[เปลวไฟที่คุกรุ่น]

ตึกตัก…! ตึกตัก…! ตึกตัก…!

ไม่ได้ยินเสียงนกร้อง ไม่ได้ยินเสียงใบไม้ที่ไหวเอนไปตามลม ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเดิน เพราะเสียงเดียวที่ดังยิ่งกว่าสิ่งใดในยามเช้านี้คือเสียงหัวใจของพวกเขาเองที่กำลังเต้นโครมครามอยู่ภายในอก อารมณ์ของเด็กหนุ่มทั้งคู่ราวกับนักโทษที่กำลังเดินเข้าสู่ลานประหาร

"ไม่ใช่ไปที่คฤหาสน์ เดินเลี้ยวขวาไปทางป่าด้านหลังของตัวตึก"

บอดี้การ์ดล่ำบึกที่เดินตามหลังอยู่พูดขึ้น

"อะ เอ่อ...นี่คุณจะพาเราไปฆ่าหมกป่า หรือฝังพวกเราทั้งเป็น

รึเปล่าครับ?" แจ็กหันไปถามด้วยเสียงที่สั่นเครือ

"...."

บอดี้การ์ดนิ่งไม่ตอบคำถาม หากแต่ส่งรังสีอำมหิตกลับมาเป็นเชิงบอกให้ 'หุบปากซะ'

พวกเราเดินผ่านทางเดินเล็กๆ ซึ่งมีทิวไผ่อยู่สองข้างทาง จนในที่สุดก็ได้เห็นจุดหมาย

"นั่นมัน...โดโจ" (โรงฝึกการต่อสู้แบบญี่ปุ่น)

"ถอดรองเท้าแล้วเข้าไปข้างใน" พี่บึ้กกล่าว พวกเราทำตามทันที และเดินแบบเกร็งๆ เข้าด้านใน

"ย่าห์! ฮ่ะ!"

ปึก! ปึก! ปึก!

"ฮ่าห์! ฮึ้บ!"

ด้านในของโรงฝึกมีคนสองคนกำลังต่อสู้กันอยู่ พวกเขาทั้งคู่

ใส่ชุดฝึกสีดำ วินกับแจ็กจำได้ทันทีว่านั่นคือ ยูกินะกับพ่อของเธอ

เสี่ยสมบัตินั่นเอง

"แฮ่ก…แฮ่ก"

"เอาละ ฝึกซ้อมตอนเช้าแค่นี้พอ พ่อต้องจัดการเรื่องหนูสกปรกสองตัวนี้ก่อน"

เสี่ยสมบัติลงนั่งที่เบาะตรงกลางบริเวณลึกสุดของโดโจเสมือนที่นั่งเจ้าสำนัก ส่วนยูกินะนั่งลงที่เบาะข้างๆ ด้านหลังพวกเขามีป้ายผ้าใหญ่เบ้อเริ่มแขวนพาดอยู่ เขียนด้วยภาษาญี่ปุ่น แปลได้ว่า "ห้าวหาญและเยือกเย็น"

วินกับแจ็กถูกผลักให้เดินไปยืนอยู่เบื้องหน้าเสี่ยสมบัติ เขามองดูทั้งคู่ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร

"สะ สวัสดีครับเสี่ย" แจ็กกล่าวทักทายยกมือไหว้ วินก็เช่นกัน จากนั้นทั้งสองมองหน้ากันเล็กน้อย คุกเข่าลงและพูดพร้อมกันว่า

"เสี่ยครับ พวกเราผิดไปแล้ว พวกเราขอโทษครับที่บุกรุกเข้ามาโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต!"

"ความบ้าบิ่นและคึกคะนองของวัยรุ่นแบบนี้แหละ ที่ทำให้เด็กอย่างพวกแกอายุไม่ยืน"

"...."

"พวกเราขอโทษครับ! พวกเรามันโง่เองที่ทำอะไรไม่ทันยั้งคิด ได้โปรดไว้ชีวิตด้วยเถอะครับ!" แจ็กกล่าวขอโทษเสียงดัง

"แอบเข้ามาในบ้านได้ยังไง?"

"...พวกเรามาทางคลองครับ"

"คลอง? อากาศหนาวขนาดนี้เนี่ยนะ พวกแกนี่โคตรบ้าเลย แต่ก็ทำให้รู้ว่ายามบ้านฉันหละหลวมแค่ไหน ลูกน้องทุกคนที่อยู่ภายในบ้านเมื่อคืนได้รับการลงโทษหมดแล้ว"

วินเงยหน้าขึ้น "อย่าเอาผิดทุกคนเลยครับ ไม่ใช่ความผิดพวกเขา เป็นความผิดพวกผมเอง อย่าตัดเงินเดือนพวกเขาเลยครับ!"

"ตัดเงินเดือน? ฉันไม่ทำกับลูกน้องแบบนั้นหรอก พวกเขาต้องกินต้องใช้ ฉันแค่ให้โคกับคัทซึกิตบสั่งสอนคนละฉาดเท่านั้นเอง" เสี่ยสมบัติผายมือไปทางบอดี้การ์ดทั้งคู่ที่ยืนอยู่ด้านข้าง โคยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น ส่วนคัทซึกิทำหน้ากวนอารมณ์พร้อมกับขยิบตาส่งวิ้งค์มาให้ทั้งคู่

"..."

"โชคดีนะที่พาร์ทเนอร์ของฉันแคนเซิลประชุมที่ต่างจังหวัดกะทันหัน พวกเขาเปลี่ยนไปเป็นประชุมกันทาง VR แทน ฉันเลยได้กลับมาบ้านแล้วก็พบพวกแกนอนแช่เครื่องแคปซูลของฉันอย่างสบายใจเฉิบ บอกตามตรงว่าโคตรเซอร์ไพรส์เลยว่ะ พวกแกแอบเข้ามาเป็นครั้งที่เท่าไรแล้ว?"

"ครั้งแรกครับ...ครั้งแรกจริงๆ พวกเราไม่ได้ตั้งใจเข้ามาขโมยอย่างอื่นเลย เพียงแค่อยากเล่นเกมกันเท่านั้น" วินตอบ

"แค่เพราะอยากเล่นเกม ต้องทำถึงขนาดนี้เลยเรอะ เกมนี้มันสนุกขนาดนั้นเลยรึไง?"

"ไม่ใช่แค่สนุกครับ แต่พวกเราเล่นเพราะอยากหาเงิน" แจ็กตอบ แล้ววินหันไปมองหน้าเพื่อน ประมาณว่า 'ไอ้บ้า นายไม่น่าพูดเลย'

แจ็กงงนิดหน่อยที่ว่าทำไมห้ามพูดเรื่องนี้ แต่เสี่ยสมบัติก็ถามขึ้นมาว่า

"เพื่อเงินเนี่ยนะ ฉันพอรู้ว่ามันใช้เงินจริงแลกเปลี่ยนได้ แต่โลกมันจะง่ายขนาดที่ว่าให้โอกาสเด็กอย่างพวกแกเข้าไปกอบโกยเงินทองได้เชียวเหรอวะ… ยูกินะ เห็นลูกเล่นเกมนี้บ่อยเหมือนกันนี่ มันเป็นยังไง?"

ยูกินะไม่พูดอะไร แต่หยิบไอแพดข้างตัวยื่นไปเปิดให้พ่อของเธอดู เสี่ยสมบัติรับมาเลื่อนดูอย่างรวดเร็ว

"โฮ่… ผลประกอบการ… จำนวนผู้เล่น… เงินสะพัดหมุนเวียน… อัตราการเติบโต… เกมนี้ไม่เลวนี่ ยุคสมัยเปลี่ยนไปแล้วสินะ จริงๆ แล้วเครื่องแคปซูลทั้งหมด ยูกินะเป็นคนแนะนำให้ซื้อมา เพื่อเอาไว้ประชุมเรื่องงาน ติดต่อธุรกิจ เพราะเวลาเป็นเงินเป็นทอง...."

เสี่ยสมบัติที่เลื่อนไอแพดไปเรื่อยๆ จู่ๆ ก็หยุดกึกอ่านค้างอยู่หน้าหนึ่งนานมาก แล้วหัวเราะเบาๆ ออกมา

"....หึหึหึ พวกแกนี่ดังไม่เบานี่นา" เขาหันหน้าจอไอแพดมาให้พวกเราดู

"[AWO News] ข่าวล่ามาแรง! - อุกกาบาตยักษ์ถล่มจากฟากฟ้าเป้าหมายคืออาณาจักรคาเอลุม มันเป็นเวทมนตร์อันร้ายกาจ เป็นความสิ้นหวังที่อาจสังหารชีวิตของผู้คนนับหมื่น แต่แล้วกลับมีฮีโร่ปรากฏตัวออกมาช่วยทุกคนเอาไว้ได้…(รับชมวิดีโอและรายละเอียดพิเศษเพิ่มเติม คลิ๊ก) #มหาเวทโบราณ #เด็กหนุ่มหายนะ #วินเพลเยอร์ชาวไทย"

ยูกินะรีบคว้าไอแพดจากพ่อมาอ่านอย่างร้อนรน จากนั้นเสี่ยสมบัติจึงหันมาพูดกับวินและแจ็คต่อ

"หนึ่งแสนบาท...ค่าเช่าเครื่องแคปซูลเมื่อคืน"

"...."

"อะ อะไรนะครับ หนึ่งแสน! มันจะไม่แพงเกินไปหน่อยเหรอครับ!" แจ็กออกอาการตกใจ

"แล้วถ้าพวกเราไม่ยอมจ่ายล่ะครับ หรือเอ่อ… ถ้าไม่มี… เงินหนึ่งแสนบาทจะเป็นยังไง คุณขูดรีดเงินหนึ่งแสนจากเด็กนักเรียนมันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ?" วินถามออกมาด้วยแววตาขึงขัง

"เด็กงั้นเหรอ..." เสี่ยสมบัติเริ่มแผ่รังสีข่มขวัญออกมา "ความที่พวกแกเป็นเด็กนั่นแหละ คือส่วนลดของราคาที่ต้องจ่ายเรียบร้อยแล้ว นี่ฉันอดทนและปราณีพวกแกแล้วนะ…

เสี่ยสมบัติสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบอารมณ์ตนเอง จากนั้นพูดต่อว่า

"เพราะลูกสาวฉันขอไว้หรอก ไม่งั้นพวกแกน่ะอาจไม่ได้กลับไปเจอหน้าแม่แล้วก็ได้ เรื่องนี้พวกแกเป็นคนทำผิด ยังจะมีหน้ามาต่อรองอีก เฮอะ! ไอ้พวกเด็กเหลือขอเอ๊ย ฟังให้ดีๆ นะ ถ้าพวกแกหามาจ่ายให้ฉันไม่ได้ในสามวัน แก..." เขาชี้มาทางวิน

"แม่ของแกจะถูกไล่ออกจากร้านอาหาร โดยฉันจะไม่จ่ายเงินทดแทนใดๆ ทั้งสิ้น ส่วนแก..." เขาชี้มาทางแจ็ก

"ฉันจะยกเลิกสัญญาเช่าตึกที่แกอยู่ เตรียมบอกครอบครัวไปเปิดร้านก๋วยเตี๋ยวที่ซอยอื่นได้เลย"

วินกับแจ็กที่เจอเงื่อนไขแบบนี้เข้าไปถึงกับหน้าถอดสี แม่ของวินรักร้านอาหารนั่นมาก เธอทุ่มเทในงานที่ทำเสมอ เป็นความภาคภูมิใจ เป็นเหมือนส่วนสำคัญในชีวิตไปแล้ว ส่วนแจ็กไม่ต้องพูดถึงเลย

ร้านก๋วยเตี๋ยวของครอบครัวเปิดมานานกว่า 30 ปี ก่อนที่เขาจะเกิดเสียอีก และวันนี้เขาเพิ่งรู้ว่าตึกนั้นเป็นของเสี่ยสมบัติ

"บอกตามตรงว่าฉันก็เสียดายนะ จู่ๆ ต้องมาไล่พนักงานดีเด่นที่ร้านอาหารออก ต้องมาเสียร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อยที่อยู่ในซอยมาตั้งหลายสิบปี ลูกน้องฉันชอบกันมากด้วย แต่ช่างเถอะ ค่อยหาร้านอื่นมาเปิดแทนก็ได้….หือ…ทำหน้าแบบนั้นคืออะไรวะ" เสี่ยสมบัติจ้องหน้าวินกับแจ็กที่อารมณ์เริ่มปะทุอยู่ภายใน

"โมโหทำไม พวกแกทำตัวเองไม่ใช่เรอะ? ก่อเรื่องงามหน้าเอาไว้เองแท้ๆ"

"หนึ่งแสนบาท…! พวกเราจะหามาจ่ายให้แน่นอน!" วินพูดเสียงดัง จากนั้นก็ลุกขึ้นและหันหลังเดินออกมา แจ็กก็ลุกเดินตามมาด้วย

"หยุดก่อน…!" เสียงเสี่ยสมบัติเรียกขึ้น ทั้งคู่หันกลับไปมอง

"ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าให้พวกแกกลับไปได้ ในเกมพวกแกน่าจะเก่งน่าดูเลยไม่ใช่รึไง ไหนๆ มาอยู่ในโดโจแล้ว มาฝึกกันสักยกเป็นไง?"

"...."

"แน่นอนว่าห้ามปฏิเสธ หึหึหึ... โค! คัทซึกิ! มาสั่งสอนเด็กพวกนี้หน่อยซิ"

"พ่อคะ ไหนบอกจะไม่ทำร้ายพวกเขาไง!" ยูกินะหันไปถามพ่อของเธอด้วยหน้าตาเคร่งเครียด

"ไม่ได้ทำร้ายนี่ลูก พวกเราแค่ฝึกประลองกันเฉยๆ ยกเดียวสามนาที ไม่ถึงตายหรอกน่า…มั้งนะ"

บอดี้การ์ดสกินเฮดล่ำบึกที่ชื่อโคเดินออกมาอยู่ด้านหน้าวินด้วยท่าทางขมึงทึง ส่วนคัทซึกิเดินออกมาอยู่ด้านหน้าแจ็กพลางทำท่าเชือดคอและยิ้มเยาะออกมา

"เตรียมใจไว้ล่ะไอ้หนู ข้าออมมือไม่ค่อยเป็นว่ะ"

"ยูกินะ ลูกให้สัญญาณซิ"

ยูกินะลุกออกมาอย่างไม่เต็มใจ เธอเดินออกมายืนตรงกลางโดยที่ไม่มองสบตาวินกับแจ็ก และก่อนที่เธอจะยกมือให้สัญญาณเริ่มการต่อสู้

"เดี๋ยว!"

ทุกคนหยุดมองที่วินซึ่งพูดโพล่งขึ้นมา วินเอามือล้วงกระเป๋าหาของบางอย่างในนั้น และสิ่งที่เขาเอาออกมาก็คือ 'ยาพ่นแก้โรคหอบหืด'

ฟืด~ ซึ่บ!

"เอ้อ โอเค ผมพร้อมละ"

แจ็กถึงกับส่ายหัว และพลางคิดในใจว่า 'งานนี้ยับแน่นอน'

"การประลองมือเปล่าหนึ่งยกสามนาที เริ่มได้!"

"ฮึ่ย-!" "ย้าก-!"

วินกับแจ็ก ด้วยความที่พวกเขาทั้งคู่ฝึกศิลปะป้องกันตัวมาในสมัยเด็ก บวกกับความฉลาดและใจกล้าพอที่จะกำราบคนที่คิดจะเป็นศัตรู การท้าวิวาทหน้าห้องน้ำ การท้าต่อยตัวต่อตัว สถานการณ์ยกพวกตีสิบรุมสอง หรือแม้จะเป็นนักเลงหัวไม้แถวบ้าน พวกเขาก็ไม่เคยเกรงกลัวแม้แต่น้อย แต่หากต้องสู้กับบอดี้การ์ดมากประสบการณ์ที่มีฝีมือเชิงยุทธิ์สูงส่งอย่างโคกับคัทซึกิ วินกับแจ็กก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กทารก…

ปึ้ก! ปึ้ก! ผัวะ! ตุบ! ตุบ! พลั่ก!

ตึง! ปึ้ก! ปึ้ก! ผัวะ! ผัวะ! โครม! โครม-!

...

ที่หน้าประตูใหญ่คฤหาสน์เสี่ยสมบัติ วินกับแจ็กถูกโยนออกมาล้มกลิ้งเกลือกนอนแผ่หราอย่างหมดแรง เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยเขียวฟกช้ำ ปากแตก หัวคิ้วแตก จมูกเลือดกำเดาไหล เรียกได้ว่าสภาพยับเยินเลยทีเดียว

"จะให้เรียกแท็กซี่หรือรถตุ๊กๆ มาให้เอาไหมไอ้หนู?" ลุงยามหน้าประตูเดินมาดูอาการเด็กหนุ่มทั้งสอง

"โอย...ไม่เป็นไรครับ พวกผมเอามอเตอร์ไซค์มา" วินตอบกลับลุงยาม และสังเกตเห็นว่าที่แก้มของลุงมีรอยแดงเป็นปื้นรูปฝ่ามือ

"ลุง พวกผมขอโทษนะครับที่ทำให้ลุงและพนักงานคนอื่นต้องเดือดร้อนไปด้วย" วินกล่าว

"ลุงไม่โกรธพวกผมเหรอครับ? อู๊ย! พอพูดแล้วเจ็บในปากเป็นบ้า" แจ็กเอ่ยถาม

"ตอนแรกก็โกรธอยู่หรอก แต่เห็นพวกเอ็งน่วมขนาดนี้ ลุงโกรธ

ไม่ลงว่ะ แล้วนี่คือแค่จะเข้าไปแอบเล่นเกม ต้องทำเรื่องโง่ๆ ขนาดนี้เลยเรอะ?"

"โธ่~ ลุงอย่าตอกย้ำสิครับ… อุ่ก อึก ถุด!" แจ็กถุยน้ำลายที่เป็นก้อนเลือดออกมา ในนั้นมีฟันอยู่ด้วยซี่หนึ่ง "เฮ้อ ยังดีนะที่ไม่ใช่ฟันหน้า ไปไอ้วิน ลุกไหวเปล่าวะ" แจ็กลุกมาพยุงวินให้ยืนขึ้น

"เออ ไหว! ....อึ่ก!" วินเอามือจับซี่โครงตัวเอง "สงสัย...ซี่โครงฉันร้าวแหง"

แจ็กช่วยแบกเดินพยุงไหล่ ก่อนไปทั้งคู่หันมาหากล่าวลาลุงยาม

"ไปละครับลุง"

"ฝากขอโทษ...พนักงานทุกคนด้วยครับ"

....

ขณะที่เดินลัดกำแพงไปอย่างช้าๆ เพื่อไปให้ถึงมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ตรงสะพาน ทั้งคู่เดินกันไปอย่างเงียบเชียบ พวกเขาไม่ได้พบกับความรู้สึกพ่ายแพ้โดยสิ้นเชิงมานานแล้ว แถมยังรู้สึกเหมือนโดนเอาเปรียบอีกต่างหาก ถึงจะรู้ดีแก่ใจว่าตนเองเป็นฝ่ายผิดก็ตาม

แจ็กเอ่ยถามวินด้วยน้ำเสียงท้อแท้

"วิน...พวกเราจะหาเงินแสนมาจากไหนเหรอ? ในสามวันอีกต่างหาก นายก็เพิ่งจ่ายค่ารักษาแม่ไป ฉันก็พอมีเงินเก็บอยู่บ้างนะ แต่มันแค่ประมาณหนึ่งหมื่นบาท… เก็บเหลือๆ จากแต๊ะเอียมาหลายปี มีแค่เนี้ยแหละ ทำไงดีวะวิน ถ้าพวกเราหาไม่ได้ แล้วเกิดต้องย้ายร้านก๋วยเตี๋ยวจริงๆ ป๊ากับม๊าได้ฆ่าฉันแน่นอน"

"...อืม" วินตอบในลำคอเบาๆ และเงียบต่อ เพราะเขาเองก็กำลังใช้ความคิดสะระตะว่าจะแก้ไขอย่างไรอยู่

"วิน...ฉันขอโทษนะ เหตุเริ่มจากไอเดียบ้าบอของฉันแท้ๆ"

วินเหลือบหันมองหน้าแจ็ก "ไอ้บ้า ฉันก็เห็นด้วยกับนายไม่ใช่รึไง ทำไมช่วงนี้ขอโทษบ่อยจัง ปกติไม่เห็นเซนซิทีฟแบบนี้เลย"

"ก็...เมื่อก่อนเรื่องมันไม่ใหญ่เท่านี้นี่หว่า แล้วฉันก็รู้ว่าเรื่องเกมนี่มันสำคัญกับนายมาก และตั้งแต่ที่ฉันเข้าไปสัมผัสบรรยากาศในเกม แค่เข้าไปอยู่ในนั้นมาสองครั้ง รวมเวลาจริงๆ คือไม่กี่วัน แต่ฉันรู้สึกเลยว่าตัวเองโตขึ้นเยอะมาก ฉัน...อธิบายไม่เก่งว่ะ แต่ไม่ว่ายังไงฉันจะเล่นเกมต่างโลกนี้ต่อไปแน่นอน..."

พวกเขาเดินมาถึงมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่พอดี วินผละตัวออกมายืนเอง มองหน้าแจ็กและยิ้มออกมา

"ได้ยินนายพูดแบบนี้ งั้นพวกเราก็ใจตรงกันแล้วละ เงินหนึ่งแสนบาทจะหาจากไหนน่ะเหรอ ไม่ยากเลยพวก… 'พวกเราจะไปต่างโลกอีกครั้ง' ฉันตัดสินใจเรื่องวิธีการได้แล้ว รับรองว่าไม่ใช่แค่เงินแสน แต่อาจได้มากกว่านั้น หึหึ… แค่ก! แค่ก! โอย~! ปวดซี่โครง"

แจ็กเห็นวินมั่นใจและยิ้มออกมาแบบนี้ก็ใจชื้นขึ้นเยอะ เขากระโดดค่อมมอเตอร์ไซค์ทันที

"ป่ะ! ไปกันเถอะ ฉันอยากเข้าเกมจนทนไม่ไหวแล้ว ฮ่ะฮ่า" แจ็ก

กล่าวพร้อมสตาร์ทรถและเบิ้ลเครื่องปลุกใจ

บรืน-! บรืน-! แว้ด! แว้ด!แว้ด!

"เจี๊ยกกก! เจ็บข้อมือขวาจี๊ดเลยว่ะ สงสัยจะร้าวหรืออะไรสักอย่างแหงๆ"

"ก่อนจะไปเล่นเกม ฉันว่าพวกเราไปโรงพยาบาลก่อนเหอะ มาๆ เดี๋ยวฉันขับให้" วินให้แจ็กซ้อนท้ายแทน และขับออกไปอย่างช้าๆ

....

หลังรักษาแผลที่โรงพยาบาลเสร็จเรียบร้อย ผลสรุุปออกมาว่าพวกเขาไม่ถึงขั้นต้องแอดมิท นอกจากรอยฟกช้ำตามร่างกายของทั้งคู่ มีแผลแตกต้องเย็บบ้าง 2-3 เข็ม ส่วนที่หนักสุดของวินคือซี่โครงร้าวสองซี่ หมอบอกให้พักนอนเฉยๆ ที่บ้านก็ได้ ส่วนของแจ็กคือข้อมือข้างขวากระดูกร้าวต้องเข้าเฝือกอ่อนเอาไว้

เวลาประมาณช่วงบ่ายๆ พวกเขากลับมาถึงบ้านวินในสภาพเหนื่อยล้าเต็มที ทั้งคู่หาอะไรกินอย่างง่ายๆ และน็อคหลับเป็นตายอย่างหมดเรี่ยวแรง จนกระทั่งแจ็กตื่นมาเข้าห้องน้ำตอนตีสี่ งัวเงียเหยียบขาวินเข้า วินจึงลุกเดินไปเข้าห้องน้ำเช่นกัน เสร็จแล้วทั้งคู่กลับมานอนคุยกันต่อ แจ็กได้โอกาสโม้สาธยายอภิมหากาพย์การผจญภัยของตนเองให้ฟัง

...

"เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้ละ เป็น 24 ชั่วโมงที่ระทึกใจที่สุดในชีวิตของฉันแล้ว" แจ็กเอ่ยปิดท้ายด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

"สมาคมโจรเร้นเงา…พวกเขาเจ๋งอย่างที่คิดเลย" วินกล่าว

"อ้าวไอ้วิน นายรู้จักพวกเขาอยู่แล้วเหรอวะ"

"ไม่ได้รู้จักแบบสนิทอะไรขนาดนั้นหรอก แต่ฉันเคยเจอมาสเตอร์ลูกับไนท์ฮอว์กมาก่อน"

"หือ? เมื่อไรฟะ"

"ช่วงคืนแห่งโศกนาฏกรรมนั่นแหละ…พวกเขาก็อยู่ด้วย แล้วฉันก็ส่งข้อความถึงมาสเตอร์ลูบอกแค่ว่าจะแนะนำเพื่อนคนหนึ่งไปที่สมาคม แต่ไม่คิดเลยนะว่าทางฝ่ายนู้นจะให้ไนท์ฮอว์กทดสอบฝีมือนายแบบนี้ ไม่ธรรมดาจริงๆ"

"อ้าวเอ๊ย! นี่ตกลงฉันเป็นเด็กเส้นเหรอวะ แต่ไหงไม่เห็นเหมือนเลย ชิ! ตาลุงนั่น ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกนะ แม่งไม่มีปราณีกันสักนิด เดี๋ยวเจอกันเมื่อไรฉันจะหาทางเอาคืนแน่นอน" แจ็กที่นอนอยู่ใช้หมัดขวาชกเข้าที่ฝ่ามือซ้ายเบาๆ แต่ก็ลืมไปว่าตัวเองเจ็บข้อมืออยู่ จึงดีดดิ้นครางออกมาเบาๆ

"เอาน่า แต่สุดท้ายนายก็ได้พิสูจน์ตัวเองไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ทุกคนในสมาคมต้องเห็นนายเป็นหนึ่งในคนที่พวกเขาไว้ใจได้แล้วละ นายเองนั่นแหละที่เจ๋งมากเพื่อน" วินพูดจบก็ยื่นหมัดขวาออกไปหาแจ็ก แจ็กที่นอนข้างๆ ก็ใช้หมัดซ้ายชนตอบรับ

แจ็กยิ้มฮี่ออกมาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ แล้วพูดว่า "พูดถึงเรื่องพิสูจน์ตัวเอง นายเองก็ทำได้เหมือนกันนี่ ช็อตนั้นแม่งโคตรพระเอกเลยว่ะ เหาะขึ้นไปเพื่อช่วยคนนับหมื่นอย่างไม่เกรงกลัว อะจ๊าก! ลมปราณจักรพรรดิ ตูม! ระเบิดเป็นโกโก้ครั้นซ์ ฮ่าฮ่าฮ่า สุดๆ อ่ะ เท่จริงๆ"

"เออ ขอบใจที่ชม ยังดีนะที่ทุกอย่างมันออกมาโอเค"

"ฉันยอมรับเลยว่านายโคตรกล้าเลย นายคิดทุกอย่างไว้หมดแล้วใช่ป่ะว่าจะรอด?"

"นาทีนั้นใครจะไปคิดทันฟะ มีแต่ต้องลุยเท่านั้นแหละ"

"โอ้ว สัญชาตญาณฮีโร่นี่หว่า โคตรเฟี้ยวเลย…." แจ็กทำท่าตบมือให้เพื่อนเบาๆ แล้วถามต่อว่า

"เอ๊ยวิน...เล่าเรื่องคืนนั้นให้ฟังทีสิ อยากรู้ใจจะขาดแล้วเนี่ย"

"...."

"ก็นะ ถึงเวลาต้องเล่าแล้ว แต่..."

"แต่อะไรอีกฟะ...วัยรุ่นใจร้อนนะเว้ย"

วินยิ้มบางออกมาแวบหนึ่ง "เออ โทษทีๆ คือเรื่องมันยาวไง มัน...เป็นเรื่องที่...ค่อนข้างสะเทือนใจ… เอางี้ได้ไหมล่ะ อดใจรออีกหน่อย เอาไว้ไปเล่าให้ฟังพร้อมกันกับคุณปู่เฮอร์นันเดสและพวกสมาคมโจรเร้นเงาด้วยเลย ขี้เกียจเล่าหลายรอบน่ะ โอเคนะไอ้เพื่อนเลิฟ"

"โอเค ตามนั้น... ว่าแต่วิน… พวกเราเอาเคียวจันทร์เสี้ยวของฉันไปประมูลขายดีไหม เผื่อจะได้เงินมาใช้หนี้เสี่ยสมบัติให้จบๆ ไป ฉันว่าน่าจะได้ราคาดีอยู่นะ"

"ดีแน่นอน เผลอๆ อาจได้ราคาดีกว่าลูกตุ้มไฟห้าดาวที่เพิ่งขายไปด้วยซ้ำ แต่… ฉันไม่อยากขายมันเนี่ยสิ มันเป็นอาวุธที่เหมาะกับนายดีออก ใช้โจมตีได้ทั้งระยะใกล้ ระยะไกล แถมด้วยความที่มันเป็นอาวุธระดับตำนาน จึงสามารถพัฒนาต่อไปได้อีก ฉันเคยเห็นคลิปวิดีโอท็อปเพลเยอร์ที่ใช้ไอเท็มระดับตำนานมาแล้ว เมื่อเขาพัฒนาจนสุดทางแล้ว ท่าไม้ตายมันโคตรอลังการเลยละ แต่ละชนิดก็ไม่เหมือนกัน ฉันรอลุ้นอยากเห็นอัลติเมทสกิลเคียวจันทร์เสี้ยวของนายอยู่"

"โอ้ เหรอๆ เออ ฉันก็ไม่อยากขายหรอก...อาวุธชิ้นแรกของฉัน แต่ต้องหาเงินก้อนโตนี่หว่า คิดแล้วเครียดแฮะ"

"ฉันเข้าใจนายน่า แต่ถ้าขายเบ็ดตกปลาไป แล้วจะหาปลาได้ไงล่ะเพื่อน จริงไหม?"

"....ก็ใช้แหหรืออวนเอาสิ"

"...."

"ตูเปรียบเทียบเฟ้ย"

"รู้น่า หยอกๆๆ" แจ็กหันมาทำหน้าทะเล้นใส่

"เอาเป็นว่า...เดี๋ยวพวกเราเข้าเกมแล้ว ทำตามแผนฉันก่อน ถ้าไม่สำเร็จค่อยว่ากันใหม่… การขายประมูลเป็นทางเลือกสุดท้ายละกัน"

"ได้เลยตามนั้น เฮ้อ~ พรุ่งนี้ต้องไปเสียค่าเช่าเครื่องที่แสนแพงอีกแล้วสินะ"

"ก็ช่วยไม่ได้นี่นา หรืออยากไปบ้านเสี่ยสมบัติอีกไหมล่ะ"

"เหอเหอ...."

ถึงสองหนุ่มยังสามารถพูดคุยหยอกล้อกันได้ แต่ในใจของทั้งคู่ก็กังวลกับเรื่องนี้ไม่ใช่น้อย พวกเขานอนคิดอะไรต่ออย่างเงียบๆ และหลับกันไปอีกครั้งหนึ่ง

....

…..

"วิน~! วิน~!" เสียงแม่ตะโกนเรียกมาจากข้างล่าง แต่ไร้วี่แววเสียงของลูกชายตอบกลับ แม่จึงเดินขึ้นบันได้มา

ตุบ ตุบ ตุบ

ปึ้ง! แม่เปิดประตูเข้ามาปลุกอย่างร้อนรน

"วิน! ตื่นได้แล้วลูก... อ้าว แจ็กมาค้างด้วยรึเนี่ย มิน่าว่าเห็นมอเตอร์ไซค์จอดอยู่"

เด็กหนุ่มทั้งคู่สลึมสลือลุกขึ้นมานั่ง

"คุณป้าสวัสดีครับ รบกวนหน่อยนะครับ ฮ้าว~" แจ็กยกมือไหว้

แม่กาญโดยที่ยังปิดตาอยู่

"จ้ะๆ ...หือ? นั่นหน้าพวกลูกไปโดนอะไรมา แล้วแจ็กแขนหักเหรอน่ะ?"

"อ๋อ เอ่อ...คือ.. ไม่ได้หักครับ แค่ร้าว..." แจ็กชูแขนให้แม่วินดู

"พวกเรารถล้มนิดหน่อยนะครับแม่ ไม่ได้เป็นอะไรมาก..." วินตอบ

"ไม่ใช่ไปมีเรื่องชกต่อยกันมาอีกใช่ไหม" แม่กล่าวเสียงดุ "จะจบ ม. 6 กันอยู่แล้วนา ยังจะทำตัวเป็นเด็กๆ กันอยู่อีก"

"ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่จริงๆ รถล้มจริงๆ ครับแม่ ว่าแต่แม่เรียกผมมีอะไรรึเปล่าครับ เห็นดูรีบๆ" วินรีบถามกลับเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

"พี่จุ๊บแจงมาหาแน่ะ แถมมีรถบรรทุกขนสินค้าตามมาด้วย

คันเบ้อเร่อ ลูกสั่งเตียงใหม่มารึไง?"

"ไม่ใช่แม่ ผมไม่ได้สั่งอะไรนะ รถไม่ได้มาบ้านเรารึเปล่า หรืออาจจะของบ้านอื่นก็ได้"

"เหรอๆ เห็นมาพร้อมกัน แม่ก็นึกว่ามาด้วยกันน่ะสิ ยังไงก็รีบลงไปหาพี่เค้าก่อนเถอะ" แม่บอกเสร็จก็เดินจากไป

"วิน พี่จุ๊บแจงนี่ใครอ่ะ?" แจ็กถาม

"พี่ที่เป็นครูสอนภาษาไง ตอนนั้นพี่เค้าเป็นนักศึกษา ป.เอก แล้วก็ทำงานเป็นผู้ช่วยศาสตราจารย์ไปด้วย พี่แจงเป็นคนที่ติดต่อเรื่องงานแปลกับฉันมาตลอด ปกติคุยเมลกันอย่างเดียว ไม่ได้เจอกันเกือบสามปีแล้วมั้งเนี่ย"

....

ตุบ ตุบ ตุบ

"สวัสดีวิน ว้าว~ โตเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้วสินะ" พี่จุ๊บแจงกล่าวทักทาย เธอเป็นสาวอายุ 30 ที่ดูอ่อนกว่าวัยมาก เธอมาในชุดไปรเวทสบายๆ เสื้อแบบผู้หญิง กางเกงยีนส์เข้ารูป รองเท้าบู๊ทยาว เธอถักผมเปียสีดำยาวประมาณบ่า และสวมแว่นตากลมเหมือนแฮร์รี่พ๊อตเตอร์ ที่เข้ากับใบหน้าและดวงตาเป็นอย่างมาก

"พี่แจงสวัสดีครับ" วินยกมือไหว้ได้ไม่ทันไร ก็ถูกพี่จุ๊บแจงโผกอดซะก่อน

"อื้ม~! คิดถึงจังเลย สบายดีใช่ไหม อ้าว? หน้าไปโดนอะไรมาเนี่ย"

"รถล้มน่ะครับไม่มีอะไร ว่าแต่พี่แจงกลับมาไทยตั้งแต่เมื่อไร"

"มาเมื่อคืนจ้ะ มาเพราะเรื่องเธอโดนเฉพาะเลย ว่าแต่ห้องที่เราเคยติวหนังสือที่ชั้นสองกันยังว่างอยู่ไหม?"

"ใช้เก็บของเล็กน้อย แต่ยังว่างอยู่ครับ"

"โอเค" พี่จุ๊บแจงผละออกจากวิน เดินไปตะโกนบอกพนักงานขนสินค้าที่ยืนอยู่ 4-5 คนหน้าบ้าน

"เชิญเลยค่า ขึ้นไปติดตั้งที่ห้องแรกชั้นสองซ้ายมือได้เลย!"

พนักงานเดินกรูกันเข้ามาในบ้าน ทุกคนโค้งทักทายผมกับแม่ "สวัสดีครับ รบกวนหน่อยนะครับ" พวกเขาใส่เสื้อและหมวกที่มีโลโก้บริษัท [Infinity 69] และบนกล่องที่แบกเข้ามามีคำว่า [Another World Online]

"...."

"เอ่อ พี่แจงครับ...นี่มันเรื่องอะไร..." วินถามด้วยสีหน้างุนงง

"คุณป้าคะ หนูรบกวนคุณป้านิดหนึ่ง ขึ้นไปดูความเรียบร้อยด้วยกันกับหนูหน่อยค่ะ น่าจะใช้เวลาติดตั้งไม่นาน"

"จ้ะๆ ได้จ้ะ"

แม่รีบเดินนำขึ้นบันไดไปก่อนเลย ส่วนพี่จุ๊บแจงหันมายื่นซองจดหมายให้กับผม

"เอานี่ ศาตราจารย์ฝากจดหมายมาให้"

วินรับมาเปิดอ่าน ส่วนพี่จุ๊บแจงเดินขึ้นชั้นสองไป

ถึง ...วิน…

หลานรู้จัก ดร.เอ็ดเวิร์ด ผู้สร้างโลกเกม [Another World Online] หรือเปล่า? เขาฝากให้ปู่ส่งเครื่องแคปซูล VR มาให้แก่หลานหนึ่งเครื่อง กับข้อความที่ส่งถึงหลานโดยเฉพาะ ปู่แนบโน๊ตของเขามาพร้อมกับจดหมายฉบับนี้แล้ว

ส่วนปู่...คนที่คิดถึงหลานเสมอ คิดว่าหากหลานอยากเล่นเกมต่างโลกนี้ละก็ หลานไม่ควรเข้าไปเล่นคนเดียวนะ ปู่จึงขอมอบเครื่อง VR แคปซูลให้อีกหนึ่งเครื่องเป็นของขวัญ ลองชวนแจ็กเพื่อนสนิทของหลานดูสิ ผจญภัยกับเพื่อนมันต้องสนุกกว่าแน่นอน สุขสันต์วันปีใหม่ล่วงหน้า

สุดท้ายนี้...ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ติดต่อมาหาเลย แต่ปู่เชื่อว่าหลานจะสบายดี และใช้สมองอันชาญฉลาดกับจิตใจที่แข็งแกร่งและอ่อนโยนผ่านทุกปัญหาไปได้เสมอ

Wisdom is a "BOND" for Us

รักและคิดถึง

ศาสตราจารย์ชาญวานิช

ปล. 'เรื่องพ่อของหลาน' บอกตามตรงว่าตอนที่ปู่รู้เรื่องเข้า มันเกิดคำถามมากมายขึ้นในหัวเต็มไปหมด แต่ดร.เอ็ดเวิร์ด เป็นคนที่เข้าถึงตัวได้ยากมาก พวกเราคงไม่ได้ข้อมูลอะไรมากกว่านี้จากเขาหรอก

"ห๊ะ…เรื่องพ่อเหรอ?"

วินดึงกระดาษโน้ตเล็กสีส้มที่พับอยู่และถูกเย็บติดมากับจดหมายของศาตราจารย์ออกมาและเปิดอ่านทันที

"ถ้าอยากตามหาพ่อ… ให้ทำเควส [ผู้กล้าที่ถูกสาป]"

เมื่ออ่านจดหมายที่เขียนด้วยลายมือจบ วินถึงหน้าชา พละกำลังจากแขนขาเริ่มหายไป เขารู้สึกหวิวๆ ไปทั้งตัว วินเซถอยหลังและล้มลงนั่งที่โซฟา เขามองดูจดหมายในมือและอ่านมันซ้ำอีกรอบ

"ตามหา...พ่อ"

"นี่มัน...ทำไม…? ...พ่อ"

หัวใจของเขาเต้นแรงและเร็วขึ้น เขารู้สึกเหมือนโลกหมุนคว้างรอบตัว ความคิดในหัวแล่นปรู๊ดปร๊าดอย่างวุ่นวายโกลาหลที่สุด จนเขาถึงกับต้องหลับตาแน่น และเอามือกุมหัวเอาไว้เพื่อไม่ให้มันระเบิดตูมออกมา

"วิน~!" ตุบ ตุบ ตุบ เสียงแจ็กวิ่งลงบันไดตะโกนเรียกดังขึ้นมา

"ฉันฝันไปรึเปล่า! นั่นพวกเขากำลังติดตั้งเครื่องแคปซูลใช่ไหมน่ะ แถมสองเครื่องอีกด้วย-! บอกทีว่าของฉันกับนายสินะ นายคงไม่ได้ซื้อมาเล่นกับแม่ใช่เปล่า ว่าแต่เอาเงินมาจากไหนเนี่ย โอ๊ย~! ตื่นเต้นเป็นบ้าเลย! อ๊ะ อ้าว...นายเป็นอะไรเพื่อน?"

วินเงยหน้าขึ้น เหงื่อแตกซึม และยื่นจดหมายให้แจ็กอ่าน

"เอ๋~? โอ้~ หา?"

"ติดตั้งเครื่องและระบบทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ ขอบคุณที่อุดหนุนสินค้าจากบริษัทอินฟินิตี้ ซิกตี้ไนน์ ใบรับประกัน คู่มือการใช้งาน อยู่ในแฟ้มนี้หมดแล้วครับ หากมีปัญหาอันใดติดต่อได้ที่ศูนย์บริการหลังการขายได้ตลอด 24 ชม.ครับ"

"ค่ะๆ ขอบคุณค่ะ"

พนักงานยกมือไหว้ลาและเดินกลับอย่างสุภาพ แม่กาญรีบหันไปถามพี่จุ๊บแจงอย่างรวดเร็ว

"หนูจุ๊บแจง เครื่องพวกนี้มันไม่แพงไปเหรอ สำหรับของขวัญ

ปีใหม่น่ะ"

"ไม่หรอกค่ะ ศาสตราจารย์อยากให้วินจริงๆ และคุณแม่ไม่ต้องห่วงเรื่องวินจะติดเกมนะคะ หนูเชื่อว่าเขาจะแบ่งเวลาได้เป็นอย่างดีค่ะ ใช่ไหมวิน?"

เมื่อวินได้ยินคำถาม เขาเงยหน้าขึ้นมองพี่จุ๊บแจงโดยที่ไม่ได้ตอบกลับอะไร พี่จุ๊บแจงจึงพูดต่อว่า

"ศาสตราจารย์บอกว่า เกมนี้จะช่วย ชี้นำทางเขา และจะเป็นประโยชน์ต่ออนาคตของวินแน่นอนค่ะ"

วินได้ยินดังนั้น เหมือนการจราจรในสมองที่ยุ่งเหยิงกลับสู่สภาพปกติในทันที เขาลุกพรวดจากโซฟา วิ่งเข้ากอดแม่แน่นๆ จากนั้นกอด

พี่จุ๊บแจงเบาๆ แล้วพูดว่า

"พี่แจงขอบคุณมากครับ แม่ผมไปก่อนนะ แจ็กมาเร็ว!" วินหัน

บอกแจ็กแล้ววิ่งขึ้นบันไดไป

ขณะที่แม่ยังงงอยู่ แจ็กก็วิ่งมากอดแม่ด้วย จากนั้นทำท่าจะกอดพี่จุ๊บแจงต่อ แต่พี่เค้าเอามือยันหน้าไว้ทัน ยิ้มให้และบอกว่า "ไม่ต้องมาเนียนเลยจ้า" แจ็กหัวเราะแห้งๆ แล้ววิ่งขึ้นบันไดไปทันที

"วิน! แจ็ก! นี่พวกลูกจะรีบไปไหนกัน?"

.....

...

บิ๊บ บิ๊บ บิ๊บ ตริ๊ง~!

วู้มมมมม

[Another World Online]

[ยินดีต้อนรับเพลเยอร์ คุณพร้อมที่จะไปต่างโลกแล้วหรือ

ยังคะ?]

วินยิ้มกว้างออกมาอย่างสดชื่น ดวงตาที่เคยฉายแววเศร้าหมอง

ได้แปรเปลี่ยนเป็นสดใส เนื้อตัวของเขาสั่นระริกด้วยความตื่นเต้น

อะดรีนาลีนกำลังสูบฉีดทั่วร่างกาย ความคิดในหัวที่วุ่นวายอึดอัดเหมือนรถติดใจกลางกรุงเทพ บัดนี้มันกลับปลอดโปร่งโล่งสบาย ความรู้สึก

ถวิลหาที่เป็นดั่งเปลวไฟที่คุกรุ่นภายในใจตลอดมานั้น เขาได้คำตอบชัดเจนแล้วว่าคืออะไร…

"ผมจะไปไหนน่ะเหรอครับแม่? คำตอบนั้นง่ายมาก..."

"ผมจะไปต่างโลก!"

"เริ่มเกมได้!! [GAME START]!!"

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

I Will Go To Another World

[ผมจะไปต่างโลก] เล่มที่ 2 'สมาคมโจรเร้นเงา'

- จบ -

- คำทิ้งท้ายนักเขียน -

นิยายเล่มที่สองจบลงด้วยดีและค้างคาเหลือเกิน(ยิ้ม) หวังว่าทุกท่านจะได้รับความสนุกกลับไปไม่มากก็น้อยนะครับ มีฉากหลายฉาก มุกหลายมุก ที่คิดพล็อตไว้ล่วงหน้าเป็นปีๆ การได้เขียนหรือปลดปล่อยมันออกไปทำให้ผมรู้สึกโล่งและดีใจมากๆ ครับ (ขอถอนหายใจด้วยรอยยิ้มแบบยาวๆ สักหนึ่งเฮือก)

ในเล่มนี้มีตัวละครใหม่มากมายที่เพิ่มเข้ามาไม่ว่าจะเป็น ไนท์ฮอว์ก เจลค์ มาสเตอร์ลู และตัวร้ายอย่างรอธฟิลด์ แต่ที่ชอบที่สุดสำหรับผมนั้นขอยกรางวัลตัวละครดีเด่นให้กับ แทม ทา ดา แดม แทม แท่ม แทม แทม แท้ม....

"วิสเปอร์ นั่นเองคร้าบ~!!"

น้องเป็นตัวละครที่ไม่ได้คิดมาก่อนล่วงหน้า แต่กระนั้นกลับมีเสน่ห์ล้นเหลือจริงๆ หลังจากนี้หวังว่าจะได้เขียนเรื่องราวของเธอให้มากขึ้นอีกครับ

"ขอบคุณค่ะ"

หือ? เมื่อกี้ได้ยินเหมือนเสียงใครกระซิบไหมครับ เสียงน่ารักคุ้นๆ จังเลยเอาละครับ! วรรณกรรมเยาวชน I Will Go To Another World [ผมจะไปต่างโลก] เล่มที่ 3 'เด็กหนุ่มหายนะ' จะกลับมาพบกับทุกคนให้เร็วที่สุดครับ เห็นจากชื่อเล่มก็พอจะเดาได้เลยใช่มั้ยครับว่าจะเป็นเรื่องราวแบบไหน ใช่แล้วครับ จะเปิดเผยเรื่องราวของวินที่ล็อกอินครั้งแรกนั่นเอง สามวันนั่นมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง? ความจริงนั้นเป็นอย่างไร? หึหึหึ แล้วเจอกันใหม่ครับผม ^__^

บุรุษเที่ยงคืน

Kasiphat Ounob