edrian biglang saad ni Agatha sa pangalan ng lalaki.

what? tanong ni Carrie .

His name is Edrian Torres, hindi siya that guy kanina pa kayong that guy. Call him by his name. paglilinaw niya.

Yes Maam sagot ng dalawa na may halong makahulugang ngiti.

Whats that smile for?

Nothing patuloy na pangungutya ng mga ito.

Hindi na muling umimik si Agatha dahil ayaw niya ng humaba pa ang pangungutya sa kanya. Agad siyang tumalikod paalis.

Friend, Where are you going?

Classsigaw niya nang hindi humaharap sa

mga kaibigan.

Wait for us

AGATHA

Habang papunta kami sa next class na nasa kabilang gusali pa, hindi ko pa rin pinapansin ang dalawa kong kaibigan na ngayon ay nag-papacute sa akin. Ang kulit talaga nitong dalawa kahit anong pinag-gagawa sa magkabila kong braso.

Siyempre kunwari lang na galit ako sa kanila paano ba naman mabubuko ako ng crush ko kanina, Mabuti nga natakpan ko ang mga bibig nitong dalawang asungot. Ewan ko ba kung bakit nagkakagusto ako sa kanya. Siguro nagsimula itong nararamdaman ko sa kanya noong bata pa lang ako.

Noon iniligtas niya ako mula sa matataba kong kaklase na bumubully sa akin. Kaya mula non nanainiwala ako sa like at first sight.Naaddict kasi ako sa mga video games noon kaya lagi akong nakasuot ng salamin. Kaya yun pinagtripan na ako ng mga classmate ko at clumsy din kasi ako noon.

Tinulungan niya ako kahit na nabugbog pa siya. Ang saya ko kasi wala akong kaibigan o taong gustong kumakausap sa akin. Hindi ko pa nga nakakalimutan ang feelings ko noon na hawak niya ang aking kamay habang tumatakbo upang matakasan ang mga bumubully sa akin. Mas masaya pa ang pakiramdam ko noon kaysa sa tuwing nanalo ako sa mga video games ko.

Kaya lang, hindi na kami muling nagkita noon dahil migrate na ako at ang pamilya ko sa England dahil nadoon and main branch ng clothing line ng Mom ko.Pinamahala sandali ng Dad ko ang University sa bunso niyang kapatid.

Three years ago we went back here in the Philippines. I was a ninth grader. I was looking for him in the school hoping he will still be here but I failed. I failed many times. I cant find the person who saved me. Until I saw a familiar face one month ago in the library. I didnt expect it to be him. He changed a lot. The brave little boy who was once became my savior grew up as someone who needs protection.

His bright face, is now covered almost by his hair. He is also wearing a thick eyeglass, and brace in his teeth. And he also has thick eyebrows.

Everyday hinaharangan siya ng ka-schoolmates namin na bullies. Kinukuha ang anumang mga gamit na dala niya pati na rin pera.Lungkot na lungkot ako noon dahil wala akong nagawa sa mga oras na hindi ko pa siya natagpuan. Siguro sa mga taon na yun masmalala ang kanyang nararanasan. Siguro naging miserable ang kanyang buhay noon dahil wala nga siyang kasama sa tuwing nakikita ko siya at sa tuwing lunch break walang gusting tumabi sa kanya.

Thats why I promise to myself that I will now protect him no matter what it takes. Sisiguraduhin kong hindi niya na mararanasan ang mga paghihirap niya noong wala pa ako sa tabi niya. Nandito na ako at hindi na kailan pa mawawala sa tabi ng crush savior ko.

Siguro nga tama ang sabi ng iba na kapag may connection ka sa lugar na ginagalawan mo ay may mas advantage ka kaysa sa iba. Kaya naman dahil anak ako ng may-ari ng university na ito, kinausap ko si Dad na bigyan ng punishment ang mga bubmubully hindi lang kay Edrian kundi pati na rin sa lahat. Kaya yun nagkaroon ng meeting ang lahat ng teachers kasama ang mga magulang ng mga bullies.

Wala akong naisip kung paano masisisgurado na tumigil na nga ang mga nananakit kay Edrian kaya kinausap ko si manong guard na sa tuwing pasukan at uwian magtatago kami ng mga kaiabigan ko doon sa guard house upang mabantayan ko nang maigi si Edrian.

Humihilom na ang mga pasa at sugat na nakikita namin sa mukha niya at sa braso niya. Hindi na rin siya pumapasok na kusot ang kanyang uniporme. Kasi ba naman mayroon siya princess-in-shining-armor.

Minsan tinanong ko ang sarili ko kung bakit laging patago ang pagsilay at ang pagtulong ko sa kanya. Hindi ko nga masagot siguro takot akong malaman na na paano kung hindi niya ako makilala. At ang kinatatakutan kong sobra na kung paano mali ang akala ko, na mali ako ng nararamdaman na siya ang batang tumulong sa akin noon. Masakit nga talaga malaman ang katotohanan dahil naging masaya ka sa pinaniniwalaan mo ngayon. Siguro pagdating ng panahon, magiging handa na lang ako sa katotohanan.

Natigil ang pag-iisip ko nang nagsalita si Carrie .

hay, salamat andito na rin tayo sa senior high school building, ang lawak lawak kasi ng university niyo Agatha, nakakahingal maglakad.

Sige , Ill tell my dad to give you a special transportation here inside the school

Really?! Thank God you give me a very beautiful and kind friend.

And rich habol ni Carrie .

Iba talaga ang mga kaibigan ko.Parang mga tanga.

Hahaha, its just a joke

Parang mga naluging Bombay na sila. Nakakatuwa talaga na nagkaroon ako ng dalawang makulit at mababait na mga kaibigan, Nakilala ko itong mga ito noong bumalik kami muli dito from England. Sila yung una kong mga naging kasabay sa projects and in lunch.

Nang idinismissed na ni Ms. Laiza ang biology class, kinuha ko agad ang aking mga gamit upang magmadali papuntang guard house.

Nahagilap ko ang pagmamadali din nina Erica sa pag sunod sa akin.

Mag pa-five thirty nang huli kong tingnan ang relo sa room. Maaring hindi ko na maabutan pa si Edrian pero siguro malalaman ko kung may gumugulo pa sa kanya mula kay Manong Guard.

Kinapa ko ang bag ko para tingnan ang oras sa phone ko pero parang wala akong maramdamang phone.

Agatha, hintay naman. Anong akala mo sa mga kaibigan mo Lost and Found, hingal na sabi ni Erica.Naguluhan ako sa sinabi niya kaya tumigil ako sa pagtatakbo.

Ha? Lost and Found? nagtataka kong tanong sa kanila.

Namilog ang aking mga mata nang makita ko sa kamay niya ang cellphone ko.

Thanks Ica, pasalamat ko nang makuha ko ang cellphone ko.Nakahinga ako ng malalim dahil may inaantay akong mensahe galing kay Mom.Ipinadidiretso niya kasi ako sa ipinareserved niyang restaurant. Sabi niya itetext niya na lang sa akin ang address ng restaurant.

W-welcome. Pero hindi ako nakakita nang mahulog mo yan kanina, magpasalamat ka rin dapat sa kanya

Sino?

Ayun, si Kuyang may salamin turo niya sa papalayong lalaki.

Hindi na ako nagtangka pa na habulin siya dahil nagmamadali rin ako, kaya sumigaw na lang ako.

Sa kuyang na ka-gray shirt na naka-bag na itim at naka-suot ng salamin, salamat sa pagbalik ng cellphone ko.

Hoy, bat ka sumigaw ng cellphone eh bawal yun dito. paalala sa akin ni Carrie .

eh wala namang teachers na around. Tinawanan na lang ni Erica ang sinabi ko.

Tiningnan ko muli ang lalaking pinasalamatan ko, hindi man lang humarap at di-man lang kumaway. Sayang pamilyar pa naman ang likod niya. Gusto ko sanang malaman kong sino siya. Pero may pupuntahan ako kaya Inalis ko yun sa isipan ko at nagmadaling pumunta sa gate.

Bye Ica, Bye Carrie . Ingat kayo ah paalam ko sa mga kaibigan ko habang papunta sa guard house.

Nakahinga ako ng malalim nang sabihin ni Manong guard na hindi pa lumalabas si Kent.Kaya may pagkakataon pa akong mabantayan siya kahit patago man lang.

Sampung minuto na ang nakalipas. Hindi pa rin lumalabas si Kent. Kailangan ko ng umalis kasi itinext na sa akin ni Mom yung oras at lugar na kailangan kong puntahan.Humingi lang ako sa kanya ng kunting minuto kaso ubos na yun.Nag paalam ako sa guard upang umalis at nagpasalamat na rin.Naghanda na akong umalis at nagpahatid sa driver ng Mom ko.

Agatha!anak dito sinundan ko ang tumawag sa akin. Si mommy nakaupo sa gitna kasama ang mga Edison. Kapartner at kaibigan ng parenits ko ang mga Edison sa kanilang negosyo. Sila ang may ari ng isang kompanyang gumagawa ng mga makina at anumang metal na mga gamit para sa mga katulad ng kompanya ng aming pamilya. Nakkapagtaka lang kasi sabi ng mama ko ay may ipapakilala daw siya sa akin kaya gusto niya akong nandito

"Mr. Edison, this is my daughter" pakilala sa akin ng Dad ko.

"Nice meeting you Iha, it's just unfortunate that my grandson isn't here. I've told him to be here, but I think there is a reason why he can't attend"

"it's okay Mr. Edison,I should be the one to say sorry because I'm late"

"it's okay, by the way your parents said that you are attending yourown school, which is also the school of my grandson!"

"oww, is that so Mr. Edison, I am afraid I didn' yet see your grandson"

"Here is the menu, ma'am and sir", putol ng isang waiter sa aming pagkwekwentuhan.

Hindi na muli ako kinausap ni Mr. Edison, nabaling na ang kanyang atensyon sa pagtatalaky ng mga magulang ko sa bago naming proyekto.

Natapos ang dinner ng nag paalam na ang aking mga magulang dahil daw may pasok pa daw ako bukas.