Chapter 22: Accept

Reycepaz's Pov

SHE'S here, mula sa pushable na pinto ay natatanaw ko na ang likod niya. Binuksan ko na ang pinto at dahan dahan na akong lumapit,

"Oh you're here, Reycepaz."

I startled when I saw the woman I'm not expecting who she could be.

...

"S-Savannah?" I utterly clarify.

"Yes, ako nga..."

Tila para bang naguguluhan ng tuluyan ang isipan ko ng malaman ang likod ng lahat ng bagay na'to ay ang presidente ng mga studyante ko. Like I said before Savannah is one of the most trustworthy student I have, but I didn't expected that she's here joining me on the table.

"P-Pero bakit?" Naguguluhang tanong ko sa harap niya ngunit wala itong ginawa kung hindi ang tumawa ng tumawa.

"As I expected, talagang magugulat ka kapag makita ang tulad ko rito"

"W-What do you mean?" Nauutal kong asik sa mga sinabi niya.

"You don't need to hear it from me. Alam mo naman diba na bawal ang ginagawa mo na'to? At talagang naghanda ka pa ha?"

Wala ng salitang lumabas pa mula sa bibig ko matapos marinig ang explenasyon nito.

Is she for real?

In that moment, I knew that She's dangerous.

May kakaiba akong nararamdaman mula sa kaniya, mula sa pagkakasalita nito hanggang sa kanyang mga ekspresyon. She's not the Savannah I've known in school, ibang-iba ang tindig nito sa loob at ngayon na nasa labas ito ng unibersidad.

Even the vanilla scent, I can't smell it from her.

Even pink things that signifies that she's the same person in the letters, I can't see any, aside from black.

She become furious.

"Anyway, I'm just here to check their food but the owner said that this gourmet house already reserve by you. I guess, you have a girl that you're going to meet this evening ha?"

I just remained silent at pinakinggan lang ng maigi ang mga pinagsasabi nito.

"And also, I'm here to remind you that whatever you're doing will really lead you to doom. " Pataray nitong sambit bago kinuha ang porch sa lamesa at tumayo.

Hindi pa rin ako umimik hanggang sa umalis na'to at unti-unti ng naglaho sa aking paningin.

"Adios, Reycepaz." Huling mga bati pa nito sa'kin.

Did I expect from nothing or did she played me well?

Well I don't know.

Para bang nawawalan ako ng tino, dahil napa tingala nalang ako sa malambot na upuan at walang gingawa maliban sa inisip ang mga bagay—mga bagay na nangyari sa'kin.

Why I had to suffer like this?

...

Am I not deserve to be love?

...

...

Lola, I'm sorry to disappoint you..

______

Someone's Pov

I change my mind.

I'm not going there, I saw them...

I saw him talking to someone.

N—No, it can't be. I prepared for this night at mauuwi lang sa ganito?

Hindi na ako tumuloy pa at pa-atras na akong tumatakbo. Hindi ko rin namamalayan na tumutulo na pala ang mga maiinit na butil ng aking luha mula sa aking mga mata.

Ang dumi ko, oo, dapat lang 'yun. Hindi dapat ako pumapatol sa isang guro.

No, maybe he didn't like me. Should I go home? P-Pero ano ang sasabihin nina mama't papa pag makita nilang umuwi ako na walang napala?

I don't want them to worry anymore. Tsk! Hindi ko na alam kong ano ang gagawin ko.

Para bang may sariling pag-iisip ang katawan ko at agad na itong pumara ng taxi. Kahit lumuluha ay nagawa pa  rin nitong sabihin kung saan ako bababa.

"Are you okay ma'am?" The driver ask me from the reflection of the mirror. Na kung dati pa ay blur lang ang makikita ko ay ngayon wala na akong nakikita dahil na rin sa mga luha na sumsagabal sa aking mga mata.

"Yes, manong wala ito. Nadulingan lang po," sagot ko naman sa kanya habang pilit na ngumiti kahit pumapaibabaw ang hagulgul.

