chapter 13

Hours turned to days, days turned to weeks. .  Nagbago-bago ang panahon pero paulit ulit lamang ang nangyayari sa kin. .

Mga problemang palaging bumabagabag sa isip ko.

I needed to avoid my friends upang hindi sila maipit. I needed to avoid my classmates para hindi sila maipit. I needed to avoid Aadiv. . Because my pride told me. .

Our fight felt like a nightmare. . Parang hindi nangyari, but I knew better. I tried to approach him many times to ask for sorry, ngunit kapag nandiyaan na ay umuurong ako sa aking kinatatayuan.

I thought it couldn't get worse but it did.

Sa gitna ng klase ay nakatanggap ako ng tawag galing Kay mang Ali, kapit bahay namin ni Lola.

"Hija. . Lola mo, inatake! nandito kami ngayon sa hospital." Aniya sa kabilang linya.

Ako Naman ay parang tangang natulala. . For all I've know she's healthy. Never did I knew that she experiences heart attacks.

"Ho? Papunta na po ako. Saang hospital po ba?" Ako Naman ay nahawa sa panic ni mang Ali kaya napatingin ang aking mga kaklase sa kin, pati na rin ang aming guro.

I immediately hung up and excused myself. Sa gitna ng pag alis ay nagkatinginan kami ni Aadiv. I don't know what I'm seeing in his eyes, sadness maybe?

Napakagat ako sa aking labi at dali-daling lumabas at nag abang ng taxi.

"LolAaaaaaa. ." Naiiyak kong Sabi.

Nothing is much worse than seeing the person you love lying in a hospital bed yet still smiling. .

"Oh, apo! Nandito ka pala." Aniya tsaka bumangon para umupo. Inalalayan ko naman siya.

"Lola Naman eh, ba't ba kayo inatake?"

"Hay nako apo, nagkasagutan lang kami ni peach eh, hindi kase siya naniniwalang Yung palagi nating binibisita sa orphanage noon ay nawala dahil na adopt na raw." Nakangiting tugon ni Lola.

Noong bata pa kase ako ay palagi laming pumupunta sa orphanage para may kalaro ako. Doon ko nga nakilala si Zandra dahil palagi rin siyang bumibisita. May naging kaibigan akong lalaki noon. . Pero hindi ko na matandaan ang mukha o pangalan niya. It was a long time ago.

There are really somethings, however you hide from them will find a way to get to you. Gaya ng pag delay ng sorry ko sa kanya.

"Zandra. . " Kalabit ko sa kanya.

Napatingin lang siya sa kin at ngumiti ng malawak. "Sorry Gyn, natalo ako sa bet namin ni Harold eh, kaya ako ang partner Niya." Aniya tsaka umalis at kinalabit si Harold.

Wala ang aming prof ngayon pero may iniwan siyang activity para sa min. By partner ang activity. Gagawa kase kami ng brochure tungkol sa aming paaralan at slogan o poster para ma promote ang school namin.

Napalingon Naman ako upang makakita ng kaklaseng Wala pang kapartner. Ngunit sa kamalasan ko ay siya na lang ang Wala pang partner. Nakatingin lamang siya sa bintana habang nakasandal sa kanyang palad, parang walang pakealam. Napalunok ako at naglakad papunta sa kanya.

"Uh. . " Hindi ko pa man natapos ang sasabihin ko ay sumagot na siya agad.

"Sure."

"So, uh. Saan ba natin gagawin?" Tanong ko at naupo na sa tabi niya.

"You decide." Aniya na hindi pa rin tumitingin sa kin. Why is he avoiding eye contact?

Napag desisyunan Kong sa bahay na lang Niya at Tumango Naman siya. Still. . I feel uncomfortable whenever he avoids my gaze. I also decided to ask for forgiveness later.

Nagbihis muna ako bago tumuloy sa kanyang apartment. I also remembered to give his pajama set back kaya dinala ko na rin iyon. Pagkalabas ko sa pinto ay nandoon na siya at naghihintay.

Umupo ako sa sofa at naghihintay sa kanya habang siya ay kumukuha ng mga coloring materials. I decided to look around. Gaya pa rin ng dati ay napaka boring. Wala man lang picture frame o kahit ano.

Pagkabalik Niya ay agad ako humingi ng paumanhin. Though it takes a lot of courage to let down my pride, I know its really my fault.

"Sorry nga pala sa nasabi ko. ."

I didn't expect him to forgive me so easily.

"Yeah, I already forgave you. You were pushed by your feelings. ."

Pagkatapos namin ay umuwi na ako. I was surprised to see that it was raining. Malapit lang Naman Ang bahay ko kaya sumugod na ako, naulanan rin. Kaya nga nagsisi ako dahil nagkalagnat ako. Kahit na may sakit at nagpumilit pa rin akong maligo at pumasok sa paaralan.

Nang makaupo sa aking puwesto ay agad akong sumalampak sa aking mesa. I feel myself getting weaker and weaker and I have no strength at all.

Pero bakit pala nakakalagnat ang ulan? Ewan.

"Pass your activities. Ms. Gutierrez please collect them."

Tumango ako at ginawa ang inutos ng prof. Though I keep on blinking my eyes fast dahil palaging nahuhulog ang talukap ng aking mga mata and it feels like it's burning. I feel cold too.

"Natapos na rin. . " It felt like forever collecting the activities. Agad ko iyong dinala sa faculty room.

At dahil namang palaging present ang inyung lolo ay bumisita rin Ito sa classroom upang mambully nanaman. I could feel the silence conquering.

"Oh, sakto!" Magiliw na aniya tsaka may hinablot na mga papel sa kanyang bag. He raised his hand high over my head and let go of the papers. Nahulog iyon sa aking ulo na parang ulan.

"Read it." Nakakaasar na aniya.

Pumulot ako ng Isa. I. . What is this? How did he get this??

It was my mom's abortion papers. . But how? That's impossible! Paano niya nakuha to?? I thought Lola burned it. .

"HAHAHAHAHA. . That's such an amazing certificate right? Sadly, hindi Naman natuloy. . "

I felt my eyes stinging. Napalunok ako upang tigilan ang mga nagbabadyang luha. I tried so hard to avoid this kind of situation yet here it is right in front of me. I immediately left the classroom. As I ran, I felt tears stinging my face.

Hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng aking mga paa, ang alam ko lang ay gusto kong lumayo. Nakarating ako sa Destineda, ang kabilang bayan. It's supposed to take 1 hour travel pero hindi ko napansin.

Pumasok ako sa Organa Rectangle. Isa itong public garden library. The ceiling is made of glass. The walls are covered in vines and plants. Bookshelves are towering all over the place. Kung titignan mo Ito sa ibabaw ay para itong isang malaking maze.

Pumunta ako sa aking favorite section, ang novel section. This time I didn't read any books. Although I want to forget everything Wala akong magawa kundi umiyak.

Vague memories came flooding through my mind. . .

"Hi guys! Anong ginagawa niyo? Pwede pasali?" Nakangiting tanong ko

Napatingin sila sa kin at ngumiti ng malagkit. "Oh! Andiyan na pala Ang reject!" Nagtawanan sila.

Tumawa na rin ako. What's a reject anyway?

"Gusto mong sumali? Etoh oh. . " Aniya sabay lahad ng mga makeup. "Alam mo ba Kung paano gumamit nito?" Tanong Niya.

Napangiti Naman ako. Aww concern sila sa kin. "Hindi. . " Sabay iling ko.

Humagikhik Naman sila at nagtinginan. "Sige, lalagyan ka namin. . Wag Kang malikot ahh. ."

Matapos nila ako nilagyan ng makeup ay pinapasok nila ako sa classroom. Hindi muna nila ako pinatingin sa salamin, surprise daw eh.

Pagpasok ko ay bigla silang natahimik. Napangiti Naman ako ng malaki. Ngunit bigla na lamang silang Nagtawanan ng malakas.

"Uyy. . Ang ganda mo ngayon ah!" Sigaw nila.

Binigyan nila ako ng salamin ay nang Makita ko Ang aking sarili ay naiyak ako. . I looked like a clown with red paint all over my face and dark eyes.

Whenever a person bullies you, you must always not mind them dahil sa sandaling magpaapekto ka ay mas gaganahan sila.

"Ugh! Why do you keep following us around?" Maarteng tanong ni Aliyah.

Napangiti Naman ako "dahil kaibigan ko kayo!"

I forgave them for ruining my face the last time. It was nothing. I wanted to keep them as my friends so I faded that memory.

"You hear that girls? May friend ba tayong reject ng mga magulang?" Nagtawanan sila.

In this case alam ko na Kung ano ang reject,Sabi ni Lola ay "Mahal" daw Ang ibig sabihin niyan. Masaya Naman ako dahil Mahal ako nang aking mga magulang kahit palagi silang Wala o hindi ko nasisilayan kahit anino nila.

Napangiti ako ng mas malaki.

"Do you even know what reject is?" Nawala Ang kanilang tawanan at bigla silang sumeryoso.

Napatango ako "yeah! Sabi ni Lola Mahal daw Ang ibig sabihin nun!"

Mapait na ngumiti si Aliyah. Nabigla na lang ako ng sampalin Niya ako, sa lakas nga ay parang matatanggal na Ang ulo ko. Napatulala ako.

"Dumb girl! A reject is someone not wanted. . Such a pityy. . " Sarkastikong aniya at  hinila ang aking buhok at hinampas ako sa pader.

"A-aray. . Aliyah, ba't mo ginawa yun?" Binawi ko Ang aking buhok at tinignan siya

"Silly! It's to knock some sense into you!" Aniya tsaka tumalikod na

"Come on girls! We don't want this stupid girl to stink us."

Nang naiwan ako mag Isa ay napahagulgol ako. Bakit Niya ako hinampas? Ang sakit kaya nun! Pero. . Mas masakit Ang malaman na hindi pala ako Mahal ng aking mga magulang. . At nagsinungaling si Lola sa kin. .

"Lola, ba't ho kayo nagsinungaling sa kin?" Mahina kong tanong nang makarating sa bahay.

"Ha? Hija ano bang sinasabi mo?" Nagtatakang tanong niya

"Nung sinabi mong Ang ibig sabihin ng reject ay Mahal. . Bakit po kayo nagsinungaling?"

"Naku. . Hindi-"

"Lola! Hindi nila ako Mahal diba? Kaya ni minsan Hindi ko sila makikita?" Naiiyak kong tanong habang pinisil ng mariin ang aking braso upang huwag maiyak.

"Hindi nila ako gusto diba? Gusto nila mawala ako pero hindi, kaya sila na lang ang umalis!"

Hindi umimik si Lola kaya't napagtanto kong tama ang sinabi ko. Pero ang reaksyon Niya ay ang hindi ko maintindihan. Umiling ako at umakyat na sa kwarto ko

I felt my fever get high, Maya isinandal ko Ang aking ulo sa bookshelf. Bakit ba kase bumabalik Ito? No, wrong question. Bakit ba ang malas ko? Bakit ako pa ang nagkaganito? Bakit ako pa ang iniwan? Bakit ako pa ang nasaktan? Ang bata ko pa noon pero Walang tumayong mga magulang kundi si Lola.

I learned to be contented. I forced myself to be contented because I have nothing else.

I dropped my head to the side and close my eyelids as I recall more memories. .

Days after that ay hindi pa rin ako umiimik. That's also the time when things got worse for me in my school. . My grades dropped and my performance was sloppy. Palagi na lang akong natutulala o di kayay umiiyak.

Sa ganiyang oras ay walang ibang nasa utak kundi ang mga sinabi nila at ang reaksyon ni Lola. All my classmates started bullying me, they followed Aliyah. Ang ibang mga kaklase ay nakikisama habang Ang iba Naman ay tahimik lamang dahil ayaw masali sa gulo.

I stood up to them, once, no. I stood up many times. Never gave up. But all things has limits.

Their words would always ring in my head. .

"Aww kawawa ang basura. . Pero basura eh, dapat itapon at hindi pakitaan ng awa."

"Eww, kadiri ka! Saan ka ba napulot? ha?"

"Bakit ba kase iniwan ka? Ahh. . Alam ko na! Dahil ang dungis mo eh! AHAHAHAHA. . "

"YUCK! Umalis ka nga dito! Hindi basurahan toh no!"

Trash. . A reject. . Abandoned. . Madungis?

Napabuntong hininga ako.

Ano ba ang nagawa ko sa nakaraang buhay ko? Bakit naging ganito ako? Ano ba ang kasalanan ko sa kanila? Why am I rejected by my own parents? Is there something wrong with me? Do I have an illness?

ANO BA TALAGA??

I have no more strength to cry. No more strength to fight with. No more strength to complain. No more strength to believe in myself. .

Is the world better off without me?

What's wrong with me?

My vision started to fade into nothingness. . I can't breathe properly and my chest feels tight. . I'm getting colder. .

1. . 2. . 3. . Breathe. .

I exhaled sharply. .

Breathe. . .

Breathe. .

Breathe. .

B. . Re. .athe. .

Is there anyone who will get me out of this void of darkness?