"Ma'am, let me say something. Kung iniwan mo ang partner mo na hindi niya alam ang tunay na dahilan kung bakit ka umalis, pakiusap po na sana alamin mo muna kung ano talaga ang tunay na nangyari. I don't either know both of your situations, at hindi ko rin po siya nilalabanan. I'm just want to say this to make you feel better. And I hope it helps..."

Hindi na ako sumagot pa sa mga payo ni manong at naka-pukos ang buong mukha ko sa bintana ng Taxi. Habang minamasdan ang tagaktak at yamog ng ulan dito ay unti-unting bumabalik ang lahat ng mga ala-ala at mga katangahan na nagawa ko.

Why all this things happened to me? Hindi naman siguro masama ang intensyon kong magmahal diba?



Manong was right, I left him without knowing the truth. Should I go back? No—ayaw ko na. I'm scared now. Lalo nang makita kong may kasama siyang iba.

"We are here ma'am. Talaga po bang dito ang iyong distinasyon? Malakas po ang ulan ma'am at parang wala po kayong dalang payong."

"No need to worry manong, I'm already immune with this rain. Thank you po! " Agad ko nang iniabot ang bayad at bumaba na sa Taxi kahit malakas ang ulan.

Everytime when I'm sad, parang gumagaan ang pakiramdam ko kapag napaparito ako dito sa dalampasigan.

Hindi ko alam pero pinapagaan nito ang nararamdaman ko. Siguro dulot na.rin ito ng magandang sensasyon ng naghahampasang malalakas na alon sa tainga at katawan ko. Lalo na ngayon na umuulan pa.

Hindi talaga mawala sa isipan ko ang nangyari kanina, talaga bang wala akong swerte sa pagmamahal?

Bakit ito nangyayari?

Bakit ngayon pa?

Ayaw ko na. Napakasakit...baki—

Hindi ko na naituloy pa ang nais sabihin ng isipan ko ng may naramdaman akong kakaiba sa puson ko.

Mga kamay.

Kamay na kahit umuulan ay nararamdaman ko ang init na nagmumula rito.

Kaninong mga kamay 'to?

Mapapahamak ba ako ngayon? Huling sulyap ko na ba rito sa mundong 'to?

Kung kailangan makakahanap na ako ng taong mamahalin, saka pa ako mamamatay? Nakakatawa naman kung ganoon.

Hindi ko maintindihan, dahil kahit hindi ko alam kung kaninong mga kamay ito, I feel strange. It's such a perfect fit—and I feel so safe. Like I've finally found the sanctuary I've been searching for.

I don't know if this is what they called butterflies in stomach. Basta ang nararamdaman ko lang ay ang mga mauugat na kamay na nakapalupot sa katawan ko.

Alam ko rin na lalake ang nasa likuran ko, sapagkat ramdam ko rin ang kanyang pagkalalaki. Hindi ko naman siya masisisi, dahil na siguro rin ay umuulan at napakalamig.

I can also feel his hot breath lingering around my neck, para ba itong hinahabol ng kung ano dahil mabilis ang pagbuga ng kanyang ma-i-iinit na hininga, na ito rin ang dahilan sa pagtaas ng aking mga balahibo. Nararamdaman ko itong tumatayo kahit na ako ay basang-basa na sa ulan.

Para bang nasa isip ko na handa ko ng ibigay lahat sa kung sino man ang nasa likod ko.

Para rin akong sumakay sa roller coaster at ang puson ko ngayon ay parang nakikiliti at para bang ang lahat ng laman loob ko sa katawan ay gustong magsanib pwersa bilang iisa.

Gusto ko siyang pigilan sa kanyang ginagawa ngunit parang bigla nalang akong nawalan ng lakas, kahit ang mga kamay nito na alam kung hindi sobrang mahigpit sa bewang ko ay hindi ko na magagawa pang alisin.

Habang hinahayaan ko ang mga kamay na'to ay ang kaninang mga malalabong mata dahil sa aking luha ay bigla nalang mas naging malabo ng maramdaman kong parami ng parami a tagaktak ng malalaking butil ng aking mga luha.

Mainit.

Even though I only can feel less pain, my sensation of feeling the warmness of my tears is very luminous.

Ba...kit?

...

"Before anything else, before we argue over what I did earlier, I just want you to know that when we first met, I never imagined you'd mean this much to me, like you'd become the only I really care about! Would you forgive me my eternity?"

After hearing those familiar and very passionate voice tila ba ay lumipad ang aking kaluluwa.

Kasabay ng malakas na buhos ng ulan ay ganoon din ang tagaktak ng aking mga luha.

Hindi ko maipaliwanag kung masaya ba o malungkot—tila ba ay naguguluhan ako sa lahat ng pangyayari.

Kahit hindi ko pa nakikita ang mukha niya ay alam kong siya ang taong 'to. Ang taong dahilan ng pagtibok ng aking puso, ang taong sa akin ay nagpa-iyak.

Sino ba ang mag-a-akalang ang taong nagapaiyak sa'yo ay siya rin ang nagbigay sarap sa pagkabuhay mo lalo na sa mga oras ngayon.

"I'm sorry if I let you cry..."

Dagdag pa nitong bulong sa likod ng aking mga tainga at saka ako bigla at pwersahang ipinaharap sa kanya na ngayon ay hawak ko na ang napakamaselan nitong dib-dib.

Hindi ko alam na ganito pala katigas ang harap niya, ang mga luha ko rin na panay ang pag-agos kanina ay bigla nalang natigil, ito na rin ang dahilan sa paglinaw ng aking mga paningin.

Ilang pulgada nalang ang pagitan ng dib-dib nito sa mukha ko, at dahil sa malakas na ulan ay basang-basa na ang suot nitong damit na siya rin ang dahilan sa pagiging visible ng kaniyang katawan.



Unti-unti ko ring inangat ang aking paningin para makita siya at masiguradong siya nga ba talaga ang tao na gusto kong makasama sa mga oras na'to.

Sa tagal-tagal na naming pagsasama sa iisang silid, ngayon ko lang napansin ang suot-suot nitong eyeglasses na may frame na itim, puno ito ng yamog at halos hindi na makikita ang kanyang mga magagandang berdeng mata. Tulad ko ay basang-basa na rin ito sa ulan at kahit ang kanyang buhok ay ginawa ng daluyan ng malakas na ulan tumutulo papunta sa kanyang magarang damit at buong katawan na ngayon ay halatang halata na ang kanyang walong pack abs.

"B—Bakit nandito ka?" Walang muwang at sobrang pabebe na kahit sarili ko ay na-iinip na tanong ko sa kaniya. Na kahit alam ko sa sarili kong napakasaya ko na makitang nandito na siya.

"Dahil nandito ka." direkta sagot nito habang tutok na tutok sa mga mata ko.

Medyo nahihiya ako't natatakot kaya agad akong umiwas ng tingin. Kung hindi lang sana madilim ang parte ng dalampasigan na'to ay talagang mahahalata ang pagpamumula ng mukha ko.

"Bakit ka nandito eh, meron ka namang kasama doon, tapos alam kung masaya ka na sa kanya. Hindi ko naman deserve ang pagmamahal mo diba? Tapos h—"

I did not finish what I wanted to say when something warm and soft touched my lips.

As this thing touched my lips, my eyes narrowed and it was as if the things I had been thinking about for this time were enlightened by the second his lips touched mine.

Para ba akong natamaan ng kidlat, sino ba kasi ang hindi magugulat kung nagsasalita ka pa lang ay agad ng binawi ang sarili mong bibig.

Ilang segundo pa ay ang mga nakabukas kong mata ay bigla nalang pumikit ng maramdaman kong gumagalaw ang kanyang mga labi kasabay ang kanyang malilikot na dila na hindi ko alam pero agad ko naman itong ginantihan.

Sa mga oras na iyon ako ay napatahimik sa mga nangyayari, at hindi na kumibo pa at i-nenjoy na lang ang bawat nagaganap.

"I know you're the real one...

...

...

so accept me again...Merliah." he said.

_______

Last date updated: April 30, 2022

Last update I: 10/02/